Give em hell

Het waren er zeven nu. Zeven mieren die ze verpletterd had. Af en toe kwam er een nieuw insect uit het hoekje waar ze bij zat en keer op keer nam Beserk ze te grazen. Waar ze vandaan kwamen wist ze niet, of wat ze hier in het kamp probeerde te bereiken. De hele stroom ging ze nooit tegenhouden. Het was frustrerend. Haar klauw boorde ze heel precies in de achtste die over het zand rende. Het begon steeds makkelijk te worden om ze zo te grijpen uit hun kleine haastige bewegingen. In een keer maakte ze een einde aan de negende die tevoorschijn was gekomen. Zo trainde ze haar precisie. Want alles moest perfect zijn, wilde ze ooit haar moeder's voetsporen gaan volgen. Alsof je het over de duivel had. Haar zwarte oren schoten spits omhoog en haar neus bewoog kort nu Brat's geur binnendrong. Haar scherpe blik ging naar links. Waar de rode she-cat vandaan kwam wist ze niet. Leider zaken was wat ze aannam terwijl ze overeind kwam om op haar moeder af te stappen met een kleine glimlach. Een stapeltje dode mieren bleef achter haar liggen. Een of andere young-one kon dat wel opruimen.

+ Brat

De poes stapte he-haar kamp binnen, met een muisje tussen haar kaken. Het beestje was ver van imposant. Maar het was beter dan niks. Brat snorde toen een bekende figuur haar kant op kwam, de kleine glimlach rond haar lippen was onmisbaar. De leiderster knipperde een paar keer en dwong ook haar eigen mondhoeken omhoog. 'Beserk meid, hoe gaat het met je?' Sprak ze kalm terwijl ze in een 'zit' positie ging zitten en haar staart langs haar poten sloeg.

Ze sloot zich aan bij moederlief om haar een kopje te geven voor ze ook plaats nam tegenover Brat. Alleen familie verdiende dat level van affectie, de rest van de Clan kon haar niks schelen. Even was het nog stil van haar kant terwijl ze haar moeder weerspiegelde door ook haar staart om haar poten te slaan. "Wel redelijk," gaf ze antwoord. "Er is weinig nieuws gebeurd sinds we weer terug zijn in het camp." Er klonk wat bitterheid door bij de zwarte kattin. Ooit zouden ze het woud wel voorgoed overnemen, als ze eenmaal in de voetsporen van Brat trad.

Brat snapte waar de bittere toon van haar dochter vandaan kwam. De Elite had wel vaker overnames gepland, en de ene ging beter dan de andere. Maar nooit hadden ze echt over een clan bezit kunnen nemen. Of nog beter, waarmee ze samen konden voegen. Brat had natuurlijk de ambitie om dat wel voor elkaar te krijgen. Hoe ver gezocht het ook mocht zijn, het hoorde bij de baan. Maar eerst moesten ze sterker worden. Het was nog te vroeg om een andere aanval te plannen. 'Tja een beetje rust naar alles mag ook wel hoor.' Miauwde ze kalm terwijl ze met haar vacht schudde. Zodat de wind er door heen kon blazen.

De ambitie werd gedeeld tussen moeder en dochter. Beserk had evengoed plannen om ooit de sterkste clan die er maar bestond te worden, de Elite alles laten overheersen. Tegelijk bracht haar moeder ook een goed punt binnen. Bloodclanners waren gewond geraakt, sommige waren dood gegaan, er was veel dat georganiseerd moest worden nu ze weer terug bij af waren. Een kleine zucht verliet haar lippen terwijl ze haar blik op Brat richte. "Zolang het niet teveel rust word," stemde ze er mee in met het zacht trekken van haar zwarte pluizige oren. Een nieuwe blik trok over haar gezicht, een die niet te lezen of beschrijven viel. "Ik ben blij dat jij ons nu leid mam," gaf ze toe. Het was jammer dat Beserk ooit haar van de troon af moest gooien, wilde ze de leider worden. Of dat konijn van een Orchis tegen die tijd.