Some secrets can't stay hidden.

Het was een fikse wandeling geweest en Swankit was niet zeker of ze het had kunnen doen zonder dat iemand haar gezien had, maar dat was haar doel ook niet. Haar doel was om haar vader te vinden. Nadat haar moeder haar nog eens in had gefluisterd dat haar vader haar haatte en dat hij wilde dat hij haar nooit meer zou zien, wilde Swankit bevestiging hebben. Ze was in haar korte leven altijd al iemand geweest die graag het fijne van alles wilde weten en die de confrontatie ook aan durfde te gaan, maar het probleem was natuurlijk dat haar vader in een andere Clan leefde. En dat de overtocht van WindClan naar RiverClan nog niet zo gemakkelijk was. Haar kleine pootjes hadden veel tijd nodig om de afstand te overbruggen van het ene stuk van het territorium naar het andere en Swankit moest steeds korte pauzes nemen om op adem te komen. Ze wist hoe boos haar pleegvader ging worden als hij dit wist. Hell, ze zou hier zwaar gestraft voor kunnen worden, maar voor nu was haar boosheid jegens haar moeder groter dan haar verstand. Ze wilde haar vader vinden en wilde antwoorden van hém hebben. Niet van haar moeder. En dus zette ze, nadat ze voor een vierde keer gerust had, haar tocht weer voort. Ze had ook geen idee in welke richting moet gaan en het was dan ook door stom geluk dat ze een visgeur rook. Vis was RiverClan, toch? Ze tuurde naar het andere territorium, naar het wild stromende water en de twee hellingen die hun territoria gevaarlijk afbakenden. De kleine kitten deed onzeker een paar stappen naar voren. En besefte zich toen wat voor een stom idee dat dit was. Van een hele Clan bestaande uit RiverClanners zou het wel héél toevallig zijn als juist haar vader op kwam dagen. Toch besloot ze het erop te wagen en na een heel korte aarzeling riep ze dapper: “Papa! Ben je daar?”

Geschrokken deed Swankit een paar stappen naar achteren toen er naar haar werd geroepen dat ze weg moest gaan van de rand. Ze nam de tom cat voor haar in zich op en zag dat hij een tabby patroon had dat op die van haar leek. Zijn pels was donkerder gekleurd en zijn ogen waren veel in plaats van grijs, maar Swankit wist dat ze veel van haar moeder overgekomen had en dat dit dus niet veel wilde zeggen. Ze had eigenlijk alleen de tabby patroon van haar vader overgenomen, wist ze. Haar hart begon hoopvol sneller te kloppen toen haar naam werd genoemd en in één enkele hartslag wist ze het antwoord: dit was haar vader. "Papa!" riep ze. En ze wilde naar hem toegaan, maar de ravijn bevond zich tussen hun in en er was geen mogelijkheid voor haar om die over te steken. Ze zag echter wel een rand die langs de zijkant liep en behoedzaam liep ze ze naartoe. Ze zag dat de rand erg smal was en jammerend deed ze een paar stappen naar achteren. "Papa, ik durf niet!" riep ze hem op een zielige toon toe. Toen begonnen er traantjes in haar ogen op te wellen en liet ze haar oortjes in haar nek zakken. "Papa, is het echt waar wat mama zegt? Haat je mij echt?" Vanaf haar kant van de ravijn keek Swankit met een trieste blik in haar ogen naar haar vader. Ze wilde hem knuffelen, wilde zijn geur in haar opnemen, maar dat ging niet als ze die rand niet over durfde te steken.

Swankit voelde een aangenaam gevoel door haar buik gaan toen haar vader tegen haar zei dat hij haar nooit gehaat had. Haar oortjes bewogen naar voren en ze keek hem met grote ogen aan. Ze wist wel dat het leugens waren! Ze was blij dat haar vader dat nu voor haar verduidelijkte. De drang om haar neusje tegen zijn borst te drukken werd nog groter toen haar vader nog meer tegen haar zei, ook al was de kwaadheid duidelijk in haar blik. “Dat is niet waar!” riep ze schel naar hem. “Mama kijkt niet eens naar me om en ze vertelt blijkbaar leugens over jou, dus hoe kan het zijn dat ze me wil beschermen?” Ze wilde er verder ook niet bij stilstaan. Ze deed nog een paar stappen naar hem toe, dichter bij de dunne rand. Ze wilde bij hem zijn. En niet meer bij haar moeder. Ze zou haar pleegvader missen, ze zou WindClan missen, maar het was beter zo. Niemand hoefde het immers te weten dat ze van WindClan was. Haar pleegvader zou de geur bij de rand vinden en ze zouden denken dat ze dood was. Het was beter zo. “Ik… ik wil naar RiverClan komen, papa!” En om die woorden kracht bij te zetten, zette Swankit zich af en rende naar haar vader toe. De dunne rand was erg glibberig, maar Swankit hield haar blik strak gericht op haar vader en zette haar achterpoten krachtiger neer zodat ze harder kon rennen. En toen ging het mis. Haar poten gleden weg, haar achterlijfje schoof naar achteren en een wanhopige kreet ontsnapte haar bekje terwijl ze voelde hoe ze verder naar achteren schoof. “Papa, help!” piepte ze jammerend naar hem, haar kleine klauwtjes in de grond slaande zodat ze hopelijk niet in het water zou vallen. Want als ze dat zou doen, dan was het afgelopen met haar.

