If the man don't dance, he's done

Het was de eerste keer in een lange, lange tijd dat Roughpaw weer zo dichtbij de grenzen was gekomen. Patrouilles lopen was niet haar idee van lol. Maar ze vond dat het tijd werd dat ze weer gewoon werd in haar eigen territorium. Het had toch geen zin om voor eeuwig bang te blijven? Maar ze kon het gewoon niet uitzetten. Haar brein speelde spelletjes met haar. Iedereen die ze tegenkwam, was het alsof er aan het rad werd gedraaid en dan spontaan besloot hoe diegene eruit zag. Hij kon er normaal uitzien, maar ze konden ook opeens halsbanden dragen die er niet waren, wonden hebben die er niet waren. Jagen was een uitdaging geweest. Soms als haar klauwen in de prooi sloegen, leek het alsof ze kattenvel scheurde. Soms die van haar moeder, van haar zusjes, of soms die van een Bloodclanner. En dan voelde ze zich even, voor een klein moment voldaan, voordat ze weer terug in de realiteit werd geslingerd. Het was alsof ze constant de verkeerde paddenstoelen had gevreten, en het vrat aan haar. Het maakte haar helemaal kapot. En dat alles terwijl ze deed alsof ze nog sterk was, alsof er niets aan de hand was. Niemand mocht merken dat ze dingen zag, dat ze langzaam gek werd. Dus ze moest stoppen met bang zijn. Ze moest gewoon normaal doen. Waarom rook ze dan een vreemde geur? Was dat weer één van haar brein gestoorde spelletjes?

Closed