We zijn niet vrij en wild maar opgejaagd en gevangen (OPEN)

Cloud was aan het snuffelen door het lange gras. Zijn hoofd was vol en hij had eventjes tijd voor zichzelf nodig. Jagen en patrols waren dus opgeschoven waardoor hij nu eventjes met zichzelf vredig door het gebied kon wandelen. Bloemen streken langs zijn snorharen toen hij met zijn snuit dicht bij de grond zat. Er waren verschillende aroma's te ruiken en genietend sloeg hij zijn oogleden dicht. Zijn staart danste met de wind en de zon scheen op zijn pels. Toen hij zijn ogen weer opende liet hij zijn blik naar de lucht gaan die warm was van de zonnestralen. Een wolkje, de voorvoegsel die hij droeg, trok door de hemel heen en verborg de zon die zonet nog fel op zijn lichaam geschenen had. Sipjes trok hij zijn lippen naar beneden en zuchtte. Met een paar stappen liep hij dieper het gras in en werd met een felle pijn in zijn achterpoten op de grond gegooid. De tom liet een schreeuw kliken van de schrik en pijn. Het ding wat hem gegrepen had maakte zijn grip strakker en sneed in zijn fel. In paniek van het niet weten wat er gebeurde begon hij over de grond te rollen, in de hoop los te raken van het ding dat hem had gepakt.

- Cloud zit vast in een val!

De dag was heerlijk en zonnig. Zijn poten brachten hem overal en nergens. Meestal bleef de blauwe Rus ver van de clan grenzen uit voor zorg. Zijn oren en ogen waren helemaal open voor alle geluiden en geuren. Dit keer brachten zijn poten hem wel richting de clan grens. De Windclan waar hij al een tijdje geleden nog weg was gestuurd toen hij om hulp gevraagd had, maar dat was alweer zolang geleden. Zijn kop schoot omhoog toen een pijnlijke en geschrokken gil op klonk. Zonder na te denken over de gevolgen schoot Shaka de geur grens. An de Windclan over. Zijn instellingen helpen. Zijn poten roffelde over de grond. Het was niet eens zo ver weg, maar de geur van angst was duidelijk aanwezig. Zijn blik viel op de kat die aan het rond tollen was, maar de grip op zijn poot werd enkel erger zo te zien. 'Stop met trekken!' riep Shaka naar de kater. Hopelijk hoorde hij hem in zijn paniek om los te komen.

De geur van rogue vulde haar neusgaten; zonder er verder over na te denken schoot Amberstorm het achterna. Ze was misschien minder snel nu, met haar buikje vol kittens, maar daarom niet minder vurig. Ze spotte de rogue al snel, naast een jonge warrior die over de grond leek te rollen in pijn. Amberstorm richtte zich eerst op de rogue, een jonge kater, niet ouder dan een apprentice. "Scheer je weg, vuile rogue!", brieste ze boos, richting de jonge kat slaand met haar klauwen. Rogues en Bloodclanners moesten nodig opnieuw leren dat de grenzen er waren met een reden en dat ze die niet zomaar mochten oversteken, Starclanverdomme. Ze zou hem eens een lesje leren! En daarna zou ze Cloudthroat wel helpen, want ze zag weinig bloed en hij leek niet echt in levensgevaar op dit moment. De rogue was dus een hogere bedreiging, een grotere prioriteit.

In zijn pogingen om de ander tot rust te krijgen had Shaka even vergeten wat Moonstorm hem op hun eerste ontmoeting verteld had. Altijd op zijn omgeving te letten. Hij was nu op vreemd territorium en op die van een clan en die wilde vaak geen hulp, maar hij was nu eenmaal een helper van aard. Een stem liet hem opschrikken en ondanks dat hij iets opzij sprong meer van schrik dan ter verdediging voelde hij wel een paar klauwen net over zijn huid schrapen. Het deed pijn, maar dat boeide momenteel niet. Er was iemand in nood en dat was hij eigenlijk helemaal niet. 'Stop met vechten ik ben niet uit op een gevecht en terwijl jij mij aanvalt stikt je clanmaat!' zijn stem klonk niet hard, maar wel dringend. Shaka had geen houding om een gevaar te vormen. Niet in een aanvallende nog verdedigende houding. De rus gaf zich helemaal open wat misschien dom was, maar hij wilde enkel helpen dat was zijn eerste doel. 'Hij zit vast in glimmend draad van de tweebenen die zetten ze uit om konijnen te vangen en later op te eten, ik heb ze vaker gezien rond Hope farm, laat me helpen en wees niet zo naïef om het alleen te willen doen. Dat lukt je niet. We moeten het stuk vinden waar de glimmende draad aan vast zit.' vervolgde Shaka in de hoop dat ze zou luisteren anders ging hij er wel zelf naar zoeken hoe ze hem ook zou krabben en bijten. Hij wilde enkel helpen niet meer niet minder. De rus kwam niet om prooi te stelen, want die liep er rond om en op de boerderij zat.
(Sorry)