When the evening falls.

De schemering begon over het woud te vallen. Copperpaw had zojuist een training met een mentor en zijn apprentice moeten doen omdat zijn vader ziek in het kamp lag. Hoewel Copperpaw wist dat de tijd binnenkort daar zou zijn dat hij toch echt iemand anders als zijn mentor moest accepteren, wilde dat niet zeggen dat dat het gemakkelijker maakte. Hij had gehoopt dat hij door zijn vader warrior gemaakt zou worden en niet door iemand anders. Het leven liep helaas soms een heel andere richting op dan je wilde en dat was iets waar hij zich nu bij neer moest leggen. De tom cat zuchtte zachtjes en liep het kamp binnen, drie muizen in zijn bek hebbend. Hoewel het geen slechte jacht was geweest, kon hij er ook niet bepaald veel euforie voor voelen en hij trippelde naar de prooistapel toe, waarna hij één van de drie muizen die hij zelf had gevangen meenam naar de ingang van de apprentices den. Hij negeerde de vrolijk kibbelende apprentices die daar lagen en ging liggen, waarna hij een hap nam van zijn prooi en zijn zorgelijke blik naar de medicine cats den richtte. Zou het goed gaan met zijn vader?

Het leek net alsof zijn Clanmates het aanvoelden wanneer hij het moeilijk had. Waar eerder Smouldertongue hem uit zijn gedachten had gehaald, deed nu een apprentice dat. Verstoord keek Copperpaw op en zag dat het Hollypaw was die tegen hem sprak, een iets ouder dan hem zijnde apprentice. Hij had nog niet veel gesprekken gehad met haar, maar hij wist van zijn korte tijd in deze den dat ze wel aardig was en automatisch verzachtte zijn blik dan ook wat. “Het gaat wel,” verzekerde hij haar. Hij twijfelde kort. Het liefste wilde hij zijn gevoelens voor zich houden en anderen daar niet lastig mee vallen, maar misschien was het ook wel eens fijn als hij die façade niet constant ophield. Hij zuchtte zachtjes. “Mijn vader is mijn mentor en de laatste tijd heeft hij last van longproblemen. Als dit zo doorgaat, heb ik binnenkort een andere mentor nodig.” Zijn stem werd iets zachter. Voor sommige apprentices zou dit niet als een ramp klinken, maar voor Copperpaw was dat wel zo. Hij had bepaalde ambitieuze doelstellingen en die wilde hij met zijn vader behalen. En nu dat niet meer ging, voelde dat behoorlijk wrang aan.

“Ik hoop het ook,” zei hij met een zachte zucht toen Hollypaw aangaf dat ze voor hem hoopte dat hij beter zou worden. Hij zou geen idee hebben wat hij zonder zijn vader moest doen. En dan was het misschien niet eens meer zo heel belangrijk of zijn vader nu de training zou kunnen blijven doen of niet. Copperpaw wilde gewoon dat de tom cat gezond zou blijven en dat zijn complicaties met zijn longen hem niet in de weg zouden zitten, al kreeg hij wel het idee van de medicine cats dat het toch vrij ernstig was. Hij duwde die gedachten echter weg en richtte zijn blik op Hollypaw. “Dat weet ik wel, maar dit was gewoon een moment dat we samen hadden moeten delen.” Hij zuchtte. Eigenlijk had hij ook helemaal geen zin om over zijn vader te babbelen. Niet op die manier. “Hoe gaat het met jouw training?” verlegde hij het onderwerp dus maar. “En met jou in het algemeen?”