[Wolfstar] You're the boy who murdered love

_{You're The Boy Who Murdered Love
Cold hands and a heart of stone
You're a Midas in reverse
You're the king of pain and hurt}

Wolfheart was Wolfstar geworden. Ze wou dat ze blij oor hem kon zijn, maar haar hoofd was gevuld met een dik deken van verwarring en haar maag lag in duizend knopen. Normaal was ze naar haar mentor, Stagstorm gegaan, maar van hem was geen teken te bekennen. Het verscheurde haar van verdriet, maar ter vervanging was ze niet troost gaan zoeken bij haar broer. Sterker nog, ze vermeed hem, kreeg haar opdrachten van Amberstorm en ging op patrouille, maar liep hem strak voorbij, hem niet eens aankijkend, bevestigingen mompelend als hij wat vroeg.

Ze was ondertussen diep in de Maize Fields verzeild geraakt, de maisplanten opzij duwend met haar schouders. Ze wilde zichzelf verliezen in het veld, haar gedachten op stil zetten die sinds kort continu aan het krijsen waren. Hoe kon het ook anders? Hoe kon ze omgaan met dit verraad? Hoe kon ze omgaan met het verlies van haar mentor. Het ging geen van allen. Ze voelde zich verloren, diep en diep verloren.

_{And the stars turn into fire
And the roses change from red to black
You encourage my desire
Then you put the arrow in my back}

Sinds hij terug was gekomen waren dingen anders. Hij had meer verantwoordelijkheid. Hij had katten om te leiden. Maar er was nog iets anders. Zijn zusje keek hem niet meer aan. En als ze het per ongeluk toch deed dan wendde ze snel haar blik af en verdween tussen de katten. Hij had haar niet gesproken sinds hij terug gekomen was en dat baarde hem zorgen. Normaal spraken ze elkaar best vaak. Hij had haar het kamp uit zien gaan, had gewacht.. en was er toen achter aan gegaan.

De mais velden. De planten kwamen nu op. Als ze volgroeid zouden zijn zouden ze enorm zijn, tweebenen plantte de dingen altijd. En als ze lang genoeg waren hakte ze ze ook weer om. Volgend jaar zouden ze nieuwe neer zetten en zo herhaalde de cirkel zich steeds. Hij zag nog net de staart van zijn zusje verdwijnen tussen de groene stengels. "Briarbell!" hij nam een sprintje om voor haar uit te komen. "Waarom ontloop je me? Ontwijk je mijn blikken, waarom praten we niet meer?" hij maakte zich zorgen om zijn zusje. Wat was er met haar aan de hand?

[quote="Briarbell"]

Ze was hierheen gekomen om haar hoofd leeg te maken, maar het werd haar niet gegund. Haar hart vulde zich met ijs toen ze de stem van haar broer hoorde. Haar ogen vernauwden zich en haar staart begon zachtjes te slaan, nerveus, onzeker, onrustig. Voor een moment overwoog ze om gewoon door te lopen, sterker nog, het op een rennen te zetten. Ze was altijd sneller geweest dan Wolfstar. Hij was sterker, maar zij was vlugger. Toch liet ze een lichte zucht over haar lippen glijden en draaide ze zich half om naar de kater. Ze kon zijn ogen niet eens ontmoeten, de grote clanleider. "Ontwijken? Ik nam gewoon aan dat je druk was broer," reageerde ze, haar toon geforceerd, "Clanleiders taken enzo.. gefeliciteerd trouwens nog." Je hebt het niet verdiend.

Toen ze zich omdraaide keek ze hem niet eens aan. Nog steeds ontweek haar blik de zijne. Het was raar, anders. Er was iets aan de hand. Iets dat groter was dan hijzelf. Ze nam aan dat hij druk was, natuurlijk. "Vast, dat heeft je nooit eerder gestopt." dus waarom nu wel? Hij probeerde haar te doorgronden maar er was geen beginnen aan. Het leek wel alsof zijn zusje een compleet andere kat was geworden. De felicitatie voelde wat lafjes aan. Een soort slap aftreksel. "Dankje, denk ik.." hij wist niet zeker hoe hij moest reageren. Het voelde alsof hij met een vreemde stond te praten. "Wat is er aan de hand Briar? Je doet zo raar." hij was duidelijk in de war door dit alles, hij wist niet goed wat hij kon verwachten.

Haar staartpunt bewoog zich zachtjes heen en weer, haar hart bonste in haar keel, gevoed door de teleurstelling die ze voelde met in de aanwezigheid zijn van haar grote broer. Haar gevallen held, haar ridder die de donkerste demonen kon wegjagen. Hoe kon hij zo van zijn voetstuk gevallen zijn, hoe kon ze zich zo in hem vergist hebben. Ze wendde zich weer wat van hem af. "Ik denk niet dat ik dat met je wil delen, sorry," mompelde ze naar de kater, haar blik wegtrekkende. Het liefste wilde ze doorlopen, verdwijnen in het mais, verloren gaan in het doolhof.

