youth

Hij was er nog niet helemaal uit of het nou wreed of symbolisch was, dat hem nou exact hetzelfde moest overkomen. Rationeel gezien zat het er ook wel aan te komen, immers lachte hij de laatste jaren iedere bedreiging enkel in het gezicht. Anderzijds, zou dat hem niet genoeg moeten hebben geleerd? Oh, hij zou er normaliter om lachen, hij was wel iemand die de humor in dergelijke situaties kon zien. Alleen was deze situatie dan nu net iets anders.

De kater bewoog zijn logge lichaam verder, kreunend van een pijn dat niet langer meer alleen afkomstig was van ouderdom. Hij voelde zich dom, terwijl hij zich vast hield aan het laatste beetje hoop dat hij nog had. Oh, ze zou hem vast voor zijn kop slaan. Want hoeveel jaren klaagde hij nu al? Maakte hij zichzelf wijs dat hij geen nut meer zag in het leven? Maar nu de rode vloeistof uit zijn diepe wonden gutste greep hij zich wanhopig vast aan alles dat hem ontnomen zou kunnen worden. Het was gewoon niet eerlijk, toch? Jinx was niet iemand die snel deed aan zelfmedelijden, al dat jammerlijke geklaag vond hij maar walgelijk. En toch, ondanks zijn luidkeelse kritiek op die zoetsappige en melodramatische verhalen, kon hij niet anders dan terug kijken. Wat had hij gedaan? Wat had hij voor elkaar gekregen? Een dode moeder, een dead-beat vader en een broer die hem had verraden. Een vrouw die hij zwanger had gemaakt in thunderclan en vervolgens had verraden, de liefde van zijn leven verscheurd door honden die hij niet kon verslaan. Zijn half-broer verdronken, zijn grootste vijand had hem uit zijn enige thuis geschopt en zijn kinderen hadden nooit een gelukkige jeugd mogen hebben. Het eerste deel van zijn leven had hij gespendeerd zonder een zorg aan de hemel, en nu was hij hier; vriendloos, familieloos en eenzaam. Alleen een oude man die zich bloedend naar zijn enige veilige plaats probeerde te slepen. Een wrange lach ontsnapte hem, maar de pijn die daarop volgde liet hem dat spijten.

Misschien dat Yu hem kon helpen. Die had een tijd met die kruidenkatjes gespendeerd, toch? Of misschien zijn zoon, die had een joch die ook zoiets deed bij de boskatjes. Maar Yu had hij al geen tijden gezien, en hoewel hij zielsveel van Pyre leek diens breininhoud net iets te veel op die van hemzelf, waardoor hij betwijfelde of die iets van kruiden had opgestoken. Prima, hij zou zichzelf wel redden. De wonden zou hij schoonlikken en dan hopen dat geen Elite katten hem vonden. Dan zou hij maar gewoon even een maandje rust moeten nemen. Maar eerst moest hij naar die ene plek toe. De boom, en de kleine bloemetjes die daar groeiden, door hem onderhouden. Hij zag hem daar verderop, maar met iedere stap leken zijn gedachten waziger te worden. Hij zweefde tussen het verleden en de toekomst, terwijl een knoop zich om zijn hart legde. Wat als hij het niet zou redden? Wat dan? Nee, dat kon niet. Dat zou niet gebeuren. Zijn kinderen, zijn meisjes moest hij nog opzoeken. Nyra en Pyre hadden een goed leven hier, zij zouden het wel redden zonder hem nu. Ja, hij zou hen een laatste keer vertellen hoeveel hij van hen hield en een knuffel geven, of die stomme jonkies dat nu wilden of niet. En dan zou hij Muta opzoeken, en zijn liefste kleine meisje Ophelia. De gedachte bracht een waas van een glimlach op zijn gelaat terwijl hij wankelend verder liep. Nog een klein stukje, dan kon hij daar even op adem komen en de tijd nemen om te genezen. Want hij had nog één taak te volbrengen, en dan mocht hij pas gaan. Ja, hij zou zijn meisjes naar de bergen brengen, zodat niemand hen nog meer aan kon raken. Dan zou hij zien hoe ze misschien ooit partners kregen en kleinkinderen, die hem vol liefde 'opa Jinx!' zouden noemen met een blije lach. Die een goede jeugd zouden hebben, met goede ouders en een veilige omgeving. En op een dag zou hij dan gaan slapen en nooit meer wakker worden, wanneer de haren op zijn gezicht volledig grijs waren geworden. Oh, oh, moest je hem toch horen. Wat een stomme sentimentele zak voelde hij zich opeens.

