[Training 1] Time to start

Hij had weer een apprentice, zijn tweede alweer. Niet lang geleden had hij er ook een gehad, en wat voor een. Een rebelse luie poes, die nooit zin had om trainen. Gelukkig was ze goed terecht gekomen. Hij kende Everpaw nog niet heel goed, maar wist dat ze absoluut niet zoals zijn vorige apprentice was. Rustig liep hij richting de uitgang van het kamp, en wachtte geduldig tot Everpaw bij hem stond. ‘Ben je er klaar voor?’ Vroeg hij op vriendelijk toon. Het was eigenlijk maar een domme vraag, tuurlijk was ze er klaar voor, anders had de leider haar geen apprentice gemaakt. Toch wacht hij geduldig op een antwoord en liep daarna met zijn apprentice het kamp uit, nu konden ze beginnen.

+Everpaw

De kleine kattin liep met kleine, bijna bange pootstapjes op haar mentor af. Hij was veel groter dan haar, met een lange zwarte vacht - bijna volledig tegengesteld aan haar eigen kleine gestalte en korte, lichtgekleurde vacht. Haar diepblauwe ogen keken haar mentor aan, recht in zijn ogen al was het eerder alsof ze door hem heen keek. Ze gaf geen antwoord op zijn vraag, ging ervanuit dat een antwoord niet echt nodig was. Ze zou nooit klaar zijn. Een lichte rilling gleed over haar ruggengraat in een nervositeit die niet weerspiegeld werd in haar stoïcijnse uitdrukking. Oké dan, tijd om te beginnen. Ze liep achter haar mentor aan en keek om zich heen bij het zien van de wereld - het was zo anders dan ze zich ingebeeld had, en tegelijkertijd exact zoals ze verwacht was. En toch was de buitenwereld ergens zo... Teleurstellend. Alsof ze veel meer verwacht had. Alsof ze gedacht had dat plots alles duidelijk zou worden, dat ze het plots zou snappen.