Ongeduldig ging zijn staart heen en weer, het leek uren te duren voordat er weer iets uit Briarbell's mond leek te komen. Haar hele houding was anders. Terughoudend, nerveus. Haast angstig? Hij wist het niet zeker. Ze wou het niet met hem delen? "Wie ben jij en wat heb je met Briarbell gedaan?" vroeg hij toen. "Wij delen altijd alles, we zijn het enige wat we van elkaar hebben." zijn stem klonk haast gebroken aan het einde. Na het verliezen van hun ouders waren zij het enige wat ze nog hadden. Ze zouden elkaar steunen, altijd. Maar nu wilde ze dus iets niet met hem delen. "Waarom.. waarom doe je zo? We hebben nog nooit ruzie gehad. Wat is er aan de hand? Ik kan het oplossen, ik kan je helpen." hij zou alles proberen. Alles.

Ze deelden altijd alles. Dat gaf hij haar. "Is dat zo ja? Delen we alles?" miauwde ze, terwijl een bittere toon haar stem in kroop. Ze vernauwde haar ogen wat. "Met mij is alles nog steeds oké," mompelde ze. Met hem alles behalve. De machtige Wolfstar. Was hij tevreden? Nu hij het leiderschap had? Of kwam er meer? Zou er steeds meer komen? "Vertel me dan broer.. Hoe ben je me van plan te helpen?" Haar stem werd wat kwader terwijl haar ogen vochtiger werden. "Ga je me steunen zoals vroeger?" Ze kreeg de woorden nauwelijks uit haar strot gedrukt. Maar ze kwamen, oh ze kwamen. En Briarbell zette zich ervoor schrap.

"Of knikker je me in de gorge zoals arme Gorsepaw?"

De bittere toon in haar stem stond hem niet aan. Het klopte niet. Ze had nog nooit zo tegen hem gedaan. Ze zei dat alles nog steeds oké was, met haar. De woorden die volgde gingen moeizamer. Ze werd bozer. Kwader. Haar ogen nat van het vocht dat zich daar verzamelde. Ze vroeg of hij haar ging steunen zoals vroeger.

Of dat hij haar in de gorge zou knikkeren als Gorsepaw. Gorsepaw. Een brok vormde in de kater zijn keel. Zijn geheim, zijn geheim die hij net af had kunnen sluiten. De kater zijn staart werd dikker, spanning kroop door zijn lichaam en zijn mond trok droog. Hij opende zijn mond om terug te praten, om te zeggen dat Gorse hem vergeven had maar er kwam geen geluid uit. Hij stond daar. Aan de grond genageld. "H-hoe," was het enige dat hij er uit kreeg. "Hoe weet je daar van?" vroeg hij toen. "Van wie weet je dit?" de enige die bij de gorge geweest waren toen het gebeurd was waren hij en Gorsepaw.. dacht hij. Was hij fout geweest? Oh StarClan.

Haar staart werd dikker en ze zette zich schrap. Als hij onschuldige, kleine Gorsepaw kon vermoorden, dan zou ze hem er niet boven stellen dat hij haar ook om zou kunnen leggen om zijn sporen uit te wissen. Het was een opwelling van emotie geweest, dat ze het had gezegd aan Wolfstar, gevoed door haar woede en ongeloof. Gorsepaw was een watje, een huilebalk, wellicht zou hij nooit een goede warrior geworden zijn, maar tegelijkertijd was hij ook een clangenoot en had hij nooit een vlieg kwaad gedaan. Hij was onschuldig geweest. "Ik was achter je aan gekomen om te kijken of je oké was," gromde ze hem bitter toe, haar nagels uitklappend om zichzelf mogelijk te verdedigen. Haar hart hamerde in haar keel. "Ik heb alles gezien."

Ze was achter hem aangekomen. Tuurlijk was ze achter hem aangekomen. Om te checken. Het was de dag dat Shatteredice verbannen was door Stallionstar. Een dag die hij nooit zou vergeten. Ze had alles gezien. De spanning die tussen de twee katten hing was niet te beschrijven. Wolfstar's snorharen trilde terwijl hij de informatie verwerkte. Ze had alles gezien, ze was een getuige. Ze zou alles aan WindClan kunnen vertellen. Alles zou voorbij zijn.

