Mister Moonman

Met elegante en snelle passen wandelde de mooie kattin verder. Het was donker, want tja het was nacht. De maan was haar enige companie op dit donkere uur. Even keek ze op om de grote, ronde schijf in de hemel een glimlach toe te schenken. Shadowclan was een echte bende geweest de laatste tijd en dat had ze helemaal niet fijn gevonden... Maar nu leek alles eindelijk te settlen. Grappig, aangezien dat ook de naam van hun nieuwe deputy was. Ergen wel goed gevonde Cricket. Ze grinnikte even, een schamper lachje dat amper hoorbaar was, maar o zo zoet en vrouwelijk. Haar heldergroene ogen werden even gericht op de grens en kort wiebelde ze even met haar oortjes. Ze stak even haar kopje in de lucht en proefde deze voorzichtig. Van wat ze zo kon opvingen was er niemand in de omgeving... Dus... Ze kon het eens proberen, niet? Even kwam er een klein, sluw lachje op haar teder gevormde gezichtje waarna ze in een speelse sluiphouding dook. Met een kalme pas sloop ze steeds dichter bij de windclan grens tot ze er uiteindelijk met al haar pootjes over was geslopen. Even stond ze stil, waarna ze kort haar kopje een kwartslag draaide en vervolgens wat meer overeind kwam. Een zacht gelach gleed van haar lippen af waarna ze al snel terug de grens over sprong, netjes naar haar kant van de lijn. Zo... Dat had niemand gezien... Toch?

- Fray only

When the wolves howl, the sheep shall run.

Frayhowl was wellicht de oudste zoon van Oceanstar en Tigergaze, maar dat betekende niet dat hij weinig broers en zussen had. Het laatste nest had wat meer katers gehad, waardoor hij niet meer de enige was tussen de dames van zijn moeder en vader. Hij had nog wat halfbroers en halfzussen, maar daarmee had hij weinig contact. Kortom, hij was een kater die zijn eigen ding deed en hoewel hij nog steeds een beetje een vaderskindje bleef, was het voornamelijk zijn eigen krachtige houding dat hem elke dag op deed staan en zijn best deed doen om iets goeds te doen voor de Clan. Hij miste zijn moeder nog elke dag maar was dankbaar dat hij nog zoveel met haar had mogen meemaken, vergeleken met zijn jongste broers en zussen dan. Hij trok langzaam wat minder naar zijn vader toe, waarvan hij de eerste zoon was, en begon wat meer op zijn eigen poten te staan. Kortom Frayhowl was een ware Warrior aan het worden, ondanks het feit dat hij een deel van zijn familie uit zijn relatief vredige kittentijd miste.

And the wolves will start the hunt,
Howling with the wind to the moon. Telling you that you will be dead tomorrow.

De kater was niet dom, hij was meestal alert en had geleerd om zich goed te kunnen focussen op de mogelijke gevaren. Het was nog niet iets dat ze vergeten waren, het feit dat Shadowclan onder invloed was geweest van Bloodclan en hoewel hij niet wist hoe het af was gelopen, maakte het dat hij alert bleef wanneer hij in de buurt van de grenzen kwam. Zo was het dan ook dat hij op een Shadowclanner af sloop toen hij de licht zurige geur rook, anders dan bij vossen maar niet minder duidelijk. Hij rook geen Bloodclan in de ondertoon, wat er ongetwijfeld had moeten zijn als het kamp nog steeds onderdrukt werd, maar dat maakte niet dat hij zich ontspande. Totdat hij de rustige houding zag van een knappe kattin. Zijn blauwe ogen gleden vragend naar haar toe terwijl hij licht gespannen met zijn staart zwiepte. Ze kwam hem niet geheel bekend voor, maar misschien had hij haar wel bij een Gathering gezien. 'Wat deed je hier?' Vroeg hij niet bepaald onvriendelijk maar wel duidelijk dat hij haar betrapt had over het overtreden van de grens. Aangezien ze weer terug naar haar kant van de grens was verdwenen deed hij niks. Hij was immers een echte heer.

But still we will rise and fight.

