I would like to kiss the sun

Een zachte, zoete zucht rolde over Daintywhiffs lippen. Het was nacht. De hemel lag open en bloot voor haar poten neer. Ze maakte tekeningen in de sterren door ze te verbinden met elkaar. Waren dit echt haar voorvaderen? Tegenwoordig was ze gestopt met zich dingen af te vragen. Het plan in haar verwarde hoofd had zich gevormd maar nu kwam iets in de weg. Nee niet in de weg, het kwam vol op haar borstkas zitten. Daintywhiff had na die zucht haar adem in gehouden en liet deze er weer sissend uit. Haar poten, naar de hemel gericht, richtte ze nu naar haar hart dat pijnlijk tegen haar ribben klopte. Het overheerste het gevoel van de aarde tegen haar rug. Het levend organisme onder haar dat in de vorm van grassprietjes in haar oren kietelde. Ze schudde ermee terwijl ze haar voetjes nog harder tegen de pijnlijke plaats drukte. Haar hart klopte bijna uit schuldgevoel voor... Ze maakte haar gedachten niet af toen een lichtflits haar aandacht trok. Daintywhiff rekte haar nek om te kijken naar de vallende ster. Ze liet haar kop weer zachtjes in het gras vallen en sloot haar ogen. Zacht gemurmel kwam uit haar mondje.

"I stick with real things,
Usually facts and figures.
When information's in its place,
I minimize the guessing game."

Het kwam uit haar bekje alsof ze haar diepste wens vertelde. De wens die al lang borrelde in het diepste hoekje van haar lichaam. Ze voelde de stroom op gang komen, traag als magma die zich in een vulkaan roerde. Ze kneep haar ogen strakker dicht. Kraaienpootjes vormden zich.

"I don't like guessing games.
Or when I feel things,
Before I know the feelings.
How am I supposed to operate,
If I'm just tossed around by fate?
Like on an unexpected date?"

Ja. Dat was eruit! Daintywhiff voelde haar nagels uit hun hulzen glijden. Ze prikten in haar vlees. Ze brachten haar terug naar een realiteit zonder roze wolk. Hoe kon Shadefeather haar zo... behandelen. Ze hoorde de geruchten heus wel. Een misselijk gevoel stroomde door haar lichaam. De magma van binnen werd heter. Ze opende haar ogen.

"The stranger who might talk too fast,
Or ask me questions about myself,
Before I've decided that,
He can ask me questions about myself.

But what scares me the most,
Is what if when he sees me, what if he doesn't like it?

De sterren voor haar ogen trilden. Ze deinde mee op de lava die nu uit haar ogen vloeide. Daintywhiff rolde op haar buik en hees zich bijna woest overeind. Ze voelde zich opgekookt, angstig, maar... Ze durfde geen gedachten te vormen. Ze dwarrelden als veertjes door haar hoofd, maar voelde aan als stenen. De stenen die ze onder haar teentjes voelde en oppakte. Met een woeste schreeuw smeet ze ze zo ver mogelijk weg.

"What if he runs the other way and I can't hide from it?
What happens then?
If when he knows me, he's only disappointed?
What if I give myself away, to only get it given back?
I couldn't live with that."

Er zat geen melodie meer in haar stem. Enkel hees geschreeuw. Ze maakte het einde van haar zinnen niet meer af. Haar ademhaling was in enkele seconden van rustig naar woest gegaan. Warmte zinderde over haar hele lijf. Daintywhiff begon koppig de tranen binnen te slikken.

"What if when he sees me,
I like him and he knows it?
What if he opens up a door,
And I can't close it?
What happens then?"

Oh hoe kon ze ooit aan zichzelf en aan anderen uitleggen dat dit, dit hetgene was waar ze altijd al voor bang was geweest. Was ze dit vergeten toen ze de grond raakte? Het antwoord lag in haar woorden. Ze was heus geen gevoelens vergeten. Geen opgekropte dwang en hoop naar liefde. Geen woede jegens alles dat ademde en liefhad. Het was enkel nu nog zoveel vreemder voor haar. Het bracht haar zoveel vraagtekens. Ze haalde zich twee gezichten voor de geest. Een van de kat die ze nu als goede vriend bestempelde, de ander... Het zwarte gezicht waar ze elke lijn van kende, elk lichtgekleurd haartje en elke kleurschakering van zijn ogen.

"If when he holds me,
My heart is set in motion,
I'm not prepared for that.
I'm scared of breaking open."

Daintywhiffs stem was enkel nog een fluistering. Een schaduw van wat ze ooit geweest was en wat zou worden. Ze zou sterk worden, werken voor haar clan en voor Starclan. Haar blik richtte zich omhoog. Hoop lag in haar ogen. De tranen waren opgedroogd en enkel de donkergrijze strepen die als littekens over haar wangen liepen gaven blijk van dat ze er ooit waren geweest. De sterren gaven haar geen antwoord, maar haar blik en houding veranderde. Ze verstrakte haar kaak en stak haar klauwen in de aarde.