"Je kan niks zeggen, niet tegen de clan." begon hij toen. "Ik heb Gorsepaw gesproken in StarClan. Hij heeft mijn eerste leven gegeven," het klonk bijna als een soort smeekbede. "Hij is gelukkig daar. Ik.. ik handelde in woede. Om Shatteredice. Wou haar raken op een plek waar het pijn zou doen." haperend haalde hij adem. Paniek sloeg toe. "Ik heb nachten niet kunnen slapen, ik heb altijd spijt gehad van wat ik heb gedaan. Ik had het niet mogen doen." het was niet zijn plek geweest om zoiets te doen. Gorsepaw had dit niet verdiend. En nu zou zijn best bewaarde geheim aan het licht komen. Toch nog. Tenzij...

De lucht leek wel te kraken met statische elektriciteit, alsof de spanning die in de lucht hing tastbaar kon worden. Ze had hem altijd op een voetstuk geplaatst, haar broer, haar grote held. Degene die ze altijd in bescherming had genomen. Dit was allemaal ineen gestort toen ze had moeten zien hoe een onschuldige door hem vermoord was. "Hij was onschuldig!" grauwde ze hem toe, "Hij was een apprentice!" Haar oren gingen plat haar nek in. "Hoe kon je!" Misschien moest ze het de clan maar vertellen, hoe konden ze vertrouwen op een clanleider die dit had gedaan? Verwarring vulde haar kop, maar een laag gegrom compenseerde dat. Nu was alles aan het licht, alle kaarten op tafel. En nu dit allemaal in de lucht hing, werd het gewicht alleen maar zwaarder.

Haar oren gingen plat in haar nek, en die van hem ook. Gorsepaw was onschuldig geweest, ja. Een apprentice, ja. Maar hij was niet het enige slachtoffer. "Ik was onschuldig!" grauwde hij terug. "Ik was gelukkig, ik was verliefd. Ik zou alles gegeven hebben voor Shatteredice, mijn leven, alles. En zij.. zij vertrekt met de noorderzon naar een clan vol gratenlikkers." walging klonk in zijn stem. "Zij heeft mij gebroken. En ik brak haar." en hoewel hij niet graag toegaf aan het misselijkmakende gevoel. Het had goed gevoeld haar gebroken te zien. Gebroken zoals hij was. Ja. Hij had spijt, maar hij had gekregen wat hij wou. En hij had een prijs betaald. Nu lag alles open en bloot op tafel. Zijn zus stond dreigend tegenover hem. "Doe het dan." snauwde hij. "DOE HET!" hij wist dat ze het wou, hij kon het zien in haar ogen. Hij herkende de blik.

Hij zag zichzelf als een slachtoffer. Lieve hemel. Ze voelde ongeloof omhoog komen in haar maag in de vorm van bitter gal en ze drukte haar oren plat in haar nek in. "Je bent geen slachtoffer! Je hebt alle recht verloren op slachtoffer zijn toen je een onschuldige meetrok in je persoonlijke vendetta!" grauwde ze haar broer toe. "Je bent het clanleiderschap niet waard! Je bent een vieze verrader voor Windclan!" Tranen liepen over haar wangen heen, maar ze raakte hem nog niet met een nagel aan. Nog niet.

De bruine kater grauwde nog naar zijn zusje toen ze sprak. Dat hij geen slachtoffer was, dat hij Gorsepaw nooit mee had mogen trekken in zijn persoonlijke quest voor wraak. Misschien niet, misschien had hij het heel anders moeten doen. Maar het was gegaan zoals het was gegaan en daar kon hij niks meer aan veranderen. Toen zei ze dat hij het leiderschap niet waar was. Dat hij een verrader was. Hij stapte dichter op haar af. "Ik ben heel veel dingen, Briarbell, maar een verrader ben ik niet." siste hij kwaad. "We zijn klaar hier, ik ga terug naar het kamp." hij draaide zich om en liep weg. Het maakt ook niet uit wat ze over hem dacht. Het maakte niet uit als zijn geheim aan het licht zou komen. Zijn leven zou na vandaag over zijn. Hij zou afscheid nemen van zijn familie voordat Briarbell zou komen toeteren in het kamp dat hij Gorsepaw vermoord had.

Hij draaide zich om, liep weg, zei dat ze hier klaar waren. Oh nee, dat waren ze nog lang niet. Haar haren rezen overeind. "Lafaard!" grauwde ze hem woest toe. Ze voelde het bekende gevoel van driftigheid naar boven komen, de razernij die aan je binnenste brandde en wrat, die het rood voor je ogen liet komen. "Vieze lafaard! Je hebt Gorsepaw alleen gepakt omdat hij zwak bent, net zo zwak als jij bent!" En toen sprong ze, haar nagels uitgeklapt. Niet om te spelen, niet om weg te jagen, nee, om te scheuren en trekken en verwonden. Ze vloog hem aan om hem te laten bloeden.