Toen ze een stem hoorde, verkrampte ze even en hield ze al snel halt. Oops, betrapt! Of... Misschien nog niet helemaal? Even keek ze om, de vraag van de andere kat was simpel; wat had ze daar gedaan? Uhm, ja, goede vraag. Had ze er een redelijk antwoord op? Eigenlijk niet. Kort slikte ze even waarna een schuine, onhandige glimlach rond haar lippen begon te bengelen. "Nou kijk... M-meneer," ze slikte even, de onzekerheid kwam al meteen over haar heen gevallen. Cricket was namelijk een erg onzeker hoopje die tot zichzelf was gekeerd. Zelfs binnen Shadowclan had ze geen vrienden, laat staan daarbuiten. Ze had Acefray altijd graag gehad, hij was altijd zo rustig en had een soort van rust om zich hangen die ze wel graag had... Maar nu ook hij weg was voelde ze zich zo goed als alleen hier. Niet dat ze dat erg vond; het was fijn om alleen te zijn, het gaf haar energie. Soms kon het echter wel vrij eenzaam zijn en dan werd ze een beetje onzeker en vooral verdrietig. Kort kuchte ze even waarna ze al snel even slikte. "Ik... Wilde weten hoe het voelde om even de regels te breken... Het spijt me, ik zweer dat ik het nooit meer zal doen..." sprak ze zacht onder haar adem door. Ze wist heel goed dat het niet mocht en toch had ze het gedaan. Waarom? Well... Het was een boost in der zelfvertrouwen geweest, iets dat ze al een lange tijd had willen proberen; om alles wat logisch was en goed even weg te gooien. Daarom had ze het gedaan, om even te vergeten en misschien beter te worden. AL snel begon de jonge kattin te knabbelen op haar onderlip, haar ogen afwijkende van de ander. Ze had hem zelf nog niet aangekeken, dat durfde ze niet. Ze wist enkel dat hij een mannelijke windclanner was aan zijn geur. Meer wist ze niet... Ah tja, meer hoefde ze ook niet te weten, toch?

When the wolves howl, the sheep shall run.

Het leek erop dat hij de ander geschrokken was van zijn aankomst. Hoewel de Wondclanners zich niet fantastisch in de schaduwen konden verstoppen, betekende het niet dat ze af en toe een ander konden verrassen. Hij was niet boos, het was duidelijk geen dreiging geweest, in ieder geval niet voor hem en hij wist ergens wel met zekerheid te zeggen dat ze enkel nieuwsgierig was geweest. Hij kon haar moeilijk belonen, maar hij had niet het idee of gevoel dat ze dit vaker zou gaan doen.

And the wolves will start the hunt,
Howling with the wind to the moon. Telling you that you will be dead tomorrow.

'Nou kijk... m-meneer,' klonk er onzeker terwijl de blauwe kattin hem onhandig glimlachend aan keek. Nerveus, ergens voelde hij meteen een steek door zijn hart gaan, arme Warrior. Ze leek van ongeveer zijn leeftijd en hij had het gevoel dat ze gewoonweg nog niet zelfvertrouwen had opgebouwd. Zijn moeder was altijd goed geweest in het verbinden van haar kittens. In het geruststellen van jonge, onzekere katten. Het duurde even voordat de uitleg over de lippen van de ander rolde. Ze luchtte even waarna ze duidelijk haar ongemak weg probeerde te slikken. 'Ik.... Wilde weten hoe het voelde om even de regels te breken... Het spijt me, ik zweer dat ik het nooit meer zal doen...' Een kleine goedkeurende glimlach verscheen op het gezicht van de blauwe kater voordat hij zijn kop lichtjes neeg. Ze sprak zacht, maar gelukkig verstond hij haar nog. Aangezien hij verder niet sprak begon de kattin nog zenuwachtiger te worden en te knabbelen op haar onderlip, terwijl ze haar ogen afgewend hield. 'Nu raad ik het je niet aan dit nogmaals te doen, maar was mij territorium interessant? De grasvlakten zullen vast anders zijn dan wat jullie in Shadowclan hebben. Het voelt vast zachter onder de poten.' Een charmante glimlach verscheen op zijn lippen terwijl hij zijn schouders wat ontspande. Hij bleef alert maar wist dat zij niet zijn vijand was op dit moment.

But still we will rise and fight.

Natuurlijk was ze nerveus. Acornstar was erg strikt op regels en dergelijke de laatste tijd en ondanks dat Crickethill een echt voorbeldig kindje was, hunkerde ze soms wel naar iets meer. Zo gewoon even je grenzen verlegen. Dat kon toch geen kwaad? Even slikte ze waarna ze kort haar schouders probeerde los te schudden, het was tervergeefs aangezien de spanning tussen haar schouderbladen bleef. Ze was erg bang van de reactie van de andere. Ze had immers geen slechte bedoelingen gehad, maar ze wist hoe andere clans konden zijn. Ze was zo zeker geweest van haar stuk, zeker dat niemand er was en toch... Hier stond ze dan. Hoe dan ook was de reactie van de ander anders dan verwacht. Hij was... Aardig tegen haar? En vroeg zelfs hoe ze het vond? Kort wipte haar grijskleurige oortjes rechtop, waarna ze langzaam oogcontact zocht met de windclanner. De jonge kater had een charmante glimlach op zijn gelaat, een uitdrukking die haar volle kaakjes even warm maakte. "Het was... Anders," zei ze zacht. "Ik... Ik heb niet veel verschil gemerkt of gezien, ik ben niet zo ver gegaan. Maar het was anders en intressant," zei ze zacht, waarna ze een kleine glimlach op haar lippen liet dansen. "Maar ja, het is zachter... Veel zachter dan de naalden hier," Daar had ze eigenlijk nooit bij stil gestaan, bij het feit dat de grond van Windclan zoveel zachter was dan de grond van haar thuis. "Ik ben uh... Crickethill," sprak ze vervolgens voorzichtig.