Eindelijk, hij was er. Trillend stortten zijn poten in, niet in staat hem ok maar één stap verder te dragen. De grond onder hem was koud, maar oh zo bekend. Hoevele zomers had hij immers in deze boom doorgebracht, uitkijkend over het bos? En hoeveel tranen had hij hier gelaten? "H-hey," kraste hij. "Ben ik weer, mop," hij kuchte en schokken van pijn trokken door zijn loge lichaam, waarna hij het bloed van zijn lippen afveegde. "Wat denk je, zou het dezelfde hond zijn geweest?" hij deed een poging om te lachen, maar het werd enkel een grimas. Natuurlijk was het niet dezelfde hond geweest, hij zou het beest nooit vergeten dat de strot van zijn partner had doorgebeten. Dat was niet het mormel dat hij was tegengekomen, maar het was een ironisch idee.

De kater opende zijn bek nogmaals om verder te spreken, maar de woorden vergingen hem. Zijn zicht werd wazig terwijl tussen bewust en onbewust inzweefde. Hij legde zijn enorme kop neer op het graf van zijn grootste liefde, wiens lichaam waarschijnlijk niets meer was dan een stel botten inmiddels. De aarde die hij hier ooit omgewoeld had, was al jaren begroeid met gras en kleine bloemetjes die hij prachtig vond, en Zira ongetwijfeld zou haten. Nu besmeurde hij al dat mooie met zijn eigen bloed, terwijl zijn lichaam niet meer reageerde op zijn bevelen.

En een doodeng besef drong hem nu pas, veel te laat, binnen. En hoe stom het ook was, opeens liet hij al zijn geloven los. Degene die ooit zei dat je rustig stierf, was een debiel. Hij snakte naar adem, drong zijn klauwen in de zachte aarde en smeekte tot de goden waar hij niet in geloofde of hij nog mocht blijven, nog heel even. En als dat niet kon, of ze zijn kinderen veilig wilden houden, en ze hem naar een hiernamaals wilde brengen waar hij nooit in had geloofd, als het maar eentje was waar zij ook was. Dan zou het genoeg zijn, dan zou hij het niet erg vinden dat hij hier achter zou blijven. Dan had hij er vrede mee dat niemand hem ooit zou begraven zoals hij voor Zira had gedaan, dan zou hij niet huilen omdat hij hier zielsalleen was, dan zou hij het kunnen verdragen dat hij nooit zijn kinderen had kunnen vertellen hoe zielsveel hij van hun hield,  dan...

Zijn klauwen ontspanden zich, net als zijn lichaam en snel genoeg was het enige dat nog bewoog, de kleine sneeuwklokjes die heen en weer dansten op de wind

