Guardian Angel

Vandaag was de dag. Dé dag. Da ze uit haar nest zou klimmen en helemaal tot aan het nest aan de overkant zou lopen. Het was niet heel ver; maar voor haar wel. Want Tidekit had nog niet geprobeerd; ze was net twee manen geworden en had alleen nog maar wat rondgekropen in haar nest. Maar vandaag zou ze het doen, dat had ze beslist; alleen zou ze dat niet alleen gaan doen. Haar blik viel op een bekende gestalte die de nursery inkwam. Ze had haar al even niet meer gezien en dat had haar bang gemaakt, want hoewel ze niet alle dagen met alle kittens sprak had ze meestal wel hun aanwezigheid gemerkt. "B-b-blue.. k-k.. Kit!", mauwde Tidekit met een enthousiaste glimlach op haar snuitje, zwaaiend naar de ander om haar aandacht te trekken. Hé, kom hier! Ze was zo ontzettend blij dat Bluekit niet dood was!!

+Bluepaw eerst

Wat had ze hier te zoeken? Goede vraag. Bluepaw was geen kitten meer, maar ze had de taak gekregen om te kijken of er wat te doen was in de Nursery. Of er Queens waren die eten nodig hadden of dat nesten ververst moesten worden. Bluepaw had er geen zin in, maar goed, het moest maar. Ze spitste haar oortjes toen ze een zacht piepend stemmetje hoorde. De Nursery was gevuld met gepiep dus normaal zou ze er niet vreemd van op kijken, maar deze stem herkende ze. Ze richtte haar blauwe ogen op de plek waar het geluid vandaan kwam, en daar was Tidekit. Een glimlach verscheen op haar gezicht en Bluepaw was op slag vergeten waarom ze hier was. Of nou ja, ze bedacht dat een kitten helpen en bezig houden ook bij de taak hoorde. Zij vond tenminste van wel. Ze was toch wel blij om te zien dat de jonge kitten niet weer ondersteboven lag. 'Heyy schildpadje,' snorde ze en ze drukte haar neusje tegen haar wangetje. 'Ik heet geen Bluekit meer hoor! Ik ben Bluepaw nu!' grinnikte ze, maar ze sprak haar nieuwe naam vol trots uit.

Bluekit kwam op haar af en meteen begon Tidekit luid te snorren. Yay! Ze werd 'schildpadje' genoemd. Dat was wel schattig. Hoewel het eigenlijk ook een beetje gemeen opgepakt kon worden - maar Tidekit was niet meteen het type om dat te denken van katten die ze leuk vond. Als Bluekit nu iemand was die ze vervelend vond had ze er luid piepend moeilijk om gedaan, dat was zeker. En toen kondigde Bluekit aan dat ze geen Bluekit meer heette, maar Bluepaw. "Ooooh!", antwoordde Tidekit. Dat verklaarde veel! Ergens was ze lichtjes beledigd dat ze haar nooit iets had laten weten, maar ze was al snel afgeleid. Apprentice al? Wat cool! "B-Blue P-paw!", piepte het poesje vrolijk, een glimlach op haar snuitje. "Coooool!" Haar kittenblauwe oogjes, die langzaamaan groene vlekjes begonnen vertonen, schitterden nieuwsgierig. Oh, ze wou zo veel vragen stellen! Ze was haar eerder queeste al volledig vergeten.

'Ooooh!' klonk het van de kitten af, waardoor Bluepaw grinnikte en knikte. Ja, ja, echt een Apprentice, met naam en al! 'B-Blue P-paw!' piepte Tidekit vrolijk. 'Coooool!' Bluepaws ogen twinkelde vrolijk en ze knikte enthousiast. 'Jaa, dat is zeker cool!' miauwde ze trots. Ze was zo blij om Apprentice te zijn, eindelijk had ze de vrijheid die ze als kitten natuurlijk niet had. Nu kon ze gewoon het kamp uitlopen zonder tegengehouden te worden! Ze knielde naast de kitten neer zodat ze wat meer op ooghoogte kwam. 'Het is heel erg leuk! Ik leer allemaal coole dingen zoals jagen en vechten en speuren en nog veel meer! Ook ontmoet ik heel veel andere katten uit andere Clans, wat ook heel leuk is!' vertelde ze haar enthousiast.

