But you don't see a thing

Ze hadden hem verteld dat Southernwolf in het moeras gelegd was met een soort van begrafenis ritueel. Natuurlijk was dit niet hetzelfde geweest als de officiële manier van Shadowclan, maar het had niet anders gekund. Hij had het lichaam van zijn zoon achter gelaten, iets dat hij misschien nooit had moeten doen of hij had door moeten vechten om Bloodclan nooit in het kamp te laten, maar die optie had hij niet meer gehad. Het moment dat hij buiten bewustzijn raakte was dat niet zo meer geweest. Het enige wat hij dan nu ook nog kon doen was de plek zoeken waar ze Southernwolf in het moeras hadden gelaten en afscheid nemen.


[Bluejay]

Genietend van de oh zo gemiste vrijheid stapte de kater door het drasland, zelfs het vieze drab wist zijn gemoedstand niet te doen zakken. Hoewel een volledige shadowclan kat had hij het moeras nooit echt gezien als deel van zijn thuis, het was er hem veel te nat en vies. Nee hij bleef liever tussen de naaldbomen, hoger en droger. Maar nu hij vrij was om te gaan en staan waar hij wilde op het territory maakte het hem eventjes niet uit, hij zou er hoe dan ook alles uithalen wat hij kon.  Het was enkel wel diezelfde afschuw voor het drasland dat hem even liet opkijken toen hij er een ander er spotten, alsof iedereen het er haten. "Acornstar" begroette hij de gloed nieuwe leader, gevolgd door een knikje. Echt goed wist hij nog niet hoe hij over de kater dacht, voor hem was hij een beetje te streng en intolerant maar aan de andere kant, gezien de hedendaagse situatie was het alleen maar logisch als leader lijnen te moeten trekken, nee hoe hij er echter over dacht wist de kater nog niet, maar dat was een kwestie van tijd. Voor nu kon hij niks anders zijn dan dankbaar, dankbaar voor het wegjagen van die gore parasieten, dankbaar voor de vrijheid die ze weer gekregen hadden hoewel er nu zekere grenzen aan zaten maar nu ze gewend waren aan een pure lockdown kon hij er wel mee dealen. Zijn lbik viel nu weer op de clanleader, zich afvragend wat hem hier bracht, of hij wellicht dacht aan zijn zoon die hier ergens lag. Echt goed had hij southernwolf niet gekend maar als vader, die twee keer zijn dochters dood als mogelijk had moeten zien , kon hij enig sinds de pijn van de kater wel begrijpen. "Stoor ik?" vroeg hij dan ook met een zachte glimlach, en hoewel hij er altijd van genoot andere te jennen, genoot van hier en daar wat lol, hij kon wel in zien wanneer het hier niet de tijd voor was.

Hij had geen idee wat de precieze plek was, maar hij hoopte dat het op de plek was waar het meestal gebeurde, dan zou hij het wel kunnen vinden. Hij hoopte alleen dat Bloodclan er niks mee gedaan had, want dat was toch iets dat nog veel te ver zou gaan dan. Hij had nog maar een aantal stappen verder gezet voor hij zijn naam hoorde noemen. Als hij heel eerlijk was, dan moest hij er nog steeds een beetje aan wennen om zo genoemd te worden en hierdoor was zijn reactie dan ook iets trager. "Bluejay," Sprak hij de naam van de ander. "Nee, je stoort niet." Het was niet per se iets dat hij alleen hoefde te doen tenslotte en misschien kon de ander zelfs helpen. "Is er iets?" Besloot hij echter eerst te vragen, want wie weet was er wel iets waardoor de kater naar hem op zoek was.

"Bluejay," Mauwde de leader, waarop Bluejay, altijd blij zijn prachtige naam te horen, glimlachte  "Nee, je stoort niet." Dat zilveren kater  knikte  en keek  kort om hem heen terwijl hij op de grote leader afstapte , gadver het moeras was er niet echt mooier op geworden. "Is er iets?" Trok Acornstar wederom zijn aandacht toen Bluejay naast hem was komen te staan, moest er perse iets zijn om de leader aan te spreken? Met een warme zachte lach schudde de kater zijn kop "Er is niks Acornstar, maak je niet druk" stelde hij hem gerust waarna hij de drang om te gaan zitten onderdrukte, de grond was veel te vochtig daarvoor, hij mocht dan wel een rare zijn maar zo gek was hij toch echt niet. Zijn blik weer op de leader rustende bestudeerde hij de kater kort, nog altijd niet echt wetende hoe hij over hem dacht. Aan de ene kant had hij hen gered en was hij door heel wat nare momenten heen gegaan, maar aan de andere...sommige dingen, sommige uitspraken lagen hem toch echt niet helemaal goed. "Ik was gewoon even aan het genieten van mijn rustige middag, eventjes weg van het kamp en Bluekit, ik heb het zeker gemist, zo rond te kunnen lopen" met een kleine grijns tuurde hij uit over het moeras land, liet hij de hoewel vieze, toch verfrissende lucht hem tegemoet komen. Hij mocht dan wel zijn twijfels hebben bij de leader, een goed gesprek zou hier toch niet onder hoeven te lijden, wie weet leerde hij zijn leader wel beter kennen hieruit, leerde hij zijn redenering beter begrijpen? Maar hoe dan ook, wie er ook naast hem stond, het voelde geweldig om weer frisse lucht te kunnen inademen, en hoewel het jammer was dat buiten clans contact nu een beetje taboe was geworden, dat kwam wel weer zodra de schrik van Bloodclan wat zou gaan liggen.

Het feit dat er eens niks was, was misschien juist goed. Als er steeds maar dingen bleven gebeuren die hij op moest lossen, dan zou hij nooit een moment van rust vinden. Misschien was het moeras dan niet de beste plek om naartoe te gaan, maar het was beter dan een plek waar veel katten kwamen en hem mogelijk lastig gingen vallen. En dan kwam er natuurlijk ook nog bij kijken dat het moeras de plek was om de doden in te laten gaan. Het was in ieder geval een stuk beter dan riverclan was geweest met hun vissen. Nee, de vissen waren te doen geweest qua eten, maar hij at toch liever wat anders. "Het is inderdaad weer goed om hier vrij rond te kunnen lopen, veel beter dan Riverclan." Hij hield het niet verborgen dat hij in Riverclan was geweest om te herstellen. Hij had het misschien niet direct aan de hele clan verteld, maar dat maakte het nog geen geheim. Riverclan was nodig geweest voor zijn herstel en dat was nou eenmaal niet anders geweest. "Hopelijk zal dit voor iedereen weer snel normaal aanvoelen." Het moest namelijk niet blijven voelen als een geluk dat ze weer rond konden lopen, dan zouden ze zich nooit weer vrij voelen.

Hij had genoeg dingen meegemaakt om te weten dat het tijd kostte om je weer aan te passen. Het was tenslotte ook zo geweest na de journey en dat zou nu niet anders zijn. Hij zou er alleen voor moeten zorgen dat er geen bedreiging van Bloodclan meer zou komen of in ieder geval ervoor zorgen dat Shadowclan zou weten dat ze terug konden vechten. Deze keer zou hij levens hebben om te geven en zou hij zich niet weg laten nemen. Nee, hij zou zich niet nog eens laten verraden. "Het zal inderdaad wat tijd kosten, maar ik ben er zeker van dat het uiteindelijk wel weer goed komt." Daar zou hij desnoods hoogstpersoonlijk voor zorgen.