They called her moth princess and he was her ice prince

Elke dag, elk moment, was o zo pijnlijk. Rout gaf haar genoeg pijnstillende kruiden en behandelde haar als de beste, maar dan nog voelde ze de steken van de wonde. Ze was stijf, haar hele lichaam voelde als een echo aan van de gebeurtenissen die zich een paar dagen eerder op de heide hadden afgespeeld. En nu lag ze hier, alleen en in pijn. Haar spieren te zwaar om in te spannen, haar kop te vol om woorden te produceren. Ze wilde slapen, haar ogen sluiten, maar de pijn was teveel. Ze had uiteraard wel geluk dat ze veel bezoek kreeg, maar veel had ze niet aan hen. Ze waren luid, wilden haar eten geven of praten... maar ze wilde enkel haar ogen sluiten en luisteren, niet antwoorden. Kon er niemand haar vastnemen en verhaaltjes vertellen? Haar pels wassen zoals Oceanstar had gedaan toen ze een kitten was. Ze wilde zich klein voelen, kwetsbaar, even weer fragiel zijn. Maar... Ze wild niet zwak zijn. Want wat zou er gebeuren als ze zwak was? Dan kon iedereen haar raken, haar pijn doen, haar kapot maken. Als ze zwak was, dan had ze het vuur in haar hart niet om haarzelf te beschermen.

- Thawrage only

Thawrage had afgezien van het moment om Burnetbliss te gaan bezoeken. Hij had haar een bezoekje gebracht vlak nadat het was gebeurd, maar toen was ze nog half bewusteloos geweest en had ze waarschijnlijk niet eens in de gaten gehad dat hij daar stond. Routnose nam de zorgen voor de poes op zich en Thawrage wilde zich er niet te veel mee bemoeien, wilde zich op zijn Clantaken storten. Toch was er een deel van hem dat wilde weten hoe het met haar ging, dat wilde concluderen dat hij al die moeite niet voor niks had gedaan. Ze zouden er immers allemaal weinig aan gehad hebben als ze nu alsnog stierf, maar het leek erop dat ze er wel doorheen zou komen. De kater kwam dan ook pas langs de medicine cat’s den toen hij zag dat geen enkele andere dwaas van plan was om dat te gaan doen. Hij duwde zijn robuuste lichaam door de kleine den heen en moest licht bukken om te voorkomen dat hij zijn schouders zeer zou doen. Hij richtte zijn koude, gouden blik op Burnetbliss en zag dat ze wakker was. “Burnetbliss,” sprak hij op een koude toon en hij gaf haar een licht knikje. Een ongemakkelijk gevoel kroop langzaam bij hem omhoog toen hij moest gaan vertellen waarom dat hij hier was en hij onderdrukte een zucht. “Hoe is het?” bromde hij uiteindelijk op een koude toon, nonchalant. Alsof het hem niks interesseerde.

Een toon bereikte haar scherp gevormde, vuurkleurige oortjes en even kantelde ze haar kopje wat naar het geluid. Een instinctieve beweging op haar naam. Haar blauwe ogen kregen al snel een bekende tabby in het zicht en even voelde ze haar maag keren. Ze werd misselijk van de zenuwen die bij haar kwamen opdagen toen ze zijn blik zag, zijn houding, alles. Ze wilde door de grond wegzakken, weg van de pijn en zijn ogen. Maar ergens kon ze het niet laten om blij te zijn dat er iemand hier was. Maar wilde ze dat wel? Wat als hij hier was om haar te berispen? Wat als hij hier was om haar weer te kleineren. Ze wilde zwiepen met haar staart uit frustratie, maar uiteraard ging dit niet, niks ging nog. Ze kon amper overein zitten, laat staan wandelen. Als ze niet meer kon lopen... Dan... Wat was ze nog? Zou Wolfstar haar een elder maken? Ze was nutteloos. Thawrage opende echter het gesprek met woorden die ze niet had verwacht en langzaam zocht ze oogcontact op met de donkere kater. "Het... het doet pijn," zei ze zachtjes, haar mond voelde droog en pijnlijk aan... Het was zo ongemakkelijk, maar ze beet door. "Dankjewel," Voor alles... Voor me te redden, voor nu even te komen kijken... De rest van de zin volgde echter niet, kon ze niet over haar lippen brengen, het bleef bij dat enkele woordje... En ze slikte. "Well... Ik denk dat Wolfstar me wel een el-" ze beet even op haar onderlip, een zachte kreun rolde van haar lippen en voor even verstijfde de poes. Toch forceerde ze een kleine glimlach op haar lippen. "... Elder.... zal maken," Ze kneep haar ogen even toe, duwde haar kin tegen haar borstkas en liet een lange, zware zucht horen.

