They have places to be[open]

Er was een ding wat zeker was. Als ze een stem had gehad had ze die ook gebruikt om te kunnen bereiken wat ze wou. Wel, dan had ze vaker kunnen bereiken waarvoor ze wenste. Al moest ze toegeven dat de juiste blik of houding al veel kon schelen, zeker met bepaalde katjes die er voor vielen als vliegen. Daarnaast, er waren meer dan genoeg die ervan hielden om over zichzelf te praten als ze daar de kans voor kregen. Kleine bonus als je een gesprek voerde met haar, je kreeg geen onderbreking. Ook wel omdat ze ergens van hield, dan reageerde ze in haar kop en dacht ze erover na hoe de andere zou reageren als die het kon horen. Al kreeg ze niet alles mee, maar voor haar gevoel was het ook niet altijd even belangrijk. De gevlekte poes keek nu toe naar alles wat er in het kamp gebeurde, zoals meestal ver weg van de Elder Den. Ze mocht er misschien slapen, maar ze voelde zich niet echt op haar plek daar. Daarnaast, de oudjes daar konden echt de oren van je kop kletsen. Die praatten ook meestal luid genoeg voor haar. Gelukkig was ze nog een kwieke kat waarvan het lichaam nog prima deed, afgezien van haar oren dan, dus kon ze overdag gewoon vrolijk door het kamp heen gaan. Soms er ook buiten, dichtbij het kamp durfde ze wel alleen te gaan. Verder weg niet zo. Maar daar was wel het mooist. Hey, bedacht ze bij zichzelf. Wie weet kon ze iemand overhalen om haar mee te nemen. Meestal was gewoon bij de kampuitgang zitten en afwachten al genoeg, dan kwam er wel eentje langs die aan haar vroeg of ze mee wou. Misschien kreeg ze zelfs de kans om wat te jagen. Ze had geen officiële training gehad, maar was wel eens meegegaan met Apprentices en had wel wat geleerd. Misschien kon ze de prooien niet horen, maar wel gewoon zien en soms zelfs lichtjes voelen. Haar jagen was eerder een bonus, maar alles was welkom. Littleghost gaapte eens, een van de weinig dingen wat vaag geluid gaf bij haar, en keek eens rond. Was er al een kat vrij?