Tidekit snorde vrolijk toen de apprentice meeging dat dat inderdaad cool was. Ja, supercool! Met grote oogjes luisterde het jonge poesje naar wat haar vriendin haar vertelde over jagen en vehten en speuren en andere clans! "Woahh!!!", ademde Tidekit opgewonden uit. Zoveel avonturen, wat spannend! Hoewel het ook vast heel eng moest zijn. Nee, ze vond het niet heel erg om haar dagen veilig in de nursery te spenderen; maar ze was wel heel nieuwsgierig! Het rosse poesje kroop wat dichterbij, al wat handiger dan ze vorige keer geweest was, tot ze haar kopje tegen Bluepaw's zachte vacht kon laten rusten. Met nieuwsgierige blik keek ze omhoog naar de grotere kattin. "V-vej-..tel!", maande ze haar aan. Tidekit wou er alles over horen!

Tidekit reageerde erg enthousiast, wat haar natuurlijk ook nog enthousiaster maakte! Ze knikte hevig van ja, met een grote blije glimlach op haar snoetje. Toen de kitten wilde dat ze het ging vertellen ging ze er eens lekker voor zitten. 'Op mijn eerste training heb ik een tour gehad van het territorium,' begon ze met glinsterende oogjes te vertellen. 'Het territorium is heel groot, met hoge bomen! We zijn naar het Thunderpath geweest, daar leven de monsters. Weet je al wat dat zijn?'

Tidekit luisterde met grote oogjes naar wat haar vriendin haar vertelde. Het territorium was blijkbaar heel groot, met hele hoge bomen. Wow, nog groter dan het camp? Want het camp vond ze al heel groot hoor! Bluepaw vroeg haar of ze al wist wat monsters waren, die op het thunderpath leefden. Het jonge poesje schudde met haar hoofdje. Nee, daar had ze nog niet van gehoord, maar het klonk in ieder geval best eng!

De kitten schudde haar kopje toen ze vroeg of ze al wist wat monsters waren. Bluepaw glimlachte een beetje geheimzinnig. Dus dat wist ze nog niet? Daar kon ze dan mooi over vertellen. Ze ging er wat beter voor liggen en keek haar met een grijnsje aan. 'Het Thunderpath is een zwart grijzige streep dwars door het bos heen. Het is kleverig en stinkt. Maar het is wel stil. Tot het zachtjes begint te rommelen..' Ze keek Tidekit met sprankelende oogjes aan, benieuwd hoe ze het vond. Ze wilde het graag een beetje spannend maken. 'Het rommelen wordt steeds harder en harder, tot je in de verte twee lichtpunten ziet verschijnen. Als kleine zonnetjes. Dat zijn de ogen. Die worden langzaam groter en het rommelen is nu zo hard dat het pijn doet aan je horen. Het is een laag geluid, maar verdovend.' Ze pauzeerde even, benieuwd wat Tidekit er tot nu toe van vond.

Tidekit luisterde met gespitste oren naar wat Bluepaw haar vertelde. Haar mondje viel lichtjes open van verbazing terwijl ze het zich voorstelde. Een kleverige, stinkende streep door her bos.. Harder wordend gerommel en zonnetjes als ogen. "Wa.. Ze doen?", vroeg ze met hoog stemmetje. Liepen ze daar maar, gewoon? Maar waarom dan, wat voor reden had dat?