"But still I can't help from hoping,
To find someone to talk to,
Who likes the way I am.
Someone who when he sees me,
Wants to again."

Toen bleef het een hele tijd stil. Daintywhiffs blik was naar boven gericht. Ze straalde bijna boosheid uit, nee, vastberadenheid. Ze was vastberaden om het goed te doen. Goed voor haar, ze zou opnieuw beginnen en iedereen laten zien wat ze waard was. Dat de geruchten die ze over zichzelf had gehoord slechts leugens waren, een schim van het leven dat ze had gehad. De tijd verstreek traag. Hoewel ze er slechts enkele minuten zo bij zat begon haar nek al snel te zeuren. Daarom liet ze haar verstarde lichaam verslappen en schudde ze zich uit. Geritsel liet haar oren bewegen. Had zij net wat planten heen en weer bewogen met haar geschud of was er iemand? Een aangename geur dreef haar kant op. Daintywhiff richtte haar indringende gouden ogen op de struik een paar vossenlengtes voor haar. Ze hield haar kop scheef en stak haar lip naar buiten.

"How long are you listening?"

Ze schudde lachend haar kop en stapte op de struik af. Daar werd ze verwelkomd door een bekend gezicht. Snorrend drukte ze haar kaak tegen die van de ander. Het warme gevoel voelde aangenaam na al die emoties die door haar lichaam hadden geraasd. Ze was blij met het gezelschap.

"Pfff, they should've called you Bushstalker, that fits you better.
Come on, I want to hear about your day."

Not open for posting ♡

No Matter What I Do, I Don’t Feel Anything

Carnation Killer

" Sometimes there is absolutely no difference at all between salvation and damnation"

Hello Daintywhiff,
De nacht was gevallen en in diens veilige sluier heb ik mijn weg naar jou gemaakt. Hoewel wij geen woorden gedeeld hebben over deze ontmoeting weet ik dat jij mijn sterren hebt gezien en diens betekenis zou hebben ontrafeld. Hen die de sterren raadpleegt zal hun antwoorden ontrafelen. En jij mijn wereldlijke ster, jij weet tussen hun lijnen te lezen. Ik benader in stilte, niet zo zeer sluipend maar sinds mijn activiteiten van de laatste maancyclussen is dit een eigenschap geworden die mij eigen is. Al is mijn lichaam nu nog minder een reflectie van wat er in diens ledematen vloeide. Waar mijn ziel misschien goddelijk is en de sterren onder mij dienen, heeft mijn lichaam deze kwaliteiten niet geërfd. De laatste ontmoeting met een van mijn subjecten, een die nu mijn hemel sierde, was minder smakelijk gelopen als de rest. Nee, mijn poot was zwak en kon niet langer het gewicht van mijn lichaam dragen. Mijn schouder kende enkele diepe krassen en zo deed mijn borst. Ik moet mijn directere aanpak kort pauzeren en mij eerder focussen op contacten leggen tussen mijn subjecten. Een idee dat al een tijd door mijn hersenen teert. Deze gedwongen stap terug was hier de perfecte kans voor. Maar voor ik dit deed wilde ik liever mijn rust nemen nu wakende ogen mij nog in de gaten hielden. Mijn vorige stappen waren zo succesvol omdat ernaar genoeg weinig op me gelet wordt. Ik krijg niet de erkenning nog de adoratie die ik zo duidelijk verdien. Maar dit feit zorgt er ook voor dat een hoofd van de vele niet wordt gemist. Het veranderen van mijn tred, door de toevoeging van onverklaarde wonen, geeft mij een karakteristiek die naar afsteekt van de ruis van de menigte. Zelfs al heb ik deze lichamelijke kwelling kunnen ophelderen door praat over een van de vele roofdieren die onze soort angst toeleend. En zoals altijd werd mijn woord geloofd, simpelweg omdat er geen rede was om niet te geloven.

