[Leven 2] At least I tried

Het was enkele seconden nadat hij zijn lichaam had verlaten dat hij zich weer tussen de sterren bevond. Zou hij te horen krijgen dat hij misschien wat zuiniger moest zijn met zijn levens of zou hem wat anders gezegd worden. Hij had een poging gedaan om met Tallfright te praten en hem te testen, maar het was nu wel duidelijk wat die test opgeleverd had. Tallfright leek misschien qua uiterlijk op Acefray, maar het innerlijk was toch echt meer Sinclaw en hij zou ervoor uit moeten kijken. Hij zou in ieder geval de volgende keer er rekening mee moeten houden dat de ander bereid was te moorden, dan zou hij zelf ook niet inhouden. Hij kon moeilijk leven op leven verliezen aan een zoon van Sinclaw.

[Beekit]

Ze had met shock en afschuw toegekeken. Haar oogjes groot en dikke tranen die naar beneden drupte. Haar broer.. Waarom deed haar broer dit. Ze keek zo naar hem op, hij was zo groot en sterk. Waarom deed hij Acorn pijn waarom.. Waarom.. Binnen no time stond haar Acornstar weer voor haar. Ze keek op naar de kater met de druipende tranen nogsteeds op haar wangetjes. ”Sorry..” Fluisterde ze snikkend. ”Sorry sorry sorry sorry.”

Hij had geen idee wie hem op zou staan te wachten, maar toen hij de kitten opmerkte had hij ergens gehoopt dat hij toch niet echt dood was. Hoe kon het toch zo zijn dat Beekit degene was die hem ging ontvangen terwijl haar broer hem net vermoord had. "Het is niet jouw schuld." Sprak hij rustig. De tranen van de kitten deden hem een stap naar voren doen en zijn staart om de kitten heen slaan. Hij zou hier misschien niet lang zijn, maar dit kon hij toch doen. "Je had niet kunnen weten dat Tallfright dit ging doen," Hij had het zelf wel moeten zien aankomen, maar daar was het nu te laat voor. De kater had zelfs toegegeven degene te zijn geweest die Roughflower vermoord had. Kon hij dit echt ongestraft laten gaan hierna?

Alles trilde aan haar kleine lichaam. Alles terwijl de grote kater zijn staart om haar heen sloeg. Ze snikte wat overmaats en staarde op naar de leider. Was het erg dat ze het erger vond dat hij haar zometeen weer ging verlaten.. Was het erg dat ze weer alleen zou zijn en dat dat haar ook liet huilen.. Maar het gedrag van haar broer was ook erg, dat kon ze niet ontkennen. Dat was heel erg. "Ik.. Ik herken hem zo niet." Fluisterde ze snikkend. "Hij was zo lief.. hij beschermde mij.. Hij kon mij niet beschermen maar hij was zo lief." Fluisterde ze smekend dat Acornstar zou begrijpen dat haar broer niet van aard zo was.. Hij was zo gemaakt, door alles. Misschien wel door Thunderclan.. Misschien haatte ze hem zoveel dat ze hem een monster hadden gemaakt.. Maar het was niet haar broer die zo deed, haar broer beschermde, haar broer vermoordde niet.

Misschien was Tallfright ooit zo geweest, maar dat was duidelijk allang niet meer zo. Hij had het kunnen zien, eigenlijk tijdens het hele gevecht al dat dit er misschien aan zat te komen. Hij was gevaarlijk, maar hij zou gevaarlijker zijn als hij niet in Thunderclan zat. Dat was een ding dat hij zeker wist. Het was beter om te weten waar Tallfright was, dan door hem mogelijk verbannen te krijgen als hij wat tegen Thunderclan ging zeggen. Het zou gewoon een deel verborgen houden, dat was voor het beste. "Misschien was hij vroeger zo, maar om een reden is hij verandert." En die reden kon hij zelf maar al te goed raden. Sinclaw had hier vast wat mee te maken gehad. Had vast wel contact gehad met haar zoon.

Hij snapte het niet.. Hij snapte niet dat dit niet haar broertje was. Dat dit niet de Tallkit was die ze zich kon herinneren. Ze duwde zichzelf trillend tegen het grote, veilige lichaam van Acornstar aan. Hielt hem nog even vast, nu het nog kon. "Alsjeblieft.. Hij is goed, zusje is ook goed. Iedereen is goed als ze de kans hebben. Hij heeft de kans niet.. Acornstar.. Iedereen verdient de kans.. Het spijt me dat hij gemeen heeft gedaan maar hij is goed.. Ik geloof in mijn broertje. Ik geloof in het goede van hem." Fluisterde ze snikkend. Zichzelf verstoppend in zijn vacht.

De kitten geloofde duidelijk nog dat haar broer goed zou moeten zijn, maar als hij heel eerlijk was, dan zag hij dat niet zo. Niet dat dat iets was dat hij nu tegen Beekit ging zeggen, want dat zou haar alleen maar meer van slag maken. In plaats daarvan liet hij haar tegen zich aan drukken. "Iedereen verdient een kans om zich te bewijzen inderdaad." Was het enige dat hij zei, maar die kans had hij Tallfright gegeven en het was wel gebleken naar wie hij het meeste toe trok qua karakter. Zijn vader was misschien ook niet de zuiverste koek, maar die was niet zo geweest. Hij had hem alleen geen keuze gegeven dan te doen wat hij moest doen. Hij wist dat hij binnenkort terug zou moeten naar zijn lichaam, weg van hier. Het was toch apart om dat mee te maken, ook al was het ondertussen niet de eerste keer meer.