Tevreden zag ze de verbaasde blik van de kitten. Ze had haar goed in het verhaal, mooi zo. 'Wa.. Ze doen?' vroeg ze met een hoog stemmetje. Bluepaw glimlachte wat samenzweerderig en boog wat dichter naar haar toe. 'Die monsters, die komen razendsnel voorbij,' fluisterde ze. 'Zo snel dat je ze bijna niet kan zien. Maar ze zijn ook heel dodelijk en genadeloos. Er zijn maar heel weinig katten die het kunnen navertellen als ze zijn aangevallen door een monster..'

Tidekit's fantasie ging met haar aan de haal, en ze beeldde zich de woorden van Bluepaw in alsof ze er zelf bij was. Natuurlijk waren haar fantasiebeelden niet eens dicht bij wat het eigenlijk was; maar dat kon zij niet weten, natuurlijk. Ze zag monsters met grote harige lijven en lichtgevende ogen, die aan ontzettende snelheden liepen, altijd maar rechtdoor, een luide grom die hen achtervolgde. Ze zag zichzelf verstijfd staan in hun pad, kijkend naar de lichtpuntjes die hun ogen waren terwijl die groter werden, steeds groter, en dichterbij.. Bluepaw's stem sneed door haar levendige fantasie en haar groenblauwe oogjes richtten zich weer op haar vriendin. Ze vertelde met zachte stem dat de monsters razendsnel waren, en heel gevaarlijk. Tidekit's bekje viel open in een uitdrukking van angst en verwondering. Ze piepte zachtjes, een woordeloze piep, want haar huidige vocabularium kon nog niet uitdrukken wat ze wou zeggen. Dat klonk eng - waarom kwamen katten überhaupt in de buurt, dan, als ze het niet overleefden? Waarom bleven ze dan niet gewoon héél ver weg van die monsters?

Ze keek goed naar de reactie van Tidekit. Ze vond het wel leuk om zulke verhaaltjes te vertellen, maar ze wilde haar ook niet voor eeuwig bang maken. Een woordeloze piep werd er geproduceerd en heel even vroeg ze zich af of ze te ver ging. Maar Tidekit leek ook heel bewonderend en nieuwsgierig. En echt bang deed ze nog niet, dus Bluepaw besloot er maar gewoon mee verder te gaan. Ze knikte. 'Die monsters, die gaan alleen over een zwart pad. Maar dat betekent niet dat ze er ook vanaf kunnen,' miauwde ze geheimzinnig. Zelf had ze dat niet meegemaakt, en zo veel gebeurde het ook niet. Maar Bluepaw wilde er graag ook een sprankje fantasie in brengen. 'Maar pas op voor het donkere pad. Het dondert, alsof het leeft, zodra de monsters komen. En als je een poot op het pad zet... Dan kleeft het heel erg. Dus pas maar op, want dadelijk zit je vast!' Nu was ze wel een beetje aan het overdrijven, maar daar waren verhaaltjes voor, niet?

Tidekit legde haar snuitje op haar poten en keek met bewonderende blik op naar de apprentice terwijl die verder vertelde. Haar woorden schilderden beelden in haar hoofd, beangstigende beelden van snelle monsters met rode ogen en zwarte kleverige paden waarover ze renden. "Woow!", bracht het poesje ademloos uit. Haar hart klopte in haar keel van adrenaline en ze vroeg zich af hoe het zou zijn om daar echt te staan, om het echt aan te raken en te voelen hoe het plakte, om achteruit te springen wanneer zo'n monster zich toonde. De gedachte beangstigde haar enorm hard, maar een deel van haar verlangde er ook naar, verlangde naar het avontuur. Natuurlijk, dat was makkelijk te zeggen zolang het moment daar niet was; wanneer ze écht apprentice zou worden zou ze misschien anders piepen. Maar momenteel leek het ook gewoon een rare gedachte dat ze echt apprentice zou worden, alsof ze haar hele leven in dit moment zou leven, als die kitten die slecht was in spreken en lopen, alsof ze nooit iets anders zou zijn dan dat. Het was moeilijk om iets te geloven als het nog nooit gebeurd was.