Future

Met een nors gezicht luisterde Timberpaw naar de opdracht die hem gegeven werd door de queen. Hij had zin om andere dingen te doen, maar het leek erop dat ze hem steeds moesten hebben als het aankwam op de vervelende klusjes, al viel een vis vangen voor de queens nog wel mee. Waarom het weer specifiek een vis moest zijn, zou hem voor altijd een vraagteken blijven, maar de tom cat rende de nursery uit en begaf zich naar de rivier voordat ze hem nog tientallen andere dingen konden vragen om te doen. Hij herinnerde zich de lessen van Crowflight die hij had gekregen en hij ging zitten aan de rand van het water, waarbij hij zijn schaduw weghield van het water. Met een snelle haal ging hij met zijn poot door het water en een paar seconden later lag er al een vis op de kade te spartelen. Timberpaw maakte een eind aan zijn korte leven voordat het weer terug het water in kon glijden en pakte de vis op in zijn bek, waarna hij terug naar het kamp liep. Hij liet de vis voor de queen haar poten vallen en wilde net weglopen toen een jonge kitten naar hem piepte. Een piepjonge type. Like… het type dat waarschijnlijk nog niks kon zeggen. Timberpaw liet een diepe zucht varen en liep naar de kitten toe, welke hij herkende als Brackenkit. Met een zucht veerde hij af van het pad dat hij wilde bewandelen en ging op zijn kont bij de kitten zitten. “Ja?” vroeg hij vervolgens nors.

Timberpaw onderdrukte een diepe zucht. Great. Hier ging hij heel zijn middag verspillen met kittens en hun domme vragen. Dit was echt één van de redenen waarom hij nooit een familie ging starten in de Clan. Dan moest hij de hele tijd aardig doen en net doen alsof hij oprecht geïnteresseerd was in zijn domme vragen. De positieve aspecten van het hebben van een familie kwamen niet in hem op en waren ook geen dingen waar hij nu mee bezig was, gezien het feit dat hij nog maar zo jong was. Toch spookte het even door zijn kopje wat Crowflight had gezegd, dat hij ooit een she-cat en haar kittens heel blij ging maken. Pff. Echt niet! “Natuurlijk,” antwoordde hij op een toon alsof hij vond dat de kitten dat eigenlijk al moest weten. En eigenlijk vond hij dat ook wel zo. “Hoewel er soms ook katten zijn die voor heel hun leven klein blijven, maar dat zijn die zielige WindClanners, niet wij. Jij zal misschien wel net zo groot worden als mij.” Hij keek de kitten aan en wilde eigenlijk vragen: Verder nog domme vragen? Maar hij hield zich maar in. Voor nu dan.

Timberpaw onderdrukte de neiging om met zijn ogen te gaan rollen toen dat hij de blije houding van de kitten tegenover hem zag. Why? Kon hij de kitten maar gewoon de rug toekeren zonder dat er dan gelijk een hele heisa ontstond. Het laatste wat hij echter wilde, was vies aangekeken worden door de queens en dus legde hij zich er maar bij neer. Letterlijk dan; hij liet zich zakken door zijn poten zodat hij in een liggende positie kwam en niet meer zo uittorende boven de kitten. De kitten vroeg wie dat de WindClanners waren en Timberpaw nam aan dat dat al een betere vraag was dan de vraag of hij later groot zou worden. “Dat zijn katten van een andere Clan,” bromde hij. “In het woud heb je vier Clans: ThunderClan, ShadowClan, WindClan en wij. En WindClan is de Clan met de zwakkelingen. Katten die kleiner zijn als wij en het meer van hun snelheid moeten hebben dan echte vechtkunsten zoals wij hebben.”