When the night is cold

De grond voelde koud onder zijn poten. De zon scheen, maar het voelde koud aan. Alsof er iets niet klopte. Het gras kietelde hem, droegen hem mee terwijl hij over het bekende landschap heen aan het lopen was. Het voelde een beetje leeg, een beetje.. kil. Ondanks dat hij keer na keer hier had gelopen. Ondanks dat hij zo erg van dit territorium kon genieten. Het was anders. Het was gewoon anders maar hij kon het puntje van zijn tong er niet op leggen. Het geluid van water bereikte zijn oren. En ondanks dat het gevoel in hem sprak om er niet heen te gaan, dat er iets slechts te gebeuren stond, brachten zijn poten hem er al naar toe. Hij keek over de rand naar beneden, waar het kolkende water te zien was. Brr, het was echt niks hier. ”Waarom hielp je me niet?” De stem liet hem opschrikken. Met grote blauwe ogen keek hij om, naar waar zijn beste vriend stond. Tranen sprongen meteen in zijn ogen terwijl hij naar de kater keek. ”I-ik wist het niet!” sprak hij meteen tegen de kater met grote ogen. ”A-als ik het wist had ik je geholpen!” klonk er bijna wanhopig van hem af terwijl hij naar Gorse keek. Hij wilde hem knuffelen, tegen hem aan drukken, maar hij kon het niet. Zijn poten stonden vast aan de grond onder hem. Alsof hij in het moeras stond en niet meer kon bewegen. ”Hoe kon je het nou niet zien? Ik vertrouwde je!” Tranen begonnen over zijn wangen te stromen terwijl hij hevig zijn kop schudde. Nee! Hij wist het niet! Hij had het niet geweten! Hij kon het niet weten! ”Door jou ben ik dood!” Hij keek naar de kater met jankende ogen, tot hij realiseerde dat Gorse voor de Gorge stond. Dat hij voor Gorse stond met zijn poot tegen zijn borst aan. ”Jij had dit allemaal kunnen tegenhouden. Waarom was je er niet? Waarom was je niet bij me?” Een luidkeelse snik verliet zijn bek terwijl hij de kater hopeloos aan keek. Hij wilde hem stoppen. Hij wilde hem zo graag stoppen. Hij kon Gorse dit keer redden, hij kon Gorse dit keer helpen. Geef hem een kans, StarClan laat hem bewegen! ”Door jou ben ik er niet meer.” en daarna stapte de kater naar achteren. Alsof er meteen weer beweging in zijn poten kwam, schoot hij naar voren. ”NEE!” schreeuwde hij luidkeels.

”NEE!”

Hij schoot overeind, maar zijn poten konden het niet eens aan. Hij viel bijna meteen weer op de grond met een trillend lichaam. Zijn ademhaling onregelmatig en schokkerig, zijn poten nog krampachtig bewegend, alsof hij nog steeds daar bij de Gorge was. Zijn wangen waren compleet nat van de tranen die hij in zijn slaap had los gelaten. Zijn vacht zelf was ook damp van het zweten dat hij tijdens de droom, of naja nachtmerrie, had gezien. Een verloren snik verliet zijn bekje, die hij meteen probeerde tegen te houden door zijn poot tegen zijn bek te duwen. Hij wilde Routnose niet wakker maken, als hij dat al nog niet had gedaan door te schreeuwen. De eerste nacht had hij totaal niet kunnen slapen toen Gorse was overleden. De hele nacht had hij wakker gelegen. Een tijdlang gehuild natuurlijk, maar na een tijdje hielden de tranen op en kon hij Routnose de rust gunnen die ze verdiende. Maar ook hij had slaap nodig en de slaap was hem een stuk makkelijker gekomen deze keer. De maan stond echter nog steeds hoog in de hemel, het was nog steeds pikkedonker buiten. Hij betwijfelde dat hij veel slaap had gekregen, maar hij wist vrijwel zeker dat dit waarschijnlijk ook de enige slaap zou zijn die hij deze nacht zou gaan krijgen.

Hij was namelijk zo dichtbij geweest. Hij had hem gezien, bij de Gorge. Hij had hem kunnen tegenhouden. Hij had hem hier kunnen houden. Hij had het moeten zien. En dat had hij niet gedaan. Hij had zijn taak als medicine cat apprentice niet gedaan. Hij had zijn taak als beste vriend niet gedaan. En nog het ergste misschien nog wel: hij had zijn taak als broer niet voltooid. Hij had zijn broertje niet kunnen beschermen. Hij had zijn broertje niet kunnen weerhouden van één van de ergste dingen die er bestond. Wat voor een kat was hij nou? Wat voor een kat was hij nou als hij niet eens de katten van wie hij hield kon beschermen?

