Waddle waddle

Tidekit slikte haar angst weg. Vandaag zou de dag zijn dat ze uit haar nest kwam. Hoe moeilijk kon het zijn, ze zag het iedereen doen? Ze wou dat iemand haar zou helpen, haar er simpelweg uit zou tillen. Dat zou makkelijker zijn. Maar ze kon het niet formuleren, haar mondje wou nooit de juiste woorden uitbrengen, dus was het moeilijk om te vragen. Plots zag ze een jongere kitten die op haar af liep, en zo tegen haar bungelende voorpootjes die al half uit het nest hingen botste. Even fronste ze, maar toen was het alsof er een idee in haar opkwam. Tidekit glimlachte naar de eveneens rosse kitten en piepte vrolijk. Ja, een helper! Hij zou haar vast het nest uit kunnen helpen, daar was ze van overtuigd. "Heee!", piepte het jonge poesje ter begroeting, want dat was makkelijker dan hallo, dat had ze al door. Ze antwoordde niet op zijn vraag, wie ze was, maar ging meteen door met proberen te vertellen wat ze wou dat hij voor haar deed. "Jij-... he.. w.. pen", stotterde ze moeizaam, maar met enthousiasme, druk zwaaiend met haar pootje naar zichzelf en dan naar de grond onder het nest. Hij was jonger dan haar, maar duidelijk wel handiger. Maar dat was iedereen, zo had ze al gemerkt. Dan konden ze haar toch net zo goed een pootje helpen, toch?

Het katertje leek het niet te snappen. Tidekit fronste nadenkend, waarbij er een klein rimpeltje verscheen in haar voorhoofd tussen haar groen-blauwe oogjes. Hmm.. Hoe kon ze dit uitleggen? Misschien was deze kitten ook gewoon nog te jong. Hij was wel maar een maan jonger, maar toch? Of misschien lag het gewoon aan haar spraakgebrek. ".. J i j", mauwde ze traag en met overdreven articulatie in haar stem, terwijl ze met haar voorpootje vaag in de richting van het jonge katertje wees. "Hééé- ll.. Pennn", vervolgde ze op dezelfde toon, waarna ze haar poot terug naar zichzelf zwaaide en er bijna zichzelf in het gezicht mee sloeg, al kon ze dat nog net voorkomen. Helpen! Om het nest uit te raken! Want hoewel Tidekit dat in principe wel kon, vond ze het veel fijner om ermee geholpen te worden. Dan was er een veel minder grote kans dat ze zou vallen of dat er andere enge dingen zouden gebeuren.

Het katertje stelde zich voor als Morningkit, maar daar liet het poesje zich niet door afleiden en hakkelend vroeg ze om zijn hulp. Hoewel het leek alsof de tandwieltjes in zijn hoofdje maar héél traag draaiden, leek hij het toch uiteindelijk te snappen. Hij leunde zijn lijfje op de rand van het nest en rolde toen het nest in. Even wou Tidekit klagen, maar toen voelde ze zijn pootjes tegen haar en snapte ze het. Ja, hij hielp! Ze zette ook zelf haar voorpootjes af, tot opeens de rand van het nest meegaf in hun gemeenschappelijke krachtinspanning en ze met een onhandig gebaar eruit rolde. Het poesje giechelde en keek met glanzende kittenblauwe oogjes het rood-witte katertje aan. Hé, hij leek nog op haar ook! Ze waren beiden rood met wit en stevig gebouwd. Het grootste verschil was dat haar vacht zeer kort was, en die van hem eerder pluizig en warrig. Het poesje giechelde opnieuw en duwde de zijkant van haar snuitje in zijn pluizige vacht. Lekker zacht!