Roasty Toasty Princess

De zware geur van vuur bereikte zijn neusgaten en de oude kater fronste. Dat was geen goed teken. Maar hij was rustig terwijl hij zijn neus volgde en eropafliep. Het paniekerige gekrijs van twee young ones bereikte zijn oren, die hij geïrriteerd in zijn nek plooide. Met ongeïnteresseerde blik keek hij het tweetal vanachter de vlammenzee aan. Het vuur brandde bijna zijn snorharen eraf, en hij was niet eens in de buurt. Maar vossenstront nog aan toe, wat hadden ze nu weer uitgespookt? "Wat heeft dit te betekenen?", gromde Vaen, zijn stem waarschuwend. Hij had weinig zin om één van de twee eruit te moeten slepen. Nee, misschien liet hij ze dan maar liever verbranden. Wet van de sterksten en al dat.

Ze wou Certa eens meenemen op een vechttraining maar had haar niet kunnen vinden in het kamp. Een iets aardige Bloodclanner had gezegd dat hij de jonge poes bij het park gezien had, dus was ze daar maar naar toegegaan. Hopelijk was Certa nog niet te ver weg en was ze te vinden. Inmiddels kende Stalked haar geur en dat moest genoeg zijn. Toen ze in het park aankwam rook ze de lucht van vuurtjes, gemaakt door mensen, het boeide haar weinig. Ze liep gewoon verder, op zoek naar haar Young One. Toen de geur van een van de vuurtjes heftiger werd en meer begon te stinken, rees haar vacht omhoog. Ze wist niet eens waarom, maar ze wou toch weten wat er was. Niks bijzonders waarschijnlijk, gewoon stomme mensen. Snel maar voorzichtig liep ze er naar toe. Daar zag ze twee Bloodclanners die bij iets stonden wat brandde. Iets levends. Een andere kat. Bloodclan was wreed, daar was ze al aan gewend. Ze kwam dichterbij en dat was een van de weinige momenten in haar leven dat ze een afschuwelijke angst voelde. Want het was niet zomaar een kat, het was Certa. Haar Young One. Stalked gaf nooit veel gevoelens weer, maar ditmaal was er een uitzondering. Met een kreet rende ze naar voren. ''Waarom doen jullie niks?!''schreeuwde ze tegen de twee toeschouwers, zo hard rees ze haar stem bijna nooit. Ze remde af en staarde naar het vuur, een manier zoekend om veilig bij Certa te komen. De hitte brandde op haar gezicht en deed pijn aan haar ogen. Water. Water doofde vuur. Ze had water nodig

En waarom was ze hier zo bezorgd over? Ze had al eerder Bloodclanners gezien die hun dood hadden gevonden en het had haar maar weinig gedaan. Gewoon een dag in het leven. Kon dat het te maken had met het feit dat Certa nog niet dood was en er nog wat gedaan kon worden, al begon de tijd te dringen. Ze staarde naar het vuur, zoekend naar een weg. Kon ook nog dat het aan het feit lag dat Certa haar Young One was en tot nu wel het dichtst bij stond bij haar in de Elite. En als Certa dood zou gaan, dan zou ze al meteen gefaald hebben. Alleen, zij was niet degene die zich daar zorgen over maakte. Nee, ze wist het zelf niet. Misschien was het gewoon even blinde paniek, want dit was een nieuwe manier om te sterven die ze gezien had. Alleen, ze was nog niet dood. Mensen. Stalked haatte mensen, maar ze had ook gezien dat ze goed konden zijn. Dat ze een goed hart konden hebben. Net als katten. En mensen kwamen op hard geluid af. Stalked verhief haar stem zelden, zelfs in gevechten niet. Nu alleen begon ze te krijsen, zo hard als ze kon. Een kattengejammer, wat mensen haatte. Hopelijk hielp het en kwam er eentje kijken. Een goede. Want mensen konden vuur stoppen. Ze had het eens gezien, een van hun nesten stond in brand en er was een grote rode wagen gekomen die hard herrie had gemaakt. Ze stopte met krijsen en hoorde toen al zware voetstappen op pad naderen en een roepende mensenstem.