Hij wilde niet huilen, hij wilde al deze nachtmerries niet. Hij wilde slapen, StarClan hij wilde zolang slapen dat dit allemaal over was. Hoe kon hij ooit deze rang op zich nemen, als hij niet eens de simpele, psychologische dingen niet kon herkennen? Hij voelde warmte om zijn lichaam heen en hij sloot zijn ogen stevig. Hij wist dat hij niet zwak mocht zijn met deze rang. Hij wist dat hij zich er door heen moest slaan, hij wist dat hij alles bij elkaar moest rapen en moest zijn wat WindClan nodig had: een medicine cat apprentice waar ze op konden bouwen. ”Hey, ssht, het was maar een nare droom Falcon, ik ben hier,” klonk de warme stem waarop hij zoveel was gaan vertrouwen. Zijn hele lichaam trilde en de enige manier waarop hij voelde dat hij niet totaal in zou storten, was het vasthouden van de grond onder hem, alsof dat ook ieder moment van hem vandaan zou gaan vallen. ”Kom maar, het komt goed,” klonk er vervolgens van de warme stem af en hij snikte luid terwijl hij zijn wang meer tegen de kop van haar aan drukte. ”Ik was zo- zo dichtbij en-“ hij wist dat het idioot was, zo idioot om zo aangedaan te zijn van een droom. ”Ik kon hem niet redden- ik- Ik kon hem niet stoppen.” bracht hij snikkend uit. Hoe erg hij het ook had gewild.

Ze krulde haar lichaam om zijn kleine lichaampje en sloeg haar staart over hem heen. Zoals Shatteredice ooit bij hem had gedaan, zoals Amberstorm vrijwel nooit had gedaan. En dan nog raar vinden dat hij haar niet als moeder zou zien. Routnose had hem zo hiervoor gewaarschuwd, dat dit zou gaan gebeuren. De eerste les. Maar misschien was het omdat- omdat hij niks had gedaan. Hij had niks gedaan om dit te voorkomen. Het was gewoon gebeurd en het was door zijn poten heen geglipt. Hij had de tijd die hij met Gorse had voor lief gezien, had er niet eens over na gedacht over wat er zou kunnen gebeuren. ”Shht, kijk me aan Falcon,” klonk er van zijn mentor af, waarna ze met haar poot zijn gezicht voorzichtig op tilde en Falcon zijn blauwe ogen vol tranen naar de groene ogen keek die hij zo goed kende. ”Het is niet jouw schuld,” klonk er van haar af, maar hij had het niet gezien. Hij had niet gezien hoe de kater zo in zijn gevoelens zat en wat het met hem deed en- wat als hij dat wel had gezien? Wat als hij dat had gezien en Gorse had geholpen? Dan was hij hier nu nog, dan was hij hier nu nog op dit moment en dan was de rest wel moeilijk geweest ja, maar dan had hij zijn beste vriendje hier nu nog gehad. ”Hij kijkt met je mee, iedere nacht, waakt over je, houdt van je,” Een hulpeloze snik verliet zijn bek, hij had zoveel van hem gehouden, meer dan Rout zich misschien had kunnen voorstellen. Gorse was één van de weinige lichtpunten geweest in zijn leven. Eentje waarbij hij zich gewoon de jonge Falcon kon voelen, zonder verantwoordelijkheden. Gewoon een apprentice die met zijn beste vriend op pad was. Die geen problemen had met zijn moeder, die geen problemen had om zichzelf te zijn. ”En ik ben hier, wanneer je maar wilt,” Hij duwde zijn kopje tegen Routnose aan, zacht snikkend. Hij was altijd degene geweest die er voor anderen had gestaan, iemand die bijna nooit over zijn eigen problemen sprak. Vanaf jongs af aan had hij die rol opgenomen voor Hazelpaw. Hij was nog een jong jochie, eentje die veel te snel had moeten opgroeien. Eentje die niet had geleerd hoe hij goed met zijn eigen problemen om moest gaan. Hij wilde gewoon dat iedereen gelukkig was, dan was het oké als hij dat minder was. ”Ik hou van je,” snikte hij zachtjes, omdat het waar was. Niet op de romantische manier, maar op de familiemanier. Hij wilde haar niet kwijt, niet nog iemand die van hem weg gerukt zou worden die zo dichtbij hem stond. Wat er ook zou gebeuren, hij zou ervoor zorgen dat zij veilig zou zijn. En dan maakte het niet uit wat er zou gaan gebeuren met hem. ”Ik mis hem zo erg…” snikte hij zachtjes tegen haar aan. Zijn persoon, ‘zijn’ persoon, was weg. En hij wist niet zeker of hij ooit nog zo’n iemand zou gaan vinden in zijn leven die hem zo op zijn gemakt en zo zichzelf liet voelen als dat hij dat had gedaan.