[Hazelpaw] A lonely and cold night

Het was laat in de avond, de sterren begonnen al aan de hemel verschijnen. Ashfeather voelde de koude avondlucht langs haar pels strijken. De pikzwarte poes liep zachtjes het kamp uit, proberend niemand wakker te maken. Nadat ze de laatste stappen het kamp uit had gezet begon ze meteen te rennen, nee, eerder sprinten, zo hard dat het bijna leek alsof ze in doodangst wegrende. Dit was eigenlijk deels waar, geen doodsangst, maar ze moest weg, weg uit het kamp. Er waren te veel katten, te veel lawaai en rumoer na de dood van een kitten en de deputy die was afgetreden. Ashfeather moest haar hoofd leeg maken, even helemaal alleen zijn, zonder iemand anders in haar buurt. Rennen was het enige dat hielp op dit soort momenten, gewoon sprinten, zoals ze dat zo goed kon. De laatste tijd vluchte Ashfeather steeds vaker weg van het kamp, er was toch niemand die haar miste, dacht ze bitter. Soms waren er gewoon te veel gedachten in haar hoofd, dan was er teveel bezig in het kamp. Nu was weer een van die momenten, maar hoe verder ze van het kamp vandaan was, hoe minder gedachten er in haar hoofd rondspookte. Plotseling zag ze een kat in de verte, het was Hazelpaw. Ze begon langzamer te rennen tot ze uiteindelijk rustig richting de apprentice liep. Ashfeather stond stil achter de kat, die haar nog niet had opgemerkt. "Hallo Hazelpaw." zei de warrior met haar zachte stem. "Aan het jagen?"

[Hazelpaw]

Haar vacht was dik opgezet tegen de kou. Gelukkig hield het het op die manier wel redelijk buiten, maar haar lichaam moest nog wennen aan de frisser wordende temperaturen. Ze was het kamp uit gegaan. Er was al te veel gebeurd om te kunnen verwerken voor de jonge nerveuze kattin en het werd er allemaal niet beter. Alles waar ze aan vast had kunnen houden viel weg. Haar moeder die geen deputy meer was, waar ze inmiddels zo aan gewend was geraakt. Ooh wat had ze nu graag bij Stagstorm willen schuilen, maar die was weg. Ze wist niet waar hij was en het was inmiddels duidelijk dat hij niet meer terug ging komen. Al hield ze stiekem altijd nog een beetje hoop. Ze had troost nodig, maar ze kon die nergens meer vinden. Niet bij Amberstorm, dat had ze nooit gekund. Daardoor was ze ook altijd een beetje zoekende, zoekend naar houvast, om door te kunnen gaan. Om niet definitief weg te vluchten. Ze keek omhoog naar de sterren. Ergens was daar haar vader, die ze nooit had gekend. Nu was Gorsekit daar ook. Ze had nog niet echt een band op kunnen bouwen met de kitten, want ze had nog niet zo vaak in hun buurt durven komen met Amberstorm er zo dichtbij. Toch deed het pijn. Hij was veel te jong geweest. Met haar poot schoof ze over de grond, voordat ze opgeschrikt werd door een stem. Direct sprong ze overeind, haar hazelnootkleurige ogen angstig. Het was Ashfeather die achter haar stond en vroeg of ze aan het jagen was. Ze schudde haar kop. “Nee, nee ik zat hier gewoon even.” Miauwde ze zachtjes.

De apprentice vertelde dat ze gewoon even zat, en Ashfeather knikte begrijpelijk. Ze wist dat Amberstorm de moeder was van deze poes, dus het nieuws moest vast hard zijn aangekomen. Zijzelf had haar moeder nooit gekend, en het idee dat ze nog steeds ergens in het windclankamp rondliep maaktte haar boos. Zelf had ze nooit de liefde van een moeder gevoeld, dus ze kon niet voorstellen hoe het was om haar Elder te zien worden. ‘Gaat het wel, met.. met je moeder enzo?’ Vroeg Ashfeather voorzichtig, ze wist niet of ze dit wel mocht vragen, maar misschien vond Hazelpaw het wel fijn om erover te praten. Ze zou natuurlijk ook heel boos kunnen worden, en dat laatste hoopte ze niet. Het was helemaal niet haar bedoeling om de apprentice verdrietig te maken.

