Morning Glory

_{Ochtenden zoals dit waren een godsgeschenk. De meeste katten sliepen nog en het enige geluid wat de stilte doorbrak waren de zangvogels in de boomtoppen. Toen er een plas zonlicht de medicine den inviel opende Nettleroot slaperig haar ogen. Ze hoorde de vogels in de verte al. De zon stond nog laag wat betekende dat het nog vroeg was. Langzaam duwde ze zich omhoog, gleed haar nest uit en strekte haar achterpoten, voorzichtig zodat ze haar kromme staart niet zou bezeren. De ontsteking die erin stak was bijna helemaal weg, maar de plek stak nog steeds wanneer ze zich bewoog. Ze begon genoeg te krijgen van die permanente reminder aan dat klotegevecht. Nettleroot liep het kamp uit, vastbesloten om op te warmen in de opkomende zon die het zand van de sandy hollow al had verwarmd. Tot haar ongenoegen kwam ze er al gauw achter dat iemand haar voor was. Ze dook bij de rand van de kuil in elkaar en verschool zit achter een kluit varens. Behoedzaam tuurde ze tussen de bladeren door. Lionpaw was al op, natuurlijk. Die etter zou vast zo vroeg op zijn om een extra goede indruk te maken op haar mentor, de deputy. Nettleroot voelde meteen een beetje spijt toen ze dat dacht. Ze mocht Lionpaw niet maar nu ze zelf warrior was geworden en haar plekje in de clan had gevonden was er eigenlijk weinig reden nog om te concurreren met haar. Daar mocht de ander het mee doen al hoefde ze niet te verwachten dat Nettleroot plots theekransjes wilde houden met haar. Nettleroot keek toe terwijl Lionpaw een aanvalshouding aannam. Diezelfde houding die Nettleroot ook had geleerd van haar eigen mentor. Een ongemakkelijk gevoel bekroop de grijze she-cat. Het deed haar terugdenken aan dat verschrikkelijke slachtveld toen zij en de andere warriors Shadowclan te hulp waren geschoten. Langzaam begon ze achteruit te kruipen met de intentie om weer terug het kamp in te slinken. Enkele bladeren schoten van onder haar omhoog en lieten de varens ritselen. Kwaad op zichzelf liet ze zich pardoes op haar zij vallen zodat het erop zou lijken dat ze hier gewoon lag te relaxen. De kop van Lionpaw verscheen even later om de plant heen. “Wat moet je, etter?” Reageerde ze instinctief, geprikkeld door haar eigen fout en door de pijn die haar rug was ingeschoten. Haar kromme staart was pijnlijk neergekomen toen ze zich achteloos had laten vallen.}  

_{Uitdagend ontmoette Nettleroot de blik van Lionpaw die alles behalve vriendelijkheid terugketstte. Toch voelde ze dat de vlam in haar binnenste niet aangewakkerd was, integendeel.. ze doofde meteen weer. "Niks, als ik een geluid hoor kijk ik dat gewoon na. Spijtig genoeg vond ik geen Bloodclanner, maar jou." Nettleroot vernauwde haar donkere ogen langzaam terwijl ze haar kop afwendde. Was het zo gemakkelijk? Het scheen haar toe dat ze zich er plots pijnlijk bewust van begon te worden hoe oud ze zich op dit moment voelde. “Spijtig genoeg..” Herhaalde Nettleroot zacht. Ze zonk in gedachten weer terug naar dat moment. Daar wilde ze nu helemaal niet terug naartoe. “Je weet niet wat je zegt.” Mompelde ze vermoeid.}

