nog een dooie

Zo gouw als ze de kater had horen schreeuwen was de young-one  dan toch maar naar de toren toe gerend, nieuwsgierigheid maar ook zorgen  in het kleine poesje opgekomen bij de klanken van paniek en woede. Natuurlijk, de kater was niet de slimste, had haar meerdere keren voor van alles uitgemaakt maar toch begon ze het oude stuk chagrijn wel te mogen.

Voorzichtig zette het poesje enkele stapjes de toren in, hield ze haar kopje laag bij de grond alsof er in enkele seconde iets vrezelijks zou gebeuren. Echter zou geen enkele voorzorgsmaatregel haar hebben kunnen voorbereiden op het tafereel dat nu voor haar stond. Kaa....wat was ze aan het doen? Waarom lag ze zo stil? Nerveus stapte de young one vooruit, merkte ze het bloed op dat nu de vloer van de young one's toren bevlekte in een donker rood. Het poesje voelde haar maag draaien bij het zien van de gruwelijke scene voor haar, voelde de grond onder haar pootjes inzakken, wat was het ook ranzig, arme kaa. Echt goed had ze haar leeftijdsgenootje niet gekend, maar één ding was zeker, dit had het jonge poesje niet verdiend.  Snel schoot haar blik naar Coacaze, wat deed hij hier? “Ik heb gefaald. Alweer… ” mauwde de kater, zijn stem zwaarder dan ooit. Met een brok in haar keel stapte ze wat naar voren, haar blik op de kater rustend, hoe heeft hij gefaald, wat had hij gedaan?. "Coa- W-wat is er gebeurd?" mauwde ze met een trillende stem "W-wat heb je gedaan?"

Hij snoof even afkeurend toen hij het kamp weer binnen kwam gewandeld. Vanaf de dag dat hij weg mocht uit deze rottende berg van idioten had hij dat gedaan. Hij vond het een heerlijke afleiding van alle bullshit en drama die iedereen maar steeds wist te maken. Moederlief was dood, zo ook vaderlief. Kon het hem iets schelen? In zeker zin wel. Het was immers allemaal de schuld van die dome Indigo. Oh hah, als hij zijn poten op die domme trot wist te krijgen dan zou ze het krijgen. Hij wist niet eens hoe ze eruit zag, maar ze moest zijn zus voorstellen. Hij nam aan dat ze dan wel zwart ofzo was, zoals hun ouders. Hij had geen band met haar... Maar goed, hij had geen band met geen enkele van zijn nutteloze siblings. Even trilden zijn snorharen toen hij de young one toren binnenkwam. De mentor van Kaa was aant schreeuwen. Oh ja, hem. Hij kende hem voor geen meter maar het leek hem een idioot. Even vernauwde de grootte young-one zijn ogen wat waarna hij zijn lange poten in beweging kwam. Eenmaal dichter, trok hij even zijn koppie wat de lucht in. Jakkes. "Ah bah wat vies," murmelde hij even met een lage grom. Hij had het niet alleen over het gehele tafereel, zijn zus was immers altijd al een lelijk wicht geweest. Kort keek hij even weg van haar dode lichaam om kort naar haar mentor te kijken. Dat watje leek elk moment te kunnen janken. Bij Scourge, wat was dit? Een Bloodclanner of een kittypet die stoer wilde komen doen hier? "Tis maar een dood kind. Doe niet zo dramatisch," bromde hij even naar achter, een lichte snauw in zijn stem. KOrt keek hij even naar de andere die er was, maar veel aandacht schonk hij haar niet. Beide gaf hij niet veel aandacht, aangezien hij rustig verder begon te sloffen.

Ze schrok toen ze opeens luid geschreeuw hoorde; snel draaide ze haar oren naar de born van het geluid. Het kwam uit de... toren? De toren waar al hun kittens heen gingen om te veranderen in echte moordenaars. Ze waren echter nog jong; dus soms ging het er wel een beetje ruig aan toe daar. Maar dit, dit was een kreet die enkel geslaakt werd als er echt iets ernstig aan de hand was. De leidster liet er geen gras over groeien en maakte snel haar weg het gebouw binnen. En wat haar ogen aantroffen was een gruwelijk aanzicht. Kaa de dochter van Cobra en Shade, lag in allemaal soort vieze vloeistoffen. Moeiteloos, zielloos. Brat richtte haar ogen op Coacaze, die enige andere volwassen tot nu toe aanwezig. Opeens trokken de woorden van Cheriey haar aandacht. "W-wat heb je gedaan?" Wat had hij gedaan inderdaad. Het kind was altijd gezond geweest, en nu dat ze hem had aangewezen als mentor. Stierf ze, dat kon bijna geen toeval zijn. 'Jij was het of niet soms?' Siste ze laag terwijl ze beschermend voor haar dochter ging staan. 'Jij hebt haar vermoord.'