Ze ging weer zitten toen Ashfeather naar haar moeder vroeg. Ze slikte even en staarde naar haar voorpoten. “Het voelt allemaal zo onecht.” Vervolgde ze toen zachtjes. “Alsof ik het alleen maar gedroomd heb.” Ze kon het nog steeds niet goed bevatten wat er allemaal was gebeurd. Het voelde zo vreemd voor haar, zo onwerkelijk. Alsof ze er van een afstandje naar had gekeken en het eigenlijk zijzelf niet was. Haar kopje was al overgestroomd geweest, met alles wat er was gebeurd met Falconpaw en Stagstorm. Dit paste er gewoon niet meer bij, waardoor het een vage waas bleef. Ongrijpbaar, niet bereikbaar om het ook maar een plekje te kunnen geven. Ooh wat verlangde ze ernaar om zich in de vacht van haar voormalige mentor te duwen, zich verstoppen voor al die vreselijke dingen. Haar hartje kon het allemaal niet aan.

Een schreeuw klinkt in de verte. Was dat nou een prooidier? Of was het toch echt een kat? En was het al zo mistig?

Ashfeather luisterde aandachtig naar Hazelpaws andwoord en knikte begrijpen, het moest vast veel zijn voor een apprentice, zelfs voor een warrior. 'Ik snap het', Zij de zwarte kattin met haar zoete stem. Ze had zelf ook best wat meegemaakt in haar jeugd, maar het was nooit zo plotseling en onverwacht geweest. Haar moeder en vader waren er niet sinds haar geboorte en dat was lastig, maar het was altijd zo geweest en ze kon zich niet voorstellen hoe het was met ouders. De jonge poes werd uit haar gedachte gehaald door een harde schreeuw, niet ver van waar ze nu waren. Al haar zintuigen stonden meteen op scherp en behoedzaam keek ze om zich heen, maar haar zicht werd al snel minder door een grote wolk van mist. 'Hoorde...hoorde jij dat ook?' Vroeg ze zenuwachtig, want wie weet was de schreeuw wel van een kat, of nog erger, een twoleg.

Ashfeather zei dat ze het begreep. Ze vond de kattin wel fijn gezelschap. Ze was aardig. Met een glimlach keek ze dan ook weer op, in de ogen van Ashfeather. Ze hadden nog nooit zo met elkaar gepraat. Al hadden ze een tijd samen in de apprentice den geslapen. Soms gebeurde het wel en soms niet. In dit geval niet, maar ze was blij dat ze dat nu wel deden. Ze wilde net zeggen, dat het wel weer genoeg over haar was gegaan. Toen er een schreeuw klonk. Direct stonden haar nekharen overeind en was ze overeind gesprongen. Een angstige blik in haar hazelnootkleurige ogen en haar poten klaar om het op een lopen te zetten. Ze knikte toen Ashfeather vroeg of zij dat ook had gehoord, meer dan knikken kon ze ook nog niet. Haar hart klopte in haar keel van de schrik. “Ja…” Stammelde ze toen angstig. “Misschien… misschien moeten we snel terug gaan naar het kamp.” Ze staarde het duister in, waar nu ook mist begon op te hopen, maar er was niks te zien. Toch zei alles in haar lijf dat ze moest rennen.

Ashfeather zag hoe de apprentice van schrik opsprong en angstig om haar heen keek, en angstig een ja antwoorde. 'Rustig maar, er is vast niks ergs aan de hand', Zei ze op kalme toon, en probeerde Hazelpaw gerust te stellen. Zelf was ze ook bang, maar niet zo hevig als de poes voor haar, die stond te trillen op haar poten. Langzaam keek ze om zich heen, de omgeving scannend op een plek waar de schreeuw vandaan kon komen, maar door de mist was er niets te zien. Het was waarschijnlijk maar een vogel, of een ander ongevaarlijk prooidier. Toch bestond er een kans dat het een kat was, en dan moesten ze er nu onmiddelijk op af. 'Sorry Hazelpaw, maar het... het zou ook wel iets ernstigs kunnen zijn.' Ashfeather praatte voorzichtig, en nog steed op een rustige zachte toon om de apprentice niet nog banger te maken. 'We zullen er op af moeten om te kijken, het kan natuurlijk ook gewoon een prooidier zijn.' Ze wachte op een antwoord van Hazelpaw, maar liep alvast een paar stappen richting de plek waar het geluid vandaan kwam.

Onderwerp: Re: [Hazelpaw] A lonely and cold night