Thawrage wist eerlijk gezegd niet wat hij zou doen als hij diegene was die hier zou liggen. Ze was duidelijk verzwakt door heel het gebeuren en het mocht hem ook heel duidelijk zijn dat ze pijn had. Het moest mentaal ook vast niet makkelijk zijn om die zwakte aan hem te tonen, maar ze besloot om niet rond de pot te draaien en hem gewoon te zeggen dat het zeer deed. Hij gaf een knikje naar haar. Het zou raar zijn als het geen pijn deed na wat ze had meegemaakt. Het was niet moeilijk om voor zijn netvlies terug te halen hoe ze heen en weer geslingerd werd door die hond en iets in hem kon daar nog steeds heel kwaad om worden. Had hij het mormel maar meer kunnen geven dan één blind oog en wat krasjes. Hij gaf opnieuw een knikje toen dat ze hem bedankte en hij wiebelde wat ongemakkelijk met zijn oortjes, maar probeerde dit niet in zijn houding te laten blijken. Heel deze situatie maakte hem ongemakkelijk en al zou hij het nooit hardop toegeven, hij wist heus wel dat hij hier was omdat zijn zorgen hem daartoe hadden gedreven. Hij moest het alleen voorkomen dat zij dat ook ging denken. Of zou weten. Er verscheen een afkeurende uitdrukking op zijn gelaat toen ze aangaf dat Wolfstar haar een elder zou maken. “Burnetbliss,” sprak hij op een koude toon om haar aandacht te trekken. “Dat klinkt alsof je het al op hebt gegeven. Het is niet omdat je zwak bent dat je zwakte moet tonen.” Hij deed een paar stappen verder de den in en boog zijn kop naar haar. “Ik heb je niet gered zodat je het nu gewoon weer op kunt geven. Je lichaam is nog steeds aan het herstellen en zo lang Routnose geen teken geeft dat je er niet beter op wordt, is het niet nodig om over dat soort dingen na te gaan denken.” Hij haalde, zonder dat zij het zag, diep adem en schoof zijn ongemakkelijkheid opzij. “Desnoods zorg ik er zelf voor dat je weer opgeknapt bent, maar een elder worden staat niet op de planning. Niet op de mijne, in elk geval.” Een licht uitdagende blik verscheen in zijn ogen terwijl hij op haar neerkeek. Ze ging het toch niet zo gemakkelijk opgeven, of wel soms?

