Lullaby of Woe

Amberstorm had niet buiten willen gaan, maar de queens hadden haar praktisch buitengezet. En het was maar dat haar poten bijna dik en opgezwollen voelden van stil te liggen, want anders had ze haar hielen in de grond geduwd en gewoon blijven liggen. Maar waarschijnlijk hadden ze gelijk en moest ze even haar poten strekken. Maar oh Starclan, ze zou liegen als haar hart niet klopte in haar keel van de stress om haar kittens alleen achter te moeten laten. Wat een verschil met vorige keer, toen ze amper in de nursery te vinden was.. Ze wist niet zeker wat haar clangenoten liever hadden.

Maar Amberstorm had geen goed moment gekozen om een wandeling te maken. Of, misschien juist wel. Het hing er maar vanaf hoe je het bekeek. Het geroep van tweebenen bereikte haar oren - en het geblaf van honden. Oh nee. De deputy versnelde haar pas en met de snelheid van de wind rende ze eropaf; nog net op tijd om Wisteriawisp te zien staan, oog in oog met zo'n mormel. Amberstorm aarzelde geen seconde; ze stortte zich met klauwen en met tanden op de hond, hopend dat ze hem kon wegjagen - of op zijn minst genoeg kon afleiden zodat de elder kon ontsnappen.

Er waren alweer wat dagen voorbij gegaan sinds Storkpaw haar mentor had gekregen en hoewel ze in het begin nog samen met Firesong of anderen naar buiten ging, ging ze vandaag zelf een stukje lopen. Ze zou even jagen en kijken hoeveel ze al wist, iets wat ze met haar mentor had afgesproken. Het leek haar een leuke uitdaging. Te dicht bij de grens zou ze niet komen, maar dat hoefde vast niet. De gevlekte poes bewoog zich rustig door de hoge begroeïng heen, alles opvangend wat ze hoorde, rook en zag. Alleen, wat ze hoorde in de verte liet haar vachtje rijzen. Ze had het geluid eerder gehoord, toen ze nog in het kamp was. Het waren honden, had haar moeder haar verteld toen. Gevaarlijke beesten van verschillende groottes en verschillende vachten, maar allemaal even dodelijk. Waren er honden in Windclan gebied? Wat moest ze dan doen? Ze had echt nog veel te weinig vechttraining gehad.

Toen ving ze meerdere geuren op. Een vers spoor zelf, twee verse sporen. Daintywhiff en Amberstorm? Ze was nog niet heel goed in sporen volgen. Toen deed ze iets waarvoor ze zich later voor de kop zou slaan. Ze begon te rennen, zo goed mogelijk als ze kon de sporen volgend en de geluiden die ze hoorde. Daar zag ze een aanblik die in haar netvlies gebrand zou blijven. Wisteriawisp tussen de tanden van een reusachtig beest, wat een hond moest zijn en een andere die naar hun toe rende. Amberstorm en Daintywhiff waren er ook, druk bezig de eerste hond aan te vallen. Er klonk vreemd geroep, waardoor Storkpaw het rare figuur zag. Het stond op twee poten, maar was geen vogel. Zijn vacht had rare kleuren en leek los om hem heen te hangen, ook zag het niet uit als een vacht. Behalve dat op zijn kop. Was dat een tweebener? Storkpaw ging laag liggen en kon enkel toe kijken. Ze zou terug moeten rennen om meer hulp te halen, maar wat als het dan al te laat was. Ze haatte Wisteriawisp, maar ze wou haar ook niet meteen weer dood.

Ze wist niet precies wat ze had verwacht aan te treffen toen ze de geuren van honden en tweebeen rook, maar wat ze kreeg te zien deed haar stilstaan voor een moment. Twee honden waren er, een bovenop Wisteriawisp, de andere in gevecht met wat anderen. Ze twijfelde niet langer meer en nam een aanloop om te proberen bovenop de rug van de hond te springen die boven Wisteriawisp was en haar klauwen in de rug te boren in de hoop de aandacht te trekken van de hond.

