It's good to see you again

De grote zwarte kater slofte op zijn gemakje tussen de grote stenen gebouwen door. Hij kon zich al bijna niet meer voorstellen hier ooit gewoond te hebben. Het leven als Rogue was hem goed gelukkig bevallen en inmiddels was hij geen onwetende tiener meer. Doorgaans had hij hier niets te zoeken. Hij had zijn eigen territorium en het terrein van de tweebenen bracht vaak meer gevaren met zich mee dan voordelen. Toch was hij hier niet zonder reden. Raximé drentelde richting de grenzen van het gebied, daar waar de stenen ophielden en de bospaden begonnen. Het was een stukje bos inwaarts. Bos dat nog wel door tweebenen werd onderhouden. En dus hadden niet veel katten hier een plekje veroverd. Hier werden vaak honden uitgelaten. Het mocht dan wel lijken op wilde natuur, je moest hier vooralsnog op je hoede blijven. Raximé kende dit gebied echter goed. Hier was hij grotendeels opgegroeid. En, al wilde hij dat niet graag toegeven, ook grotendeels opgevoed. Al snel kwam het stenen huisje met de houten omheining in zicht. Met een soepele beweging sprong de zwarte kater op een van de palen en keek naar beneden. Om vervolgens oog in oog te staan met een zwarte doberman. Een ware katten nachtmerrie, toch? Raximé bleef rustig zitten, de hond leek zijn aanwezigheid ook niet zo erg te vinden. De twee kende elkaar immers. Dit was waarschijnlijk een van de weinige honden die hij wel wist te respecteren gezien hij sinds zijn vertrek al vaak genoeg in de problemen was gekomen met de dobermann zijn soortgenoten. Hij gaf een klein knikje richting de deur van het stenen huis. De hond gaf daarop een korte blaf waarna hij naar binnen verdween om Madam Sahira op te halen. Het was alweer een behoorlijke tijd dat de twee elkaar gezien hadden. En Rax vond dat het geen kwaad kon om een bezoekje te brengen gezien hij toch al in de buurt was.

-eerste post voor Madam Sahira

Ze merkte dat ze steeds meer tijd besteedde in haar slaap. De rust trok haar met ieder levensjaar dieper mee in hun wereld van dromen. Ze droomde vaak over het verleden, over de tijd van vroeger. In haar dromen was ook de enige manier waarop ze nog kon zien. Het land voorbij het heden bracht zo veel met zich mee. Het was een plek waar ze kon rennen, zwemmen en klimmen. Dingen die ze ooit zo plezierig had gevonden. Met gesloten ogen kon ze de sensatie van de wind en het water nog voelen. Daar kon ze de wereld nog met zicht bekijken. De dingen die ze mistte, zoals de bladeren op iedere bloem en de zachte diepte van een wolk. Dingen die zo vanzelfsprekend hadden geleken waren nu enkel flarden herinneringen waar ze zich aan vast probeerde te houden. Soms voelde ze ene verdriet omdat ze niet lang genoeg had gekeken naar alles wat mooi was. Dat ze de wereld hadden moeten proeven in plaats van enkel opnemen. In haar slaap vond ze ook geliefde die niet meer in het licht te vinden waren. En steeds wanneer ze wilde toegeven aan de warmte en diepte van de rust waren het ook deze geliefde die haar terug stuurde. Hun zouden haar roepen wanneer haar tijd was gekomen, maar ze lieten haar lang wachten. Mocht de tijd ooit komen zou ze hier een punt van maken. Vandaag was het echter een geliefde van buiten die haar ontwaakte. Halil likte haar wakker en maakte een zacht geluid, waarop zij haar kop onder diens kin duwde. Het was een taal zonder woord, die de twee spraken. Maar als je lang genoeg leefde met iemand dan vormde je dat begrip. Zo wist ze ook wie er buiten zou wachten, een vriend. Met trage stappen wandelde ze naar buiten en vond de geur. “Raximé, jongen, kom van die paal af” Sprak ze moederlijk maar op een zekere toon, waarna ze ging liggen in het zonlicht. “Hoe gaat het kind?”