When the wolves howl, the sheep shall run.

Zijn helderblauwe ogen stonden in ieder geval niet vlammend of gevaarlijk. Hij had niks tegen de grijze kattin, ze leek hem geen gevaar en hoewel hij haar zou aangeven niet nogmaals de grens over te steken, was hij niet uit op een gevecht of een ruzie waar geen van de Clans mee op zouden schieten. Het was simpelweg niet hoe zijn systeem werkte. Zijn oren wiebelde hij even, en als iemand hem goed kon lezen, dan zouden ze wellicht zien dat hij lichtelijk geamuseerd was. Zolang geen van hun Clangenoten er achter zou komen, was er geen probleem en dus gedroeg hij zich als een charmante kater.

And the wolves will start the hunt,
Howling with the wind to the moon. Telling you that you will be dead tomorrow.

Het was duidelijk dat de ander al bang genoeg was, dat ze niet zeker wist wat er ging gebeuren waardoor hij haar met zijn woorden en daden wat gerust probeerde te stellen, er was nog geen kat over boord. Kort leken de oortjes van de andere blauwe kat op te Wipwap, voordat ze langzaam oogcontact zocht met de Windclanner. 'Het was... Anders,' zei ze zacht. 'Ik... ik heb niet veel verschil gemerkt of gezien, ik ben niet zo ver gegaan. Maar het was anders en interessant.' Vervolgde ze zacht terwijl er een glimlach op haar gezicht verscheen. 'Maar ja, het is zachter... Veel zachter dan de naalden hier,' Hij knikte enkel bij de woorden, hij kon zich geen harde ondergrond voorstellen. 'Ik ben uh... Crickethill,' stelde ze zich voorzichtig voor. Een kleine knipoog later haalde de kater rustig en diep adem voordat hij sprak. 'Frayhowl, nu aangezien ik niet wil dat mijn moeder Oceanstar zich in Starclan geërgerd voelt, laten we afspreken dat je niet meer op dit territorium komt maar dat we samen bij de fourtrees kunnen spreken over de verschillen in territoria.' Sprak hij met een kleine grinnik. Oceanstar zou hem nooit haten, maar dat wist de ander vast ook wel, die stond bekend als een warme, meestal vriendelijke en moederlijke kattin.

But still we will rise and fight.

De ander knipoogde even naar haar, waardoor ze meteen even haar kaakjes wat warmer voelde worden. Niemand had ooit dit soort gebaren naar haar gedaan, laat staan met zo'n openhartigheid. Ze glimlachte daarom al snel bescheiden naar de jongeman tegenover haar. Een echte heer, zo bleek. De tom stelde zich voor als Frayhowl en wel meteen wipte de oortjes van de grijze poes op. Die neem deed haar wat denken aan Acefray. Ze miste hem zo erg... Hopelijk was hij ok en gelukkig... Dat was het enigste dat de grijze poes wilde. De windclanner sprak echter verder en vertelde dat Oceanstar zijn moeder was. Wel meteen voelde ze haar pootkussentje tintelen. Ze had verhalen van de windclan leader gehoord, maar zij had haar nooit in het echt mogen ontmoeten. Misschien dat dat wel was gebeurd, toen ze nog erg klein was op de terugweg van de journey... Maar zelfs als dat gebeurd was, zou ze het zich nooit kunnen herinneren. Frayhowl stelde voor dat ze niet meer op zijn territorium zou komen en ze knikte even langzaam naar hem, daar was ze het mee eens. Toen hij de fourtrees voorstelde, knikte ze nogmaals naar hem. "Ok... Nogmaals, het spijt me Frayhowl. Ik had geen slechte bedoelingen," sprak ze op haar gebruikelijke zachte toon. "Dus uh... Wil je dan nu naar de fourtrees gaan of...?" zei ze even zachtjes met een onhandige glimlach.

When the wolves howl, the sheep shall run.