Niet vaak was ze buiten in deze uren, wanneer de maan zo helder aan de hemel scheen. Misschien was het de stress, de slapeloosheid, of misschien ook wel een onderbuikgevoel die haar haar den uitbracht. Het was echter toen dat ze bemerkte dat ze niet alleen was. Nu was de geur van een maanhoog patrol niet vreemd, maar die van een hond wel. Zeker wel, wanneer ze ook bloed en Wisteria rook. Wisteria's bloed. Sneller dan haar kleine longen haar konden dragen rende ze naar de plek toe, oogwit zichtbaar in haar ogen. Nee, nee, ze zou het niet laten gebeuren. "Wisteria!"
riep ze panisch bij het aanzicht, waarna ze zich zonder na te denken tussen haar en de hond gooide. Angst was zichtbaar door de manier waarop haar staart stokstijf stond en alle haren op haar rug overeind stonden, maar dank de sterren stortte ee andere kat zich al op de hond. In haast greep ze de poes bij haar nekvel, niet kijkend naar de wonden op haar lichaam. "Wisteria kom, we moeten hier weg, n-nu," ze wilde de schade niet zien. Ze wilde niet nog iemand verliezen, niet haar. Niet haar kleine Wisteria.

Ze moest iets doen. Ze moest iets doen. Ze kon toch gewoon niet als een lafaard toekijken hoe die honden Wisteriawisp uit het leven scheurde. Letterlijk. Maar nee, ze kon enkel verstopt blijven zitten in het hoge gras. Want wat kon zij nou beginnen tegen die honden. Toen kwam er een nieuwe kat op het toneel. Mintroot, die Warrior was geworden en haar zus verloren had. Die de hond aanviel waar Wisteriawisp in gevecht mee was, die hem weg kon krijgen van haar. Beide honden waren nu weg van de Elder. En Storkpaw kon enkel toekijken. Nee, ze schudde haar kop en kwam omhoog. Een gevecht houden kon ze niet, ook niet samen met drie anderen, maar ze kon wel rennen als de wind. Maar dat hoefde niet, want degene die ze wou halen, was er al. Routnose was er al. Die rende door het gras langs haar heen, de apprentice niet opmerkend. Ze sleurde de gewonde poes mee, om haar weg te krijgen van het gevaar. En Storkpaw was nutteloos. Nee, dat was ze niet. Eindelijk kwam ze tevoorschijn, de maan verlichtte haar gedaante. Ze rende naar Routnose en Wisteriawisp. ''Laat me helpen''offerde ze, al wist ze zelf niet waarmee. Terugrennen naar het kamp? Wisteriawisp ondersteunen? Of toch meehelpen met het gevecht.

Kon ze een hond aan in haar eentje? Waarschijnlijk niet, maar ze moest het toch proberen. De hond begon onder haar te bewegen en zich te schudden en daardoor moest ze loslaten om niet veel later naast hem op de grond te landen. Ze zette zich weer af en haalde uit naar de snuit om de aandacht te trekken van het dier in de hoop deze af te lijden en dat iemand zou komen helpen. Eenmaal ze de aandacht van de hond had, schoot ze opzij en naar onderen en probeerde haar nagels langs de buik van de hond te halen.

Maar zodra ze Wisteriawisp echt goed zag wist de jonge poes al dat het te laat was. Ze kon enkel toekijken hoe de poes die haar ooit pijn gedaan had haar laatste woorden uitsprak. Gericht op Routnose. Hoe het leven haar verliet. Ze had al dode katten gezien, maar nog nooit eentje zien sterven. Ze staarde er naar, net zoals ze net gedaan had. Toen ze zo nutteloos was geweest. ''Sorry''zei ze, ze meende het echt. Sorry voor de ruzie die ze hadden, voor de haat die ze had gehad voor de poes. En sorry dat ze niks had kunnen doen nu. Of Wisteriawisp het nog had gehoord wist ze niet. Enkel dat het lichaam verzwakte en dat de poes nu op weg was naar Starclan. En oh Starclan, ze kon zichzelf wel voor de kop slaan. Waarom had ze niks gedaan? Ze had gewoon laf toegekeken hoe het allemaal gebeurde. De anderen hadden gevochten en Wisteriawisp beschermt. Als ze iets gedaan had, als ze eerder iets gedaan had. Dan was het misschien anders geweest. Nee, Wisteriawisp was dood en ze was er van overgetuigd dat ze er schuld in had gehad.

