Loving her was all I ever wanted

Kalm knipperde de mooie slanke poes even met haar helderblauwe ogen. De laatste tijd was alles zo stil geweest in haar hoofd, in haar zijn. Het was alsof de vlam, die ooit zo puur en krachtig in haar ziel had gedanst, was gedoofd. Ze wist ergens wel waarom en waarvoor... Maar misschien was het belangrijkste hier eerder, door wie. Kort slikte ze even, maar de droogte die in haar mond aanwezig was, was niet weg te halen. Ze had bijna de stap gezet, had de moed bijeengenomen om Stallionstar te benaderen en hem de vraag te stellen... Maar de wereld had plots andere plannen gehad. Misschien was het wel een teken van Starclan dat ze haar voorstel gewoon moest vergeten. Een reis naar zelfontdekking was dan ook een dom idee, waarom had ze daar ooit aan gedacht? De clan kon zich geen warrior minder permitteren, zeker nu niet. Alles stond op zijn kop, binnen en buiten de clan. Veel katten leken er gek van te worden, maar niet zij. Misschien vroeger zou ze er zich aan geërgerd hebben... Maar tja, dat was vroeger en nu was nu. Was ze dan daadwerkelijk zoveel veranderd? Een zucht gleed van haar kurkdroge lippen af waarna ze al snel in beweging kwam. Haar roodkleurige pootjes droegen haar al snel naar een hol aan de zijkant van het kamp. Deze was kleiner dan de andere holen hier en daar was een goede reden voor. Er sliep maar een kat hier, een speciaal iemand; "Abysshowl?" sprak ze dan ook kalm maar met enige sterkte in haar stem. Dit was het huis van de elder, een plek voor haar alleen... En dat respecteerde de moor runner, want ze zou geen stap naar binnen zetten als de grijze poes haar daar niet toe uitgenodigd had. "Ik wil even met je spreken, als je... Tijd en zin hebt. We kunnen ook even wat water halen ondertussen, even de poten strekken?" Haar stem klonk eerder twijfelachtig dan vragend. Het kwam er eerder uit als een zacht voorstel en niet als de schreeuw om hulp die ze had bedoeld.

- Abysshowl