_{Lionpaw sprak weer: “Hoe bedoel je?” Hoe bedoel je? Dacht Nettleroot. Waar begin ik? “Bloodclan. Bloodclanners. Ze zijn niet van deze wereld,” Mompelde ze langzaam. Het kostte haar inspanning om te praten want dit was nou juist het onderwerp waar ze niet over wilde praten. Het bracht alle herinneren terug. Forceerde haar om die momenten weer opnieuw te beleven. Wat ze had gezien, had meegemaakt, ze gunde dat niemand toe. Tegelijkertijd was ze zich pijnlijk bewust van Lionpaw haar aanwezigheid. Ze zou haar schild niet laten vallen. Nog niet.  “Niemand kan zo wreed zijn als hun. Dat weiger ik te geloven, ” Haar ogen werden groter toen ze weer terug dacht aan wat ze gezien had toen ze Shadowclan binnen was gevallen met haar clanmates. Tegelijkertijd begon de pijn in haar staart hevig te worden waardoor haar gezicht van pijn vertrok.}

_{Nettleroot wendde haar blik weg. Verdraaid, waarom doet mijn staart zoveel pijn op een moment als deze? Bedacht ze zich vol ongenoegen. Een zachtte zucht ontsnapte haar terwijl ze probeerde haar geest onder controle te houden. Om de neiging te onderdrukken die vreselijke momenten te herbeleven. Iets wat haar steeds meer moeite kostte. Ze registreerde nauwelijks dat Lionpaw een stap dichterbij zette. ’Is alles oké met je, Nettleroot?’ Ze draaide haar kop scherp om, onthutst. Huh? Nettleroot knipperde langzaam alsof ze niet begreep wat Lionpaw zonet aan haar vroeg, en terwijl ze in die gouden ogen staarde bekroop haar een gevoel van angst. Eentje die haar meteen deed terugdenken aan haar gesprek met Ardentheart toen ze beide nog kittens waren geweest. Waarom dacht ze nu juist aan hem? In dat moment, niet langer dan een paar hartslagen, vroeg ze zich dat af. Zat ze in tweestrijd. Wilde ze haar instinct volgen en meteen haar muur optrekken. In plaats daarvan kwam er een verstrooide, en diep vertwijfelde: “Ik weet het niet.” Over haar lippen.}

_{Niets klopte er meer. Nettleroot keek op naar Lionpaw en zag dezelfde verwarring in haar ogen die zij in haar binnenste voelde. Ze besefte vaag dat dit heel vreemd voor de ander moest zijn. Eerlijk gezegd voelde dat voor de grijze poes ook zo. Toch vroeg Nettleroot zich af of die ogen waarmee Lionpaw haar aankeek minder vijandig stonden. Verbeelde Nettleroot dat? Ze besloot er niet lang over na te denken en de kans aan te grijpen toen Lionpaw vroeg: ‘Kan ik je helpen met iets?’. Nettleroot haalde haar schouders op.. “Ik weet het niet,”’ Herhaalde ze ongelukkig. Ze vond dat op dit moment niemand haar kon helpen. “P-probeer gewoon om niet de held te spelen. Bloodclanners zijn monsters waar jij noch ik tegen opgewassen zijn. Dus pas wat je wenst want voor je het weet is het voorbij..” Mompelde ze schor. Nettleroot trok haar schouders op terwijl haar blik naar de grond ging, sprakeloos en verward. Het was makkelijker als ze Lionpaw niet in de ogen hoefde te kijken.}

_{‘Dat is niet waar, Nettle,’ Nettleroot keek meteen op, haar donkere mijmeringen direct onderbroken bij het horen van haar afgekorte naam. Voor het eerst keek ze Lionpaw recht aan, onafgebroken. ‘Ik misschien nog niet, maar ik ben er zeker van dat een Bloodclanner zijn poten vol zal hebben aan jou.’ Wat? Voor enkele tellen was ze verdoofd en kon ze niets anders doen dan de ander aanstaren. In haar donkere ogen glom ongeloof. Nu klopte er werkelijk niets meer. ‘Wat is er? Waarom... waarom twijfel je zo aan jezelf?’ Ze had geen antwoord klaar. “Ik-.. eh..” Begon ze hakkelend na enkele tellen, al stierf haar stem meteen weer weg. Als ze die vraag moest beantwoorden betekende het dat ze zich nog kwetsbaarder moest opstellen. Tegenover Lionpaw, van alle katten die hier nu had kunnen zitten en dit gesprek met haar had kunnen voeren. Uiteindelijk slaakte ze een verslagen zucht. Haar staart deed teveel pijn en haar hoofd kon de dwaze situatie niet meer bijbenen. “Omdat ik gewoon maar een omstander ben.” Ze dacht terug aan Pepperpaw en wilde weer gaan huilen.}

