[Training] For the first time in forever

Ja, Chillypaw was opgewonden, ze kon niet op één plaats stil blijven staan terwijl ze op haar mentor wachtte. Het zou haar eerste training zijn in.. Een maan, misschien? En ze was er zo klaar voor, om nieuwe dingen te leren en om terug te oefenen wat ze al geleerd had. Ze zat achter, hoewel op dit moment alle apprentices achter zaten natuurlijk - maar ze had eigenlijk wel haar zinnen gezet op warrior worden op 12 manen, al leek dat momenteel niet echt meer haalbaar. Maar ze zou haar best doen, ze zou ervoor werken, zo hard als ze kon. Ook als ze Settleddust dan af en toe moest forceren om haar een training te gaan geven, in plaats van zijn deputy taken uit te voeren.

Clanleven als normaal werd weer opgepakt. En dat betekende ook dat hij zijn apprentice weer moest trainen. En Chillypaw was nogal de gretige als het daarom ging. Het verbaasde hem dan ook niet dat ze eerder dan hij was op afgesproken plek. Hij snorde toen hij de poes zag zitten. ‘Goedemorgen, Chillypaw,’ miauwde hij met een grijns, waarna hij zich nog even uitrekte. Het was een leuke afleiding om weer eens te trainen. Niet nadenken wat de volgende stap was voor de clan. Hoe ze moesten opbouwen, hoe hij Acornstar duidelijk moest maken dat hun clangenoten niet monsters waren. Hij keek naar de jonge grijze poes. ‘Ik dacht dat we vandaag maar even zouden beginnen met jagen. Hoe is het gesteld met je trek in kikkers?’ miauwde hij met een grijns. Kikkers vangen, als je de lol ervan inzag, kon het soms best leuk zijn. Ze waren niet de meest ingewikkelde prooi. Niet zo snel in verstoppen als muizen, ze vlogen ook niet weg als vogels, maar je moest niet bang zijn om je klauwen modderig te krijgen.

"Goeiemorgen, Settleddust!", antwoordde ze ijverig toen haar mentor zijn hoofd liet zien. Hij vertelde dat ze vandaag zouden beginnen met jagen, en vroeg of ze trek had in kikkers. "Oeh, kikkers, fun!", antwoordde ze vrolijk, niet vies van een kikkertje of twee. Ze was immers Shadowclan, in hart en nieren, en ze was een harde werker die niet bang was haar poten vuil te maken. In tegenstelling tot haar zusje Littlepaw, die daar waarschijnlijk meer problemen mee had. Littlepaw kon soms een echt prinsesje zijn. Het zorgde soms wel voor wrijving tussen hen - maar ze hield enorm veel van al haar siblings, ook al konden ze soms wat vervelend zijn.

Chillypaw leek er zin in te hebben. Zelfs in kikkers. Hij lachte en knikte. ‘Laten we gaan dan,’ miauwde hij, waarna hij zonder nog te aarzelen richting het moeras begon te lopen. ‘Leren kikkers jagen is belangrijk, het is bijna ons meest belangrijke prooi in Newleaf als ze uit het water kruipen,’ miauwde hij met een glimlach. Ja, de hele winter waren ze bijna weg, slapend.  Maar als het moeras begon te ontdooien, werden ze weer wakker. Settleddust keek nog eens achterom naar de poes. Tijd om het tempo wat op te schroeven. Zonder nog een waarschuwing te geven zette hij aan tot een vlotter tempo. Het moeras was een plek waar je makkelijk in vast kon komen te zitten, dus ze moest ook daar leren navigeren. En óók op een hoger tempo. Springend over eilandjes en zachte modder vermijdend. Het moest een tweede natuur worden, want kikkers konden namelijk in het water verdwijnen voordat je er erg in had.

Chillypaw volgde haar mentor zonder aarzelen toen hij richting het moeras begon te lopen. Nee, ze was niet bang om haar pootjes vuil te maken. Dat hoorde erbij. Haar oortjes was gespitst en ze luisterde hoe hij begon te vertellen over het nut van kikkers te kunnen jagen, dat het hun belangrijkste prooi was in Newleaf. De kattin knikte bij die informatie - maar plots schoot hij weg, springend van iet of wat droge grond naar een ander stukje. De jonge kattin trok even grote ogen, maar deed toen haar best om ook te versnellen en te springen. Ze was relatief klein, dus dat gaf haar ergens wel een voordeel als het op snelheid aankwam - maar ze had nog niet de lichtvoetigheid en de ervaring om zich zo snel in een moeras voort te bewegen. Duidelijk iets waar ze op zou moeten trainen. Ze sprong over de grootste plassen heen, tot ze eentje mis ingeschat had en met een grote plons toch van kop tot teen doorweekt werd. Maar in ieder geval had ze het voordeel dat ze zich proestend aan een boomwortel kon optrekken, en niet begraven werd in het moeras. Oof.

Chillypaw wist op goed tempo achter hem aan te komen. Settleddust zijn groene ogen waren op de grond gericht, op waar hij zijn poten neer moest zetten maar ook direct op of hij kikkers weg zou zien springen. Het duurde echter niet lang voordat de pootstappen achter hem van lichtvoetig, naar wat klungelig, naar zwaar gingen. Totdat hij opeens een harde plons hoorde. Settleddust kwam slippend tot stilstand en zag hoe een grijze apprentice opeens tot haar oren onder de modder zat. Even kwam hij dichterbij om haar eruit te trekken, maar ze wist gelukkig zichzelf te redden. En toen kon hij het ook niet meer inhouden. Hij proestte het uit en vooroverbuigend van het lachen keek hij haar met een brede grijns aan. ‘Had je het warm?’ kwam er grinnikend over zijn lippen toen hij haar aankeek, om vervolgens weer in een lachbui uit te barsten.