2. Blockage

De oudere dame liep op een trage tred door de wijk heen. Ze kende de omgeving goed, ondanks dat haar zicht zeker iets te wensen achterliet. Zelfs wanneer de mensen altijd dingen bleven veranderen, zou zij maar gewoon mee moeten in die beweging. Het was het niet waard om ermee te zitten, vond ze zelf. Oud worden was immers iets dat je met gratie moest doorlopen. Vandaag was een redelijk goede dag geweest in haar mening. Ze had een wat tragere ochtend gehad, de kou van de ochtend bleef ook zo naar in haar botten hangen, maar de middag was warm en zonnig geweest. En nu de avond opweg was had ze genoeg energie om even een rondje te lopen. Het was wonderbaarlijk hoe het gewicht van een lichaam kon wisselen per dag en per moment. Ze had misschien nog langer over deze kwestie nagedacht als ze niet een vreemde geur had geroken. Een Thunderclanner, herkende ze. Niks meer als een kitten als haar neus en oren haar niet verraadde. Het kleintje sprak zichzelf moed in, waardoor ze een warme en moederlijke glimlach opzette. Hoeveel kinderen had zij wel niet uit het nest mogen helpen? Traag benaderde ze de vreemde. “Goedenavond kind, ben je verdwaalt?” Haar stem ruw door de oudheid, maar de warmte en begrip erin onmisbaar.

Soms mistte ze het, om de wereld te kunnen zien. Ze had al heel lang met maar één oog kunnen kijken, het beeld was haar ontnomen door ziekte. Maar het andere oog had niks mis met zich, maar het lichaam was niet gemaakt om zo lang rond te lopen als wat zij deed. Uiteindelijk was het op, zoals ook de bloemen hun kleur verloren aan het eind, verloor ook zij de giften van het leven. Het was ook zo snel gegaan in haar beleving. Alsof in één dag het haar was beroofd. Toch wist ze dat dit enkel schijn was. Het was heel lang geleden dat ze had kunnen zien dat de bomen bladeren hadden. Al was ze dankbaar voor wat ze nog had. Ze zag nog vormen van licht en schaduw. En op goede dagen kon ze ook nog de kleuren zien, als ze maar helder genoeg waren. Vage vormen van groen voor het bos en het blauw van de hemel. Ze nam het maar per dag, maar vandaag had ze graag het persoon voor haar kunnen zien. Haar stem was nog zo kinds, onzeker in kracht. Veel katten uit het woud waren bang voor de wereld buiten hun grenzen. Ze noemde zichzelf wild maar toch kon ze niks anders zien dan een leven zo dicht op haar hare. Ze waren even wild als dat zij dat was, comfortabel in hun illusie van grootsheid. En toch wanneer ze bij haar kwamen waren ze vaak bang en verloren, opzoek naar iemand die hun advies gaf als een gelijke. En hoe slecht ze graag spraken over huiskatten, hoe respectvol ze waren tegenover haar. Een oprechte lach ontsnapte haar bij de woorden van de ander. “Je hebt gelijk meisje. Maar de eindbestemming weten zegt nog niet dat de weg altijd recht verloopt” Het was mooi om die wijsheid te horen uit iemand die hem nog maar net in de ogen mocht aankijken. “Mijn naam is Madam Sahira, ik woon hier niet ver vandaan. Als je zou willen delen wat je zoekt kan ik je raadsel misschien verhelderen” Opperde ze simpel, waarna ze haar weg vervolgde naar haar huis toe. Ze was niet fan van staan en praten, was zo zwaar op de gewrichten. Daarbij was haar eigen tuin een heel stuk veiliger.