Phoenix rising from the Ashes

Het was nacht. De kater kon niet slapen, hij kon niet slapen omdat hij steeds nachtmerries kreeg. Nachtmerries over vroeger en hoe sommige katten hem nu nog steeds haatten. De torbie zette zich voorzichtig en stilletjes recht en keek voor zich uit naar de uitgang van de den. Hij stapte over de staarten en lichamen heen van de slapende katten en stond daar bij de uitgang waar hij een zachte bries kon voelen in zijn gezicht. De sterren aan de hemel stonden mooi, alles leek kalm. Maar dat was de jonge warrior zelf niet. Een frons sierde zijn lippen, met zijn groene ogen keek hij naar de sterren. Waarom moest hij zo hard proberen om dan toch weer naar beneden gehaald te worden? Hij duwde een rots halverwege naar de top maar hij viel weer naar beneden. Misschien was het zijn lotsbestemming niet om goed te zijn. Misschien paste de naam Coldheart wel echt bij hem. De torbie had inmiddels alles al geprobeerd maar hij faalde steeds. Opnieuw en opnieuw. Elke keer weer.

Voorzichtig stapte hij wat verder vooruit, weg van de den. Hij herdacht elk moment weer, van de goede tot de slechte. Zijn trainingen die hij had met zijn geliefde apprentice Loudpaw, ze allemaal. De kater keek nog eens naar de sterren. Ze glinsterden, maar vervolgens werden ze bedekt door de wolken. “Waarom laat iedereen me altijd vallen wanneer ik hen nodig heb”, fluisterde hij zachtjes tegen de lucht, de sterren waren nu bedekt met wolken, en de maan ook. Niemand had hem graag. De torbie warrior keek nog eens over zijn schouder naar de den waar hij net uit kwam, vervolgens over het hele kamp. Een brok kwam in zijn keel en hij besloot om te rennen. Gewoon te rennen. Weg te rennen van hier, deze plaats. Deze plaats had zoveel slechte herinneringen, zoveel katten die hem haatten. Misschien deden ze dat niet eens, maar voor hem voelde het wel zo. Niemand zou zijn slechtheid van vroeger kunnen vergeten. Hoe hij zo gemeen was tegen iedereen en anderen pestte.

Hij rendde voorbij de kamprand. Hij rende voorbij zovele bomen, hij hijgde maar hij bleef rennen. Rennen rennen rennen. Hij rende weg van zijn problemen, van zijn thuis, van zijn dierbaren, hij rende gewoon weg. Toen hij dacht ver genoeg te zijn stopte de kater. De jonge warrior wist nu even niet waar hij was, maar dat kon hem ook niet schelen. Hij wilde niet meer terug. Het deed hem teveel pijn, het was teveel schade aan zijn al-gebroken hart. Je hebt je keuze goed gemaakt maat, die ShadowClan bezorgde niets meer dan pijn, zei het stemmetje vaag in zijn kop. De jonge torbie ging zitten, krulde zijn staart rond zijn poten en keek weer naar boven, naar de bewolkte lucht. Wat moest hij nu doen? Hij was weggelopen van zijn eigen Clan- zijn dierbaren. En nu kon hij niet meer terug- dat kon hij gewoon niet…

+Nyra first