Mijn ietwat kreupele tred komt tot een halt bij het horen van een stem. Een bekende stem die in onbekende termen en woorden sprak. Een lied wiens oorsprong ik niet wist te benoemen, waardoor ik de conclusie kan trekken dat deze door de voornamelijk witte kattin zelve is ontstaan. Niet de behoefte hebben om haar te onderbreken blijf ik wachten en observeren. Ik zie hoe emotie haar lichaam in diens grip had en haar -jou- schilderde. Ja, schilderde in de wijze hoe grijze kiezels in water de felste kleuren kregen. Tinten van rood, oranje en geel. En in het geval van de zangvogel voor me is de stroming van het water te sterk en neemt het diens onthulde kleuren met zich mee, de waterval over. En ik aanschouw, ik zie hoe mijn geliefd subject zich openbaard tot mij. Alsof mijn aanwezigheid dit bij jou los heeft gebracht. Je geheimen worden openbaard, steeds dieper en dieper met iedere beschermende steen die naar beneden stortte en een nieuwe onthulde. Haar onzekerheid over liefde is maar een vreemd concept in mijn beleving. Maar mogelijk is het concept van liefde voor een sterveling anders als die van een god. Mijn vorm van liefde is minder intens, minder leven en dood als die van jou. Toch probeer ik begrip te tonen hiervoor. Ik nader dichterbij wanneer je lied keert tot schreeuwen. En ik glimlach kalm wanneer jouw blik de mijne ontmoette in je nieuwgevonden stilte, een die vreemdgenoeg even sprekend was als je zang. En hoewel mijn gedachtes eindeloos toeren antwoord ik enkel op de vraag die je mij geschonken hebt.

“I hear all my dear; For as long as you have been singing”

Mijn woord was simpel maar voldoende terwijl ik de snor kort en formeel beantwoord, al is de omhelzing die ik hierbij bied een van oprechtheid en warmte. Ik wrijf kort mijn snuit over jouw kop, zowel uit een zekere vorm affectie als een manier mijn geur over jouw pels te verspreiden, om hierna resoluut een lik tussen je oren te plaatsen. Tevreden met mijn werk. Het is zeldzaam in dezer tijd dat iemand mij openlijk kent, ik heb hierdoor veel waardering voor dit gezelschap. Kort geef ik een grinnik om je koosnaam, dit als vleierij ontvangende.

“You know how my nights are more interesting than my days since of late. My plans need to adapt to the current situation, but that’s alright. Ten stars have joined my night since I started. And I will visit six more in the coming moon. To build something new, all that’s known needs to be broken down first.”

Ik ga liggen en geef jou de ruimte zelf je antwoorde te trekken uit mijn fysiek. Ik weet hoe intelligent je bent. Ik weet hoe jouw gedachtes spinnen en jij weet hoe erg ik van die wijze houd. Misschien is de prettigheid in deze situatie juist dat onderlinge begrip in denken. Al koos ik ervoor niet te ver hierop door te gaan en zich te houden bij het hier en nu. Toch dansen er lichten in mijn ogen bij de weet van hoe ver jij kan gaan, hoe ver onze gesprekken kunnen gaan.

“Tell me about your song, and what plays in your life, it’s been some time”

With kind regards,
Your friend

★ VERA

Daintywhiff bleef snorren. Ze wist hoe haar vriend(in) reageerde op liefde. Kort en formeel. Ze begreep dat, want sinds... vroeger bleek ze niet zo te zijn. Ze probeerde begrip te krijgen voor de persoon die ze vroeger was en die ze nu aan het worden was. Bijna het tegenovergestelde, maar toch hetzelfde. De ranke poes giechelde opgewonden terwijl ze naar het sterrentapijt keek. Blinkerde daar nu tien sterren naar haar? Ook zij strekte haar poten uit en ging liggen. Ze raakten elkaar met hun schoudervacht. De hare werd warm bij de aanraking en ook plakkerig? Daintywhiff snuffelde aan de wonde. Het rook niet zo fris, alsof er een gevecht was geweest. Een kat had dit gedaan en een grom kwam uit haar bek. Voorzichtig raspte ze over de randen van de wonde met haar tong. "I admire your strenght and cleverness dear friend! I hope your 10th star got the crescent moon after all..." Vuur schoot in haar ogen toen ze naar de kat op keek. Niemand legde een vinger op haar vriend(in), ook al werd het misschien zelf gezocht. Daintywhiff rolde met haar ogen bij de vraag die over de lippen van de ander rolde. Ze verlegde zich wat en streek met haar staart langs haar buik. Niet zichtbaar voor een ongetraind oog of een onwetend iemand, maar zo duidelijk voor de kat die naast haar lag, die slimmer was dan wie ze ook in haar korte heldere leven had ontmoet. Ze wist niet zeker of ze de kat ooit al had gezien op een Gathering, maar ze waren vrienden geworden de dag dat ze voor het eerst weer het camp uit ging. De ander bestempelde haar vrijheid. Naast de verwoestende liefde voor Shadefeather. Daintywhiff keek op en gaf de ander een knipoog. "They are from Shadefeather, and the song is dedicated to him. He is my first friend and deserves all my love... Just like you." Ze grinnikte warm en gaf de kat een slag om de oren, maar er volgde al snel een lik op de wang. "And the rest is going all according to plan! Tomorrow is my first training to be an updated warrior you see."

No Matter What I Do, I Don’t Feel Anything