De woorden die ze had uitgebracht waren als spot bedoelt, een grap in deze domme situatie.. Maar dat lande niet en ergens wist ze ook dat deze mop niet zo grappig was. Zij was immers de punchline van het grapje en eerlijk gezegd was ze niet het type om zichzelf uit te lachen. Nja, wat kon ze anders doen? Blijven glimlachen was het beste wat ze kon doen in dit nest. Anders rotte ze nog weg, vergeten door iedereen en alles. De gestreepte kater sprak haar naam uit en even richtte ze haar ijsblauwe ogen op. Kalm luisterde ze naar de woorden die ander uitsprak en toen de inhoud van zijn zegje bij haar doordrong, keek ze even weg van hem. Haar blik dwaalde af naar de uitgang van de den, zoekende naar iets of iemand die haar uit deze ongemakkelijke situatie kon redden; maar niemand kwam. Ze wilde niet toegeven dat ze al lang had opgegeven, dat ze al lang haar zwakte toonde. Ze deed haar best niet meer om haar muren op te houden, in de plaats daarvan grapte ze er maar op los of snauwde ze naar de persoon in kwestie. Toen Thawrage wat dichter kwam, keek ze instinctief terug naar hem, haar ogen werden wat groter terwijl ze luisterde naar wat hij te zeggen had. Zijn woorden droegen een bepaalde waarheid met zich mee die schaamte bracht in haar ziel. Het was duidelijk hoe de ander over haar dacht, hoe de ander naar haar keek. Dat had ze al geweten voordat de hond haar te grazen had genomen... Dus waarom lette ze er nu zo op? De laatste woorden die de ander uitsprak zorgde ervoor dat ze even haar kaakjes warm voelde worden. Ze slikte even, beet op haar onderlip en verbrak het oogcontact met de ander. "... Je bent aardiger dan je laat blijken, Thawrage..." mompelde ze zachtjes onder haar adem, een kleine glimlach gleed langzaam over haar fijn gevormde lippen. "Dat zou ik fijn vinden... Als je me wilt helpen..." Ze had immers niet veel vrienden in de clan, niet veel katten die ze zo vertrouwde. Maar als er een iemand was die ze wel vertrouwde om haar uit deze put te helpen, dan was het wel degene die haar leven had gered. "Ik mis het rennen in de heide... Ik weet dat ik hier pas enkele dagen ben... maar ik word gek van dit hol," ze wist niet hoe Falconpaw en Routnose het deden, laat staan de tunnelers. Vast in een holletje, heel de dag door... Je benen niet kunnen strekken en sprinten wanneer je wilde. Hoe deden ze dat toch?

Thawrage probeerde zijn koude blik te behouden toen Burnetbliss haar woorden sprak, maar hij kon de verbazing die hij voelde bij het horen van haar woorden niet volledig onderdrukken. Er was tot dusver nog niemand geweest die hem aardig had genoemd en als hij deze woorden van één iemand niet had verwacht, dan was het wel van de kattin die voor hem lag. Zijn gouden ogen keken strak op haar neer en hij trok met zijn oortje, waarna hij zijn schouders ophaalde. “Als je te aardig voor iedereen bent, dan geef je ze nogal snel permissie om over je heen te lopen,” zei hij op een koude toon tegen haar. Hij hoopte dat ze het onderwerp liet liggen en dat het niet ongemakkelijker zou worden dan het al was. Het leek erop dat ze zijn hulp aanvaardde en Thawrage luisterde naar haar opmerking die ze maakte. Bij ieder ander zou hij het een onuitstaanbaar klaagzang gevonden hebben dat hij niet zou willen uitzitten, maar hij had met eigen ogen gezien hoe Burnetbliss heen en weer was geslingerd en het was eerlijk gezegd een wonder te noemen dat ze hier nog bij hun was en niet bij StarClan. “Laten we dat doel dat je voor ogen hebt dan maar snel proberen te realiseren,” sprak hij op een koude toon. “Hoe minder tijd ik hier moet spenderen, hoe beter.” Weer een aardige intentie verhuld in een onaardige opmerking, maar het was gewoon hoe dat hij was. “Kun je staan?” vroeg hij aan haar. Ze zag er zo ontzettend zwak uit dat het hem onmogelijk leek, maar hij wilde zien waar ze het eerste begin konden maken. Dit zou niet alleen op zijn kennis rusten, maar ook op haar wilskracht. En hoe meer ze zichzelf zou demotiveren, hoe minder die wilskracht er zou zijn.