What do you want Burr? (Quietcreek)

Quietcreek was opweg naar de prooi stapel. Hij was nog nat van de rivier en wandelde kalmpjes door het kamp met zijn trots in zijn bek: een weldegelijk zeer grote vis. Hij had geen haast. De andere mochten beste even aanschouwen wat hij hier naar binnen had weten te slepen. De zon was nog best aanwezig op dit uur van de dag en Quiet maakte zich dan ook niet zo heel veel zorgen over de staat van zijn vacht. In Greenleaf droogde dat immers vaak vanzelf. Wat een luxe seizoen was het toch ook. Zijn weg naar de stapel werd echter ruw onderbroken toen er vrijwel vanuit het niets iemand tegen hem opbotste. Quietcreek was meteen uit zijn gedachten gehaald een keek een beetje perplex naar de situatie hier voor zich. Hij had zijn vis laten vallen, zij haar riet voor de Nursery. Ze leek nogal van haar stuk gebracht door deze botsing. Ergens kon hij het zich wel voorstellen. Natte kat, daar zat iemand op te wachten. "Sorry Quietcreek, ik had je niet gezien," Mompelde ze. “Het is oké, ik had ook wel wat beter mogen opletten.” Gaf hij toe. Hij kende Goldenpond nog wel van zijn tijd bij de Nursery. Een vers verblinde kat kan immers niet vechten. En het had er niet naar uitgezien dat hij dat ooit weer zou kunnen. Het was door zijn eigen koppigheid en het geluk van een goed helingsproces dat hij zichzelf sinds kort weer tot de Warriors mocht rekenen. Sindsdien had hij zich niet meer zo erg op de Nursery gericht. Niet dat het hem compleet ontgaan was wat zich had afgespeeld. Dat had ook niet gekund. Maar om er nu als onervaren, jonge en overigens niet al te serieuze Warrior een mening over uit te gooien… Dat leek hem geen strak plan. Zijn opstelling was, zoals wel vaker, redelijk neutraal. “Mijn excuses dat ik je zo heb laten schrikken. Kan ik je daar anders mee helpen?” Hij gaf een knikje richting het gevallen riet. Quiet kende het klusje nog wel. Het was niet echt een pretje maar toch redelijk te doen met z’n tweeën. Hijzelf was voorlopig toch vrij nadat hij zijn vangst bij de stapel zou afleveren, dus dan kon hij net zo goed een handje helpen. Goldenpond kon wel wat goeddadigheid gebruiken vond hij. Het mocht dan wel shady zijn wat er gebeurd was, dat maakte het waarschijnlijk nog niet minder pijnlijk voor haar. Hij kon inzien waarom de meeste katten liever hun afstand tot de situatie wilde bewaren. Echter stond hij er zelf ietsje anders in. De situatie waarin ze zich verkeerde deed aan haar ziel niet af. Ze was voor hem niet plots meer een onderdeel van een gebeurtenis dan een persoon. Natuurlijk hoefde niet elke kat zich er tegenaan te bemoeien maar om nu met een grote boog om haar heen te gaan lopen, daar stond hij zelf niet geheel achter.