Ze was alert geweest bij de groeiende groep katten bij de young one's tower. Ze was in de buurt, wist niet goed wat er gebeurt was, maar ze bleef behoorlijk kalm onder de roepende katten. Ze had de plek van Orchis ingenomen in de opening van de barn. ''Ik ruik vergif.. op zijn poten.'' Haar spieren spande zich op bij het horen van alle stemmen. De jonge kat op de grond was vergiftigd? Het waren de woorden van Orchis die haar in beweging zette. Ze wachtte niet op een verder instructie van Brat. ''Grijp hem!'' Ze stapte snel naar voren en zette haar tanden in het nekvel van Coa, zoals een moeder deed bij haar kittens om ze stil te houden. Ze beet niet door, maar moest de kater willen vluchten, zou ze dit wel doen. Ze bleef staan waar ze stond en maakte heel kort oogcontact met Orchis, waarna ze naar Brat keek.

Misschien moest ze Certa maar eens meenemen weer, dacht de poes bij zichzelf toen ze het kamp binnenkwam om naar de Young One tower te lopen. Tenslotte was dat haar verantwoordelijkheid. Ze had gehoopt op gewoon haar Young One mee te nemen zonder gedoe, maar zodra ze in de buurt kwam hoorde ze Coacaze schreeuwen. Een hoop woorden, over dat hij iets niet gedaan had. Dicht genoeg in de buurt zag ze hem, met Nyra's tanden in zijn nekvel. Ook de Leader en Commander waren erbij. Gezellig theekransje hier. Oh, en nog eentje. En een dood lichaam. Huh, opvallend tafereel. Er lag een hoop viezigheid bij het lichaam zag ze. Was dat niet Kaa? Coacaze Young One? Nu was ze toch wel nieuwsgierig wat er gebeurd was, al liet ze dat niet echt merken. Het enige wat ze deed was naar de dode poes lopen, de anderen negerend. Er was een hoop bloed en slijm. Dat had ze ooit eerder gezien. Waar ze vandaan kwam. Een nog jonge poes had voor problemen gezorgd. Ze had alle katers aangevallen die ze bij haar deden. De mensen durfde ook niet bij haar te komen. Een dag hadden ze eten in haar kooi gezet, lekker eten. Vlak daarna was ze dood. Vergif, had een andere haar verteld. Dus de poes was vergiftigd. Door Coacaze? Was dat wat er speelde? Stalked keek weer om, terug naar de scene. Had die niet al te snuggere kater echt Kaa vermoord op zo'n manier? Dat Kaa dood was maakte haar niet veel uit, maar wat erom heen speelde was best interessant.

De kater had zo verdrietig geklonken, zo in paniek terwijl hij haar had proberen uit te leggen wat er gebeurde. De ene keer dat hij te veel mocht zeggen kon hij het niet. Met een  steek in haar hart had ze geprobeerd duidelijkheid te vinden in zijn gebrabbel echter was het een andere young one die de kater onderbrak. Ze herkende Moriah, jonger dan haar, familie van de arme kaa als ze het goed herinnerde. Verward draaide ze haar oortjes naar achteren bij het horen van zijn harde woorden, de weinige interesse in de dode young one en vrijwel volledige absentie van empathie naar Coacaze toe. Woest snoof ze een beetje, wat een eikel zeg. Maar voor ze ook maar iets kon zeggen, door kon vragen, sprong haar moeder er tussen, blokkeerde ze haar zicht op Coacaze. Maar echt zicht op de situatie had het poesje niet nodig gehad om de paniek en pijn in Coacaze's stem te horen, zeker toen deze niet één keer maar twee keer beschuldigd werd voor moord toen ook Orchis erbij kwam. Een bevel om de arme kater aan te vallen galmde al gouw door de toren heen en deed het poesje voor even verstijven, haar blik al gouw vallend op de grote rode poes voor haar, zij was immers de leader. Moest ze de kater aanvallen? Echt? Kort schraapte ze haar keel, de poes had Orchis als haar Commander gekozen, ze moest wel doen wat haar gezegd werd..toch? Nerveus  deed ze een stap opzij om langs de rode poes te stappen om te zien wat ze moest doen, echter werd haar pad bijna meteen versperd door Nyra die gouw in actie kwam en de beschuldigde kater te pakken kreeg. Met haar oortjes in d'r nek keek ze naar de wittige kater “I-ik ben te dom om iets te realiseren, ik ben te stom om iets waard te zijn, en ik maak me nu belachelijk. Alweer. Ik heb gefaald, Alweer. Ik heb helemaal niets meer… En nu, en nu word ik gewoon gestraft VOOR IETS DAT IK NIET HEB GEDAAN!”, schreeuwde deze wanhopig. Pijnzend keek de young one toe, Coa iemand vergiftigen? Daar was hij toch veel te dom voor? Maar hoe anders was vergif hier gekomen? Hoe kon hij? Zenuwachtig keek ze op naar haar moeder, een blik vol ongeloof, ze geloofde het niet, kon het niet geloven maar als de rode poes dacht dat de arme ziel iemand vermoord had...dan was dat zo.

