Qualis artifex pereo

De rode poes liep door de o zo bekende straten, de stenen waren koud onder haar poten. Net als de frisse wind die door haar vacht heen blies. Het was laat, en de huizen om haar heen waren allemaal donker. Het enige wat haar pad belichtte waren de lantaren palen, die zo te zien wel betere dagen hadden gezien. Brat snoof de verse nacht lucht in en sloot voor een paar momenten haar oog. De kattin trok aan haar oor toen ze opeens ene vreemd geluid hoorde. Het galmde door de stille nacht. 'Wie is daar?' Vroeg ze kalm, haar oog nu geopend. En zoekend naar de andere ziel die samen met haar in deze straat bevond.

Vroeger had hij 's nachts ronddwalen door de straten eng genoeg gevonden om deze bezigheid volledig achterwege te laten. Maar nu verliet Caesar regelmatig het huis waar hij zijn groepje aan het verzamelen was om het territorium van de mensen te doorzoeken. Rond dit uur was van hen zelf weinig te bekennen, maar interessante katten om te ontmoeten waren er in overvloed. Op het moment dat hij zelf de geur binnenkreeg hoorde hij een stem: Kalm maar toch
intimiderend. Caesar zocht de straat af en zag de bron van die stem staan: Een grote rode kattin met de onmiskenbare Bloodclan halsband om haar nek. Omdat hij zichzelf niet graag als een lafaard voorstelde stapte hij rustig het licht van een van de lantaarnpalen in. Hij hield haar in het oog en glimlachte lichtjes. "Caesar is hier. En ik neem aan... Bloodclan? Belangrijke positie?" Het was een wilde gok, maar hij dacht niet dat hij er ver naast zat. Caesar had de leden van die clan vaker horen opscheppen over de tanden rond hun nek, het waren statussymbolen. En deze kattin had er meer dan hij ooit bij elkaar had gezien.

Er kwam figuur uit de schaduwen te voorschijn- hij stelde zich voor als 'Caesar' Brat snoof om zijn vraag en schudde lichtjes met haar vacht terwijl ze de vreemdeling in goed in haar op nam. Hij leek jonger dan zij- maar toch oud genoeg om ervaren te zijn. 'Ja en nee.' Bromde ze koud- het was een rot antwoord ja dat wist ze ook wel. Maar hij leek al te weten dat ze belangrijk was, soms waren de vele tanden die om haar nek hingen echt een vloek. Maar wat precies haar status was wilde ze nog even geheim houden.

Ja en nee? Beweerde ze dat ze niet belangrijk was? Caesar kantelde kort zijn kop maar besloot er niet op in te gaan, het was niet zijn zaak wat er omging in de duistere groep die zichzelf Bloodclan noemde. Vreemd genoeg voelde hij geen angst toen hij nog een paar stappen dichter naar haar toe zette, waardoor ze bijna dichtbij genoeg stonden om elkaar aan te vallen. Waar kwam deze koelbloedigheid plotseling vandaan? "Kan jij mij misschien iets vertellen over het lot van een zekere kater genaamd Gaius?" Zijn woorden waren zacht en verrieden geen enkele emotie. Zijn vader was gevlucht na de dood van Caesar's moeder en zus. Aangezien Bloodclan de moorden had uitgevoerd dacht Caesar dat dit één van zijn beste kansen was om informatie te krijgen.

De kater was niet angstig, dat bewees hij maar eens. Brat was lichtelijk geamuseerd- het gebeurde immers niet vaak dat katten een houding zonder angst naar haar droegen. De rode poes tikte met haar staart op de grond en hield haar hoofd gedraaid. 'Nee hoezo, vriend van je?' Een klein grijns speelde langs haar gelaat terwijl ze op haar beurt ook wat dichterbij kwam.

Ze bleven dichterbij elkaar komen, beide zonder enige angst of spanning te verraden. Caesar verachtte Bloodclan niet meer zoals hij eens gedaan had. Hij had een zekere mate van respect opgebouwd voor een groep die macht kon behouden door middel van angst. Zelfs nadat ze zijn meest dierbaren van hem hadden afgenomen - en dat zou hij de verantwoordelijken ook niet zomaar vergeven - wist Caesar dat ze dit gedaan hadden om een punt te bewijzen. "Geen vriend, mijn vader. Ik wou dat ik kon zeggen dat hij een heldhaftige dood was gestorven, maar dat weet ik dus niet." Sprak hij nonchalant.