Haar ademhaling piepte lichtelijk terwijl ze haar lichaam wegtrok, veiliger naar het zachte mos daar, terwijl haar kleine, tengere lichaampje het gras onder hen donker kleurde. Inmiddels trok de ene wolk voor de maan weg en in het bleke licht van de bijna volle maan zag ze haar eigen nachtmerrie. Ze was niet achterlijk. Deze rang bezat ze al maanden. Hoe vaak ze Falconpaw wel niet had gewaarschuwd voor dergelijke situaties. Ze dwong haar kaken op elkaar en verbeet de tranen. Nee, ze zou het niet laten gebeuren. Het kon niet, het mocht niet. Met haar kleine, trillende poten drukte ze op de juiste punten om het bloeden wat te stelpen. ''Laat me helpen'' Ze keek naar Storkpaw, die uit Starclan zelf leek te zijn gekomen. De paniek in haar ogen kon ze niet verbergen. "Ren. Ren als de wind naar het kamp, wek Falcon en grijp het bundeltje dat naar lavendel ruikt. Vertel mijn apprentice at Wisteria honden beten heeft en dat hij moet volgen met meer kruiden," ratelde ze snel, maar zo duidelijk als ze kon. Ze moesten het proberen. Op z'n minst proberen. "Toe, vlug!" ze had niets hier, wat was een medicine cat zonder kruiden? Hopeloos. Routnose trok enkele stukken ruw gras los en bond het op de verwonde plekken in een hopeloze poging het eindeloze bloeden te stelpen. Wanhopig keek ze naar haar pikzwarte, druipende poten. Het hield niet op. "Mama?" stop, ze kon niet huilen. Ze moest haar helpen. Verdomme, ze had gelijk. Ze had haar nooit kunnen helpen, niet met haar inwendige kapotte lichaam, noch nu hij ook zo uitwendig gebroken was. Ze zou haar beschermen, daar was een verdomde medicine cat toch voor? Daar was een moeder toch voor? "Shh meisje, ik ben er, het komt goed," murmelde ze en drukte teder haar kopje tegen die van het meisje. Ze verbrak haar eigen code, dat ze nooit iets zou beloven wat ze niet kon. Maar wat kon ze anders?  "Ik hou van je mama." ze was aan het wegglijden. Nee, nee! "Sorry..." ze drukte haar neusje tegen de ander, porde deze ruw in haar zij. "Het is oke, blijf praten meisje, blijf bij me," trillend  drukte ze haar poot tegen haar nek. Nee, nee. "Wisteria?" Er kwam geen antwoord. Een hysterische krijs verliet haar bek. "Nee, nee!" vol overgave en met pure concentratie drukte ze ritmisch op haar borstkas, waarna ze haar eigen adem in diens longen blies. Keer op keer, weer, totdat ze er licht in haar kop van werd, totdat al het geluid op e achtergrond wegstierf. En net zolang bleef ze haar hartslag checken, totdat het weer zou kloppen.

Ze kon staarde enkel naar het lichaam, niet wetend wat ze moest doen. En toen kwam Routnose in actie, was er nog hoop? Storkpaw keek met grote ogen toe hoe de Medicine Cat het leven in Wisteriawisp terug probeerde te krijgen. Tussendoor stopte ze en sprak ze nog vlug tegen Storkpaw. Ren als de wind. Ze moest Falconpaw halen en een bundeltje wat naar lavender ruikte. Ze bedacht zich moment en begon toen te rennen. Zo hard als ze kon. Door het hoge gras, bijna zwevend over de grond ging ze. Dit kon ze, ze zou Falconpaw halen. Daar was het kamp, ze versnelde nog een stukje en ging toen half struikelend door de ingang, meteen door naar de Medicine Cat Den.

Kamp)
Hijgend rende ze naar binnen. ''Falconpaw! Word wakker!''riep ze meteen en ging toen naar de bundels waar Routnose het over had. Hoe rook lavender nou weer? Was dat niet een hele sterke geur? Ze ging alle bundels langs, totdat ze weer de geur herkende. Dit moest het zijn. De gevlekte poes pakte het voorzichtig beet tussen haar tanden. ''Wisteiawis, onden''vertelde ze met gesloten mond, hopend dat Falconpaw inmiddels wakker was. Ze moesten vlug terug!