Ze had net een aanvaring gehad met Orchis. Haar vacht was door en door nat en snel maakte ze zich uit te voeten, weg van eender wie die haar in de gaten hield. Ze stond ondertussen bekend als een stevig karakter en iemand die zich goed wist te verzetten in conflicten, maar Orchis maakte het haar moeilijk. Gelukkig kon ze zich, ondanks de gekke dingen, toch staande houden. Ze was een vechter, iets dat ze van haar ouders had. Opgeven stond niet in haar lijstje, al moest ze zich er wel voor inzetten om het niet te doen falen. Ze draaide haar kopje even naar achteren, waar niets of niemand te zien was. Ze schudde haar vacht uit om zoveel mogelijk water te verliezen. Water in haar vacht, het zou koud worden met deze temperatuur in de lucht. Even moest ze hoesten en kneep ze haar oogjes dicht. Het water in haar longen was een extra belasting op haar lichaam na de gekneusde ribben. Toen ze haar oogjes weer opende zag ze in de verte een zwarte kater staan, Chawl. Ze fronste, niet goed wetend wat hij daar stond te doen. Ze had de kater al eventjes niet meer gezien. Toch maakte ze geen aanstalten om te naderen. Ze kende deze omgeving en ze wist niet goed of ze wel wilde weten waarom Chawl hier precies was.

Nyra had haar poten laten staan bij het zien van Chawl, alsof ze wist dat er iets zou staan gebeuren. Toen Chawl haar opmerkte en met zijn oor trok, hield ze even haar adem in. Ze kende hem goed genoeg om te weten wat dat betekende. Nog voor de kater iets zei, kon ze ergens diep al voelen welk nieuws haar te wachten stond. Een gek gevoel ging door haar borst heen, iets wat ze nog maar een paar keer echt bewust gevoeld had. Ze vond het maar niets. “Het spijt me Nyra, het is Jinx.” Ze klemde haar kaken op elkaar bij de woorden die uitgesproken werden. Haar oortjes schoven lichtjes naar achteren terwijl ze goed haar best deed om haar snoetje in bedwang te houden. Een gevoel van verdriet wist haar te pakken, toch deed ze er alles aan om het tegen te gaan. Wat Chawl vervolgens zei, ontging haar deels. Bij haar bleef er vooral één ding plakken: dat ze haar vader kwijt was. Nyra zette een stapje achteruit en keek van Chawl naar het donkere lichaam iets verderop. Al de verschillende situaties van de laatste tijd, hadden het haar moeilijk gemaakt om nu op een correcte manier te reageren. Wat was correct reageren zelfs? Bestond dat in de Elite? Ze schudde haar kopje en zette nog een stap naar achteren. Haar natte vacht en het gekke gevoel dat ze had, lieten haar trillen. Wat moest ze nu doen, zeggen? Ze kon onmogelijk haar verdriet uiten bij een ander. Dat stond niet in haar lijst met opties in de Elite. "Ik zal hem bij Zira leggen," zei ze uiteindelijk behoorlijk kordaat, alsof ze zich herpakt had. Moeder en vader waren er nu beide niet meer, enkel haar tante. De wrok naar haar tante, Brat, begon echter wel op te laaien. Als zij Jinx niet verbannen had, voor niets, zou dit misschien niet gebeurt zijn. Haar frons verdween als sneeuw voor de zon bij die gedachten en Nyra stapte Chawl voorbij, richting Jinx zijn lichaam. Bij zijn lichaam, bleef ze even staan.

Bij het passeren had zijn zijn zacht gevoeld, wat haar op één of andere manier toch een beetje geruster liet voelen. Ze draaide haar kopje lichtje en keek voor een seconde richting Chawl, waarna ze verder liep tot bij Jinx zijn lichaam. Ze had zich neergezet en draaide even haar oortjes naar achteren toen er achter haar gesproken werd. “Ik zal Hellhound opzoeken. Pyre wil je het vast zelf vertellen.” Ze knikte wat afwezig nu ze haar blik op haar vader had gericht. Chawl had haar alleen gelaten, waarna ze haar kopje nu liet zakken tot in zijn vacht. Zijn vertrouwde geur was nog volop aanwezig. Het zou de laatste keer zijn dat ze zijn geur in zich op zou kunnen nemen. Ze kroop wat dichter tegen hem aan en sloot haar ogen nu, waarna een traantje uit één van haar ogen ontsnapte.

Einde topic