Het leek er op dat de Shadowclanner niet verkeerd was ingeschat door hem, ze leek zich geen kwaad bewust van de keuze die ze had gemaakt, al had ze zich gelukkig wel verontschuldigd. Het had anders af kunnen lopen als een andere Windclanner in zijn plaats haar had zien bewegen, het hielp ook wel dat ze een beetje een onderdanige houding aan nam en hij haar niet zag als een groot gevaar, hij zou zichzelf niet overschatten, maar hij had het sterke vermoeden dat deze kattin geen vechtersbaas was. Hij wist dat zijn naam wellicht een belletje zou doen rinkelen, deze leek immers op die van Acefray, al was het duidelijk dat hij daar geen directe verbinding mee had. Zijn moeder had gewoon respect gehad voor de grote, pluizige kater. De kattin knikte nogmaals toen hij haar voorlegde in plaats van territoria van anderen in te sluipen, het beter was om elkaar bij de Fourtrees te ontmoeten. 'Ok... Nogmaals, het spijt me Frayhowl. Ik had geen slechte bedoelingen,' sprak ze op haar zachte toon die hem zo deed denken aan zijn moeder. Als hij ooit voor iemand zoveel liefde kon voelen als zijn moeder voor de Clan en hem had gedaan, dan zou hij gelukkig zijn. 'Geen zorgen, dat weet ik,' stelde hij op een zachte toon de ander gerust. 'Dus uh... Wil je dan nu naar de fourtrees gaan of...?' Vroeg ze onhandig waarop hij knikte. 'Dat praat wat beter dan bij de grens.' Sprak hij met een kleine eenvoudige maar warme glimlach op zijn gezicht.

And the wolves will start the hunt,
Howling with the wind to the moon. Telling you that you will be dead tomorrow.

But still we will rise and fight.

De jonge kater bevestigde haar woorden, waardoor ze even een klein, onschuldig glimlachje op haat snuit kreeg. Eentje die haar typische, meisjesachtige gelaat liet stralen. Frayhowl bevestigde dat het ook misschien beter zou zijn om naar de fourtrees te gaan, iets dat Cricket zeker apprecieerde. Ze trippelde dan ook al snel wat naar voren en nam daarna een lenige, grote sprong richting de neutrale gronden. Het was eventjes lopen, maar met gezelschap zou het zeker zo voorbij vliegen. "Kom! Ik weet zeker dat er geen andere katten op dit uur daar zullen zijn," Ze wilde natuurlijk niet dat Acornstar teweten zou komen dat ze zo vriendelijk aan het doen was tegen een buitenstaander. De kater was een beetje gestoord als het aankwam op zijn regime. Ergens wel te verstaan, maar ergens ook wel veel te eng voor de jonge, grijze kattin. Ze wilde gewoon dat alles soepel en leuk bleef, dat er een gelukkig einde aan het verhaal kon zijn. Even trippelde ze wat naar voren, een beweging verder naar de fourtrees. "In shadowclan is er nogal veel spanning geweest de laatste tijd, het is erg fijn om iemand zoals jij te ontmoeten," zei ze even met een kleine glimlach terwijl ze omkeek naar de ander, zoekende naar oogcontact. "Dit is veel fijner dan al dat geroep en geweld," Ja, dat had toch niemand graag?

Frayhowl schreef:

When the wolves howl, the sheep shall run.

Het was beter en veiliger op deze manier. Het was niet zo dat Frayhowl gewoonlijk veel vrienden in andere Clans maakte maar hij probeerde wel altijd een soort warmte en vriendelijkheid te behouden zolang de andere kat dat ook deed. Dat laatste was erg belangrijk want de grijze kater zou het niet zomaar toelaten als een ander de regels brak. Het feit dat hij niet boos was geworden was omdat Crickethill meteen naar de andere kant was gesprongen en er maar één seconde had gestaan, alsof het een uitdaging was geweest van een andere kat of omdat ze even kort wat anders onder haar poten had willen voelen. Hij stapte zoals elke Windclanner befaamd om was snel richting de Fourtrees. 'Kom! Ik weet zeker dat er geen andere katten op dit uur daar zullen zijn,' sprak de grijze kattin. Hierdoor grijnsde de jonge kater even iets. 'In Shadowclan is er nogal veel spanning geweest de laatste tijd, het is erg fijn om iemand zoals jij te ontmoeten,' zei ze even met een kleine glimlach terwijl ze om keek naar de ander, zoekend naar oogcontact. 'Dit is veel fijner dan al dat geroep en geweld,' Frayhowl knikte instemmend. 'Niemand houd van geweld,' Mauwde hij zacht. 'In ieder geval elke goede Warrior houd er niet van en gebruikt het enkel als het nodig is.' Als het echt nodig was, was hij meer zoals zijn vader. De eerste levende zoon van Tigergaze had wel geleerd sterk te zijn, op een andere vlak dan zijn moeder dat was geweest.

And the wolves will start the hunt,
Howling with the wind to the moon. Telling you that you will be dead tomorrow.

But still we will rise and fight.