Een flits van donkere vacht was het enige wat ze nog zag toen ze voelde dat de grond onder haar door begon te glijden. Een krachtige jammerklacht ontsnapte haar bekje en ze wilde net haar ogen sluiten zodat ze StarClan kon begroeten zoals haar dat zo mooi werd verteld in de nursery toen ze plotseling scherpe tanden in haar nekvel voelde. Niet veel later vloog ze door de lucht en belandde ze met een niet bepaald zachte klap op de grond. Ze voelde iets warms aan haar pels kleven, maar ze negeerde het en kromp even als een zielig hoopje in een. Ze keek op naar haar vader, die er vanaf hier gevaarlijk uitzag en angstig keek ze naar de overkant, waar haar eigen territorium lag. De geuren van vis, water en RiverClan in het algemeen overvielen haar en ze wist dat ze op het andere territorium was. Het was echter niet het welkom dat waar op gehoopt had en voorzichtig kwam ze overeind. Alles voelde beurs aan en ze was er vrij zeker van dat haar pels bloedde, maar dat interesseerde haar niet en terwijl de adrenaline nog door haar kleine lijfje gonsde, waggelde ze naar haar vader toe. Haar vader, die bij de rand stond waar zij net vanaf was gegleden. Ze kroop tussen zijn achterpoten door zodat ze zich onder zijn buik bevond en keek angstig over de rand waar ze net nog aan had gebungeld, zich volledig beseffend wat er had kunnen gebeuren als haar vader haar niet gered had. En toen begon ze met lange uithalen te snikken. Ze drukte haar kopje tegen de voorpoten van haar vader aan en nam zijn geur in zich op, wat haar uiteindelijk ook weer kalmeerde. “S-Sorry, papa,” snikte ze. “Ik wilde gewoon bij jou zijn. Ik wil nog steeds bij jou zijn.” Ze keek wanhopig naar hem op, maar zag vanaf haar perspectief alleen zijn kin en ze richtte haar blik weer naar beneden. “Ik meende wat ik zei, papa. Ik wil naar RiverClan komen.” Ze liet haar kopje tegen zijn voorpoot steunen en snikte zachtjes. “Is er niet iets wat je voor me kan regelen, papa? Alsjeblieft?” Er klonk hoop door in haar stem en weer keek ze naar hem op.

Haar vader, haar échte vader, haalde zijn tong over haar kopje en over haar vacht en Swankit kon het gesnor dat op kwam rijzen in haar keel nauwelijks onderdrukken. Ze sloot haar ogen en genoot van het veilige gevoel dat ze kreeg door haar vader. Ze lag hier veilig onder zijn poten, waar geen ravijn en geen andere kat haar pijn kon doen. En toch waren er nog steeds zo veel dingen die mis konden gaan. Een kat van haar eigen Clan die haar terug kwam halen of een kat van RiverClan die hun zou zien en die hun geheim zou ontdekken. De twijfels werden echter weggenomen toen haar vader opnieuw tegen haar sprak, eerst op een twijfelende toon, maar toen meer toegeeflijk. Hij kon haar vader in RiverClan niet zijn. Swankit twijfelde. Was dat echt een leven dat ze wilde hebben? Een leven in een vreemde Clan, met een vader die niet eens een vader voor haar kon zijn omdat hij zijn geheim wilde bewaren? Aan de andere kant… ze had in WindClan ook geen familie om naar terug te keren. En misschien waren er van die gestolen momenten zoals deze dat ze wél vader en dochter konden zijn. Swankit liet haar hart voor zich beslissen en gaf een knikje. “Ja, papa, dat kan ik,” zei ze op een zachte toon. Ze keek naar de ravijn en naar de overkant, waar haar eigen Clanterritorium lag. Elke kat die haar geurspoor zou volgen, zou denken dat ze gestorven was. En hoe veilig ze zich onder zijn buik ook voelde, ze wist dat het catastrofaal (teehee) kon uitpakken als een RiverClanner of een WindClanner hun hier nu zou zien. En dus kroop ze onder zijn buik door en maakte ze afstand tussen hun. “Wat ga je tegen ze zeggen, papa?” Ze knikte in de richting van het RiverClan territorium, waar zijn kamp zich ergens moest bevinden.