Alles leek opeens snel te verlopen, Orchis kwam erbij en gaf het bevel om de grijze kater te grijpen. Iets waar al snel op gereageerd werd door Nyra. Die haar kaken vast klemde rond zijn nekvel. Brat schoot een blik een Cheriey, en hoewel ze zweeg. Vertelde haar verschillende gekleurde ogen alles wat er zin haar hoofd afspeelde. Brat haalde diep adem terwijl ze een stap dichterbij de grijze kater nam. Orchis had gesproken over vergif. En als ze zo naar het lijk keek; kon ze geen andere conclusie trekken. En voor nu was hij haar hoofd gedachte. Hoe vastberaden hij zijn onschuld aanhouden. Daarbij; was het beter om een kat als dader aan te wijzen. Dan het een mysterie te laten blijven. Dat zou enkel voor meer onrust zorgen. 'Coacaze, vanaf nu sta je onder arrest. Je zal worden gehouden in de schuur die bij je nieuwe positie past.' Ze gebaarde naar Nyra en naar de andere aanwezigen om toe te zien dat hij daar inderdaad in gehouden werd. 'In de tussen tijd zullen we deze situatie grondig onderzoeken.' Ze hield haar blik even op Orchis gericht maar langzaam liet ze die naar Kaa glijden. 'Maar laten we eerst haar lichaam hier weghalen.'

Toch leek het er erg op dat de anderen Coacaze zagen als de boosdoender en Stalked keek toe hoe Brat hem gevangen nam. Ergens leek ze wat te twijfelen, vond de grijze poes, maar misschien was dat was anders. De Leader keek naar het lichaam van de jonge ongelukkige en besloot dat ze begraven moest worden. Zich beseffend dat ze misschien wat in de weg stond stapte Stalked opzij en wou naar Nyra en Bloodclan's nieuwe gevangene lopen. Net toen ze dat dus wou doen sloot Orchis Kaa's ogen en besloot hij dat ze nog niet begraven moest worden. Nu werd Stalked aangesproken, ze moest het lichaam wegnemen van hier naar een veilige plek. De grijze poes knikte enkel en pakte het lichaam vast in de nekvel. Voorzichtig sleepte ze het uit de troep en nam het mee naar achteren. Expres liep ze naar het schuurtje van de Leader toe, om het daar aan de zijkant neer te leggen. De meesten kwamen daar niet tenslotte.

Ze had zijn blik wel gezien, wist goed wat ze betekende. Betekende dit dat ze deze nacht nog eens rustig kon slapen? Haar ogen draaide naar Brat, die een oordeel uitsprak. 'Coacaze, vanaf nu sta je onder arrest. Je zal worden gehouden in de schuur die bij je nieuwe positie past.' Was dit tijdelijk? 'In de tussen tijd zullen we deze situatie grondig onderzoeken.' Okay, gelukkig, was ze zag niet in waarom ze een kat voor een langere periode moesten gevangen zetten. Dan kon er beter iets anders gebeuren. In ieder geval, mocht zij Coa begeleiden naar de desbetreffende barn en dat zou ze ook doen. Met dat ze Orchis passeerde, knipperde even met haar ogen als teken dat ze de kater goed in de gaten zou houden. Ze wist niet wat er tussen de twee speelde, maar als ze haar eigen vel wilde sparen moest ze gewoon doen wat haar gevraagd werd. Ze hield de kater vast in zijn nekvel totdat ze de tower uit waren. Van zodra ze buiten waren liet ze hem los en gaf ze hem een duw in de goede richting. Coacaze een moordenaar, dat was de verrassing van de eeuw.