De calico die buiten het vuur stond, Vaen herkende haar als Skadi - één van die ex-Riverclankittens - gaf een uitleg over wat er gebeurde, al was degene in het vuur die hij nu kon benoemen als Certa meteen aan het schreeuwen dat dat niet waar was. Oh, en Certa's mentor, Stalked, kwam er ook meteen bij om te schreeuwen als een kip zonder kop. Waar was de eer van de Elite? Iedereen was zo week nu zijn zoon aan de macht was. Alsof elke halve gare gezien had dat hij misschien een toekomst zou kunnen hebben. Maar dat mocht niet waar zijn. Als Certa niet sterk genoeg was om zelf uit het vuur te komen, dan zou ze moeten sterven. Alleen zo zou de Elite het sterkst blijven. Als elke member was zoals hij, dan hadden ze het Shadowclan gebied niet moeten ontvluchten. Nee, dan waren ze sterk gebleven. Maar toen de tweebeen op het toneel verscheen, maakte Vaen zich snel uit de voeten. Hij had al veel te vaak gezien dat je van tweebenen niet kon winnen. De littekens op zijn poten en de eeuwigdurende pijn aan zijn missende klauwen waren daar het bewijs van. Nee, dat riskeerde hij zich niet opnieuw. Dat ze hun plan trokken.

- Topic uit

Zodra het mens eraan kwam voelde Stalked de angst voor ze weer terugkeren en deed ze hetzelfde als Vaen had gedaan. Al ging ze niet helemaal er vandoor, maar verstopte ze zich onder een struik. Haar plan werkte en het vuur werd geblust en ze zag de gedaante van haar Young One eruit springen. Wachtend totdat de poes zou gaan vluchten, maar dat deed ze niet. De mensen waren nog te druk met het vuur, maar Stalked zag een andere bijkomen. Een vrouwelijk exemplaar, die naar Certa liep. Oh nee. Stalked was niet van plan om haar Young One nu al kwijt te raken en met die gedachte rende ze uit de struik naar Certa toe. Ze greep de liggende poes in haar nekvel om haar mee te kunnen slepen, zoveel mogelijk over het gras, naar een andere struik. Er klonk geschreeuw als het vuur weer erger leek te worden en de vrouw werd er door afgeleid. Ze moesten nog steeds zo vlug mogelijk hier vandaan. ''Klim op mijn rug''beval ze haar Young One terwijl ze ging liggen.

Het lukte Certa om op haar rug te komen en met veel kracht kon Stalked de jonge poes dragen. Gelukkig was ze best wel een flinke kat, anders was het waarschijnlijk wel wat lastiger geweest. Ze wist niet waar Skadi heen was gegaan, maar iets zei haar dat ze geen hulp van haar kon verwachten. Wat ze nu precies moest doen wist ze niet, maar naar het kamp gaan leek haar het beste om mee te beginnen. Rustig zodat haar Young One kon blijven liggen ging ze terug. De grijze poes was wel benieuwd naar hoe Certa in de vuurzee terecht was gekomen, al gaf zijzelf eerst de schuld aan mensen. Enkel hadden die haar ook gered. Maar mensen waren net als katten, sommigen waren goed, sommigen slecht en anderen trokken niks van je aan. ''Hoe?''vroeg ze opeens, een simpel woord enkel. Ze was weer wat bedaard, waardoor ze weer gewoon zichzelf was. Al wou ze het nog steeds weten.

De poes lag gewoon neer op haar mentor’s rug. Leed veel pijn, had veel te veel rook ingeademd. Haar stem was bijna weg door al dat gegil en als een bonus kwam de stichter van alles haar mentor nog steunen met haar te dragen. En ze loog ook nog. “N-nee… Dat is n-niet waar!”, bromde de poes zachtjes, zo zacht dat het nog maar net te horen was. Een hele uitleg kon ze nu niet geven, ze zou haar mentor later de waarheid vertellen. Of proberen. Wanneer ze de kans kreeg. De bevlekte young-one hoestte nog wat en had een boze blik op de vacht van Skadi gericht. Oh, ik zal je wel nog krijgen.. Haar wil voor wraak was erg groot, en wanneer ze weer hersteld was… Wanneer ze weer alle kracht had, dan zou ze wel eens zien wat ze zou uitspoken. En of het nu zou falen, het maakte niet uit. Zolang ze het had geprobeerd was het voor haar prima. Maar het moest gewoon, om haarzelf gerust te stellen. Nu was het de tijd om even pauze te nemen. Want haar gedrag en alles dat er met haar was gebeurd in al die afgelopen seconden toonden dat ze gewoon even op de pauze knop moest drukken, het rustig aan moest doen...