Intuition never lies

Uiterst behoedzaam trippelde de tweekleurige kitten de muffe Nursery uit. Rudekit's pootkussentjes echoden amper hoorbaar op de modderige grond, maar hij bleef om zich heen kijken. Zijn verstopplaats was enkel van hem en dat zou hij zo houden ook. Met nog een vossenlengte of twee te gaan, kreeg hij plots het gevoel dat iemand hem in de gaten hield. Instinctief proefde hij de lucht met open mond en kneep zijn ogen samen, het kamp afspeurend. O wee als dit een Bloodclanner was! Maar dat kon haast niet want hun geur was altijd zo sterk aanwezig. Rudekit zag niet meteen een figuur in de buurt. Waren zijn instincten soms een spelletje met hem aan het spelen?
{ PLUMKIT }

Plumkit mocht eigenlijk de medicine cat's den niet uit. Dat was natuurlijk niet volledig noodzakelijk, vond ze, maar ze was er nog niet tegenin gegaan. Het enige dat ze kon doen was in de opening zitten en naar buiten kijken, naar de katten die wel door het camp liepen. Ze was te jong om een onderscheid te kunnen maken tussen Shadowclanner of Bloodclanner - maar haar moeder was duidelijk. Bloodclanners waren slecht, en Shadowclanners niet. Toch? Haar blik viel op een zwart-witte kitten die nogal geniepig deed. Zou dat een Bloodclanner zijn? Ze keek het katertje nieuwsgierig aan, vanuit de schaduw die de opening van de medicine cat's den op haar wierp.

Hij besloot om de tocht naar zijn plekje te staken. Hij voelde zich namelijk betrapt. Zijn poten tintelden en hij keek nogmaals om zich heen. Dit maal traag en deftig. Na het afspeuren van enkele silhouetten, zag hij in de schaduw een paar blauwe ogen uit een bol pluizige vacht zijn richting op staren. Hij herkende de jonge kitten als Plumkit. Dat ze een pak jonger was dan hem, betekende niet dat ze niks kon door vertellen aan andere katten. Maar in ieder geval was ze geen Bloodclanner! Oke oke, hij kon zijn geniepige gedrag rechtzetten. Het was absolute prioriteit dat niemand van zijn plek af wist. Rudekit veranderde van koers en liep naar de kitten. "Plumkit. Ben je al genezen?" Begon hij simpel.

Oh nee, hij kwam op haar af. Plumkit dook lichtjes in elkaar en keek hem aan met grote blauwe ogen. Hij vroeg of ze al genezen was; na een kleine aarzeling schudde ze lichtjes met haar hoofd. Nee, dat was ze nog niet. Ze zou binnen moeten blijven, in haar nest, maar dat werd zo saai en ze had nu net schoon haar momentje gezien om even haar pootjes te strekken.. Maar dat was duidelijk geen goed idee geweest, want ze was nu al betrapt.

Een paar gigantische blauwe ogen staarden hem nietszeggend aan. Rudekit trok met zijn oren. Zou de kitten nog iets zeggen of...? Opnieuw deed de zwart-witte kater zijn mond open maar toen schudde de ander toch haar kopje. Ze was niet genezen. Rudekit ademde diep uit. Plumkit viel onder de hoede van haar moeder Beechresin en Rude wist dat zieke kittens dicht bij hun moederkat bleven. En dat was hoe snel de rollen waren omgedraaid. Als de ander over zijn geniepige gedrag begon, kon hij over het hare beginnen. Rudekit haalde zijn schouders op. "Tja, de Nursery is ook maar saai."

Plumkit knikte snel als antwoord. Niet omdat ze het per se eens was met die opmerking, maar omdat dat het makkelijkste was. Instinctief knikte ze meestal op alles wat iemand zei, zelfs nog voor ze er bij na kon denken. Het was een makkelijk antwoord waar iedereen meestal niets op tegen had. Maar ze vond de nursery helemaal niet zo saai. Nee, ze vond het wel fijn dat het zo rustig was. Het was de medicine cat's den waar ze problemen mee had. Allemaal zieke en gewonde katten; en haar moeder en haar vader en haar zusje waren daar wel, maar haar moeder leek veel meer oog te hebben voor haar zusje en haar vader, tsja, die was ook altijd druk.

De jonge tortie knikte vlug. Rudekit merkte dat Plumkit niet zo'n prater was en dat werd wat saai. "Nou..jij praat niet veel he" Begon Rudekit dan maar. Achter het gestalte van Plumkit zag hij plots de priemende ogen van een oude Warrior hun kant op kijken. Ja Starclanverdomme, hij was ondertussen wel oud genoeg voor een oppas hoor! Sowieso dat zijn Queen hier voor iets achter zat.. Op deze manier ging hij nooit zijn geheime plekje bereiken zonder gepakt te worden. Dan maar rechtsomkeer maken. "Hmf" Bromde hij met zijn ogen nog op de Warrior. "Ik moet ervan door." Loog hij tegen Plumkit. Met zijn staart wuifde hij de andere kitten vaarwel en maakte zich uit de poten. Met grote passen en boze rode oortjes liep hij richting de Nursery.
{ Topic uit }

"Sorry..", mauwde Plumkit zachtjes als antwoord toen Rudekit zei dat ze niet heel veel praatte. Nee, dat was waar.. Moest ze dat veranderen? Ze kon het veranderen hoor, ze kon proberen! Maar Plumkit kreeg niet de kans om iets te zeggen. Ineens leek Rudekit heel bozig. Plumkit dook achteruit en krulde zich op tot een bolletje, bang voor de oudere kitten. Oh nee, wat had ze verkeerd gedaan? Gelukkig deed het katertje haar niks. Hij stampte enkel weg met grote passen richting de nursery. Opgelucht blies Plumkit haar adem uit, al volgde ze het katertje met grote bange oogjes. Wat.. Was dat? Het maakte haar wel nieuwsgierig.. Maar hij was weg nu, ze kon hem niet meer zien. En ze durfde niet zo ver te lopen om hem terug te zien, bang dat hij dan boos zou worden. Dus bleef ze maar zitten, observerend, zoals voordat hij haar opgemerkt had.
-Topic uit!