How hell feels like home

De tweebeen plaats werd steeds bekender. Hij begon de stegen te herkennen, de paden, de wegen. Hij wist dat als hij in een tuin belandde, ongeveer welke dat was. Het moest ook wel, hoe oud was hij nu? Hij begon orde te zien in het doolhof. Hij wist waar hij eten voor zichzelf kon vinden. Hij was niet echt een jager, dus liep hij langs de plekken waar de tweebenen eten gewoon neerlegden. Gewoon, zomaar. Het stonk misschien wel wat, maar het was zeker eetbaar, en hij at zijn buikje er rond aan. Nu ook was hij weer in zo'n steeg te vinden. Hij proefde de lucht en probeerde een vleugje van goed eten te zoeken. Maar het zat hem even niet mee. Miezerregen kwam uit de hemel en de avond begon al te vallen op een warme zomeravond. Hij zuchtte en likte een paar slokken water uit een plas die was gevormd op de harde tegels. Misschien moest hij het voor vandaag maar opgeven en terug naar huis gaan. Het was ook niet alsof hij om zou komen van de honger...

+ Tigera eerst

Aegir spitste zijn oren toen hij opeens pootstappen dichterbij hoorde komen. En ook nog eens de geur van verse prooi. Het water liep hem bijna spontaan in zijn bek, waarbij hij langs zijn lippen likte. Een jonge to-be kwam tussen de straten vandaan. Ze miauwde dat ze over de daken terug naar huis zouden kunnen gaan en de rat wilde delen. Hij fronste. Zo, dat was vriendelijk. Hij kantelde zijn kop een beetje. Zijn blik ging omhoog. De daken wist hij zo nog niet, hij was nou eenmaal niet het meest lenige type. Hij bleef Riverclanner, met een lange vacht en meer kracht dan souplesse. ‘Wil je die delen?’ miauwde hij toen nieuwsgierig. Het leek hem wel wat hoor, het was een makkelijk maaltje voor hem. Hij keek met grote ogen naar de rat.

Nou ja zeg! Wie dacht ze wel wat ze was? Hij had eerst gedacht dat ze wel aardig was, maar ze deed nu alsof ze alles veel beter wist. Ze was jonger dan hem en ze was vast ook niet uitgekozen door Starclan, zoals híj. ‘Ik kan heus wel over de daken,’ wierp hij er dan ook kribbig tegenin. Hij zou nooit toegeven dat hij iets niets kon. Hij kon alles! Ze moest eens piepen als ze zou moeten zwemmen, want dat kon hij lekker wel. Puh! En daarna ging ze hem weer de les lezen. Ugh. Poezen! ‘Geef nou maar,’ miauwde hij nukkig, waarbij hij de rat onder haar poten vandaan griste. Als ze wilde dat hij zijn deel zou claimen, dan deed hij dat. En zonder nog haar maar een blik waardig te geven, dook hij naar de rat en scheurde er een flinke hap af.

Hoe snel hij de rat mee had gegrist, hoe snel hij ook weer werd afgepakt. Stelen? Pfft. ‘Je zei dat ik wat mocht hebben!’ mopperde hij meteen weer terug. Nou ja zeg, zij was ook van de gemixte signalen. Maar, ze moesten zo nodig onder het afdakje eten. Wat een gezeik. Maar hij keerde om en liep met haar mee. Hij wilde wel een hapje hebben. Dus met tegenzin ging hij eronder zitten en liep zich met een lompe plof vallen. Toen vroeg ze waarom hij hem had afgepakt. Hij duwde zijn oren weer in zijn nek. ‘Jij zei dat ik het maar gewoon moest accepteren! Je bent een betweter, weet je dat?’ bromde hij chagrijnig. Hij was langer in de elite dan haar hoor! Hij had al meer training gehad. Hij wist heus wel wat hij moest doen om een echte elite member te worden. Man, ze leek op Skadi!