Painful reality

Onderwerp: Painful reality ma 17 aug 2020 - 18:32

Het zou niet lang meer zijn voor hij officieel een prey hunter zou worden, maar toch had hij er niet zo veel zin meer in als hij eerlijk was. Zijn moeder zou er niet meer zijn om hem zijn nieuwe rang te geven, nee, ze zou er helemaal niet meer zijn. Het was allemaal niet eerlijk in zijn ogen. Waarom had dit moeten gebeuren? Waarom had Coyote dit gedaan? En waarom leek hij de enige te zijn die er zo over dacht? Hij was dan ook op het moment vaker buiten de grot te vinden dan erin, maar elke avond kwam hij dan toch terug en zo deze keer ook. Hij had weer eens geen honger, dus zocht hij een plekje uit waar het niet al te druk was en ging er liggen. Nee, hij kon niet zomaar dingen gaan zeggen, hij was tenslotte niet Wren. Maar het was bijna pijnlijk om in de grot te zijn waar iedereen gewoon door leek te gaan, terwijl hij zelf het gevoel had dat hij stil bleef staan.

[Flare]

Onderwerp: Re: Painful reality ma 17 aug 2020 - 20:17

Er waren meer katten die niet vrolijk leken. De jonge Flare, was nog overduidelijk te jong om met verdriet om te gaan, ze was een Moon oud en daarmee een van de jongsten van de Tribe. Ze was geen volbloed, haar mama was volledig van een van de Clans geweest, al was deze hier ook opgegroeid en goed ontvangen. Oma was weg, betrokken en de kitten zocht nog elke dag naar de bekende vacht die er niet meer was. Ze kon niet snappen dat ze in de steek was gelaten. Niet omdat haar oma haar zeer had willen doen, maar omdat deze een andere plek had om naar toe te gaan. Haar kittenblauwe ogen gleden somber naar haar voetjes voordat ze in de richting van een bruingrijze kater stapte en naast hem neer plofte, voordat ze met traantjes in haar ogen op zijn rug probeerde te klimmen, in zijn vacht wilde kruipen. Sorry onbekende kater, je bent een klimtoestel. Haar lipje trilde iets voordat ze haar kop tegen zijn schouder drukte en zacht piepte. 'Kuwwel, zij had er in ieder geval een nodig, wellicht hij ook?