Zenuwachtig had het poesje de situatie goed in de gaten gehouden, zag ze de wanhoop in de kater's ogen, het deed haar  eventjes huiveren. Ze had iets moeten zeggen, ze had het voor hem op moeten nemen. Zij had zijn schreeuw gehoord, zijn woorden, hij had het willen uitleggen. Hij wilde haar vertellen wat er gebeurd was...hij was zo geraakt door de dood van Kaa ze had het gezien, hoe kon hij...het klopte niet? Met moeite slikte ze de brok in haar keel weg, keek ze even gespannen van orchis naar brat voor de rode poes dan toch eindelijk haar oordeel uitsprak. Hij zou gevangen worden, ze zouden uit proberen te zoeken wie het gedaan had. Met iets wat meer hoop keek het poesje op naar de Rode poes, ze kon het nog goed maken! Ze zou haar kunnen uitleggen wat ze gezien had, dat Coacaze haar vertelde dat hij gefaald had. Waarom zou hij dat immers zeggen als de moordenaar behoorlijk goed zijn taak had volbracht? Ze had hem gevraagd wat hij gedaan had..maar moord? Dat was niet eens door haar hoofd heen gegaan.

Piekerend deed ze een klein stapje naar voren, wat als mama boos zou zijn als ze zich ermee ging bemoeien? Ze was ook boos geworden op Beef toen hij zich ergens mee bemoeide toen ze nog in het Shadowclan camp waren...ze wilde haar niet teleurstellen. Vragend keek ze de grote poes aan, probeerde ze in een enkele blik duidelijk te maken dat er iets was, dat ze iets had. Voorzichtig opende ze haar bekje om iets te zeggen enkel kreeg ze er alleen maar wat gestotter uit "M-mam..". Ze wilde het hier uitleggen, de kater zijn naam schoonmaken maar dat durfde ze nog niet, ze mocht niet zo maar tegen volwassenen in gaan, zij hadden hard gewerkt voor de tanden om hun nek, zij verdiende respect. Bovendien...hard bewijs had ze niet, enkel zijn woorden die blijkbaar alleen zij gehoord had. Het zou dom zijn het hier te schreeuwen alsof het de kater's onschuld volledig zou bewijzen, mama zou boos zijn als ze zich als zo'n dwaas zou gedragen en het zo maar rond zou schreeuwen. Nee, ze moest wachten en  hopen dat ze  een momentje kreeg en of vond om haar woordje te kunnen doen in het onderzoek, en kalm haar ondervindingen kon delen en zo niet?...ze wilde daar nog niet over nadenken.

Het lichaam werd weggebracht- net zoals Coacaze zelf. Het was een zielige situatie dit, een die ze nooit had verwacht. Altijd had ze voornomen dat als er een moordenaar was; hij van buiten af zou komen. Shadowclan was altijd haar hoofd verdachte geweest, ze had altijd maar voornomen dat ze nog altijd wraak wilde hebben voor de overname. Maar nu werd het haar duidelijk dat de moordenaar van binnen uit werkte. Ze was er dan ook overtuigd van, dat de dood van Ruki ook aan de recente moorden gelinkt was. De leidster zuchtte en keek naar haar dochter die voorzichtig haar aandacht probeerde te trekken. 'Cheriey, als je je hier niet meer veilig voelt ben je altijd welkom in mijn schuur oke?' Sprak ze zachtjes, maar ook duidelijk bezorgd.

Haar moeder leek al gouw op te merken dat er iets was, speaking of mother instincts. Iets wat opgelucht keek het poesje op naar de rode poes, legde dapper haar ogen op die van haar. 'Cheriey, als je je hier niet meer veilig voelt ben je altijd welkom in mijn schuur oke?' mauwde de poes tot Cheriey's verassing en deed het poesje even verrast terug vallen op d'r pootjes. Hoewel niet haar intensie geweest toen ze haar moeder's aandacht had willen trekken had de bezorgde toon in de leader's haar stem haar blij verrast. Het gaf aan dat ze nog goed zat bij de poes, dat er nog altijd om haar gegeven werd en stiekem, op het einde van de dag, was dit alles waar de young-one om gaf. Zachtjes knikte ze, nog altijd een beetje verbijsterd, bij haar moeder in de schuur slapen klonk goed, klonk veiliger. Terwijl andere nu wellicht iets wat geruster konden adem halen kon zij dat niet, iets zat niet goed, Coacaze had het toch niet gedaan? Dat kon bijna niet tenzij hij in eens een goede acteur was geworden. Kort keek het poesje om haar heen, ze had nu de aandacht, nu een kans, maar eerst moest ze checken of het moment geschikt was. Ze zag enkel orchis en Moriah nog, Moriah leek totaal niet geïntreseert te zijn in het geheel, het harteloze monster en Orchis? Mama had hem gekozen als deputy, de twee konden het dus goed met elkaar vinden en dus moest zij hem ook maar vertrouwen, hij was haar commander hij zou vast ook het beste willen. Voorzichtig legde ze haar blik weer op brat, schuivelde ze iets wat ongemakkelijk met haar pootje "O-okay mam maar" kort keek ze Coacaze na "Iets klopt niet...denk ik"