Briarbell was toch altijd alleen maar meer schreeuwen en minder meppen geweest. Dat was ook zo geweest toen ze jong waren en nog stoeide. Hij was altijd de gene die gewonnen had. Ze zou nu vast ook alleen maar staan gillen. Maar toen voelde hij de nagels van zijn zusje in zijn rug boren. Niet voor de gein, zoals ze vaker hadden gedaan, een zacht tikje. Nee dit was menens. Haar nagels haakte zich vast en trokken over zijn rug naar beneden toe. Een grauw van pijn ontsnapte de kater toen hij zich omdraaide om haar een haal te verkopen. "Je maakt een fout nu, Briarbell." siste hij kwaad terwijl hij verschillende pogingen deed om haar van zijn rug af te krijgen. Nu had ze haar kansen verspeelt.

Ze had zich zo in hem vergist. Hoe had ze ooit kunnen denken dat hij puur en goed was? Haar hele wereldbeeld was in elkaar gestort toen ze had gezien hoe Wolfstar Gorsepaw over de rand had gegooid, enkel om Shatteredice een hak te zetten. Had dat met Shatteredice uitgevochten. Een onschuldig leven van een clangenoot uitwissen? Nee, dat was onvergeefbaar. Ze haalde haar nagels dieper vast in zijn rug en greep zijn nekvel beet tussen haar kaken, zo hard mogelijk trekkend. "En wat dan? Ga je me ook vermoorden zoals je met Gorsepaw hebt gedaan?" grauwde ze hem toe terwijl de tranen langs haar wangen liepen, haar stem door zijn vacht gedempt. Ze zag hem nu overal voor aan. Hoe kon hij.. Hoe kon hij!

Zijn kop werd naar achteren getrokken toen Briarbell's tanden en zijn nekvel gingen en trokken. Ze snauwde in zijn vacht of hij haar ook ging vermoorden, net als Gorsepaw. Wolfstar werd boos, ze snapte het niet. Ze snapte niet wat er gebeurd was. En ze wou het ook niet snappen, want ze had haar eigen beeld gevormd en daar geloofde ze nu in. Met alle kracht die hij in zich had kwam hij overeind om zich op zijn rug te laten vallen. Hij zou haar meenemen in de val, althans, dat hoopte hij. "Ik wil je niet vermoorden," kreunde de kater toen hij uit zijn val wegrolde. "Ik wil gewoon dat je naar me luistert!" met een duw kwam hij van de grond overeind en haalde hij uit naar Briarbell's gezicht.

Hij rolde, natuurlijk rolde hij. Ze had het moeten zien aankomen. Ze lucht werd uit haar longen geperst toen zijn veel zwaardere lichaam bovenop haar viel en ze kreunde van de pijn, maar het voedde haar furie alleen maar. "En je rent weg als een lafaard in plaats van te praten!" grauwde ze hem toe. Een stekende pijn verliet haar oog, die ze nog maar net op tijd kon dichtknijpen om te voorkomen dat Wolfstar deze zou beschadigen. Hij vocht ook om te verwonden. Hij vocht ook om te pijnigen. Zij had de dijken doorgebroken, maar ook hij stroomde erdoorheen als woedende vloedgolven. De tijd van praten was al voorbij. Ze haalde uit met alle vier haar poten, naar zijn gezicht en naar zijn buik. Ze wist dat ze het niet één op één van hem zou kunnen winnen, dus overeind komen was kostbare tijd die verspild zou worden.

Zijn nagels kraste waar hij wou, maar haar oog raakte hij niet. Ergens een geluk, want hij wou helemaal niet zijn zusje verwonden. Niet permanent. Er werd met vier poten tegelijk naar hem uitgehaald en voordat hij doorhad wat er gebeurde en weg kon springen kraste vier setjes nagels over zijn huid. Diepe en minder diepe halen werden in zijn vel getrokken en bloed sijpelde weg uit zijn buik. Het was nog te oppervlakkig om überhaupt dodelijk te zijn. Wolfstar betwijfelde of dat was waar Briarbell voor ging. Zijn zusje besloot dat opstaan te lang zou duren en daar zou hij nu gebruik van maken. Met een wilde slag probeerde hij poten uit de weg te slaan terwijl hij zich over haar heen positioneerde. Hij probeerde haar poten uit de weg te drukken zodat ze niet meer kon bewegen. Met zijn blik beneden gericht keek hij recht in haar ogen. "Ik wil gewoon dat je naar me luistert, Briarbell, ik heb mijn kant van het verhaal en je luistert er niet naar." Nu hij haar op haar rug had konden ze eindelijk een gesprek voeren, hoopte hij.

Onderwerp: Re: [Wolfstar] You're the boy who murdered love