<sub>Maar Nettleroot wilde niet huilen. Tevens had het ook geen zin. Daarmee maakte ze haar daden niet ongedaan, en keerde ze de situatie niet om. Ze was een dwaas dat ze nog tranen had voor Pep. Tja, rationaliseren kon ze prima. Maar haar hoofd en haar hart waren geheel aparte wezens. Toch begon haar aandacht langzaam weg te tanen van die doodenge gedachten, en vreselijke herinneringen aan die dag. Want Lionpaw was ook anders gaan doen. Ze leek.. het te begrijpen? Ze kreeg een brok in haar keel terwijl ze luisterde naar haar woorden. Hoe kon iemand zoals Lionpaw nu begrijpen hoe het voelde om een omstander te zijn? Eveningglow was nota bene haar mentor. Niet die van Nettleroot. Het scheen haar op dat moment toe dat ze de reden waarom ze Lionpaw zo verwachtte helemaal niet meer belangrijk vond.  "Maar ik weet ook dat ik dat niet ben," De rossige she-cat keek weer op, haar gedachten onderbroken. "En jij bent dat ook niet."

De grijze she-cat duwde zich moeizaam overeind. Een pijnscheut schoot door haar ruggengraat naar haar nek en ze ademde scherp in. Haar kop hing naar beneden en haar schouders waren opgetrokken, wachtend tot de pijn zo verminderen. Dat deed het niet. Ze wierp een blik op haar staart. Haar stomme, kromme staart. “Hoe kun je dat zo zeker weten? Ik heb nog nooit iemand kunnen redden. Ik wordt altijd gered,” Haar stem was rauw van de emotie en toen ze opkeek naar Lionpaw blonken er echt tranen achter haar ogen. “Zelfs toen ik met de andere warriors meeging naar Shadowclan heb ik niets kunnen uithalen. Ik kon niemand redden, niets veranderen. Ik eindig altijd weer in mijn eentje.” Er rolde tranen over haar wangen. Ze had Dustspirit niet kunnen redden, hij had haar gered en was daardoor bijna dood gegaan. Ze had Rabbitpaw niet kunnen redden. Door haar eigen toedoen had ze ook de rest van haar siblings verloren, al leefde ze nog allemaal. Nu ook Pepperpaw, die ze niet had kunnen redden.  Zelfs Swallowflight was nu weg. De enigste die een beetje in de buurt kwam van een moederfiguur. “Kom op, Lionpaw, vertel me eens waarom ik dat niet ben, niet zoveel katten verlies als ik ook maar iemand anders ben dan een omstander.” Een omstander met een kromme staart, gewond ego en gebroken hartje.</sub>

<sub>Terwijl Nettleroot dat zei had Lionpaw opgekeken. Ze wilde het niet zien maar kon zichzelf ook niet voor de gek houden. Lionpaw bekeek haar met medelijden en als Nettleroot op dit moment niet zo gebroken was had ze dat het ergste op de wereld gevonden. ‘Een leider verliest ook katten. Dat wilt niet zeggen dat ze een omstander zijn. Een medicine cat kan ook niet iedere kat genezen die hij over de vloer krijgt. Iedereen gaat door een donkere periode, je moet gewoon volhouden. Je bent sterker dan dit. Je zet je hier wel doorheen, en dan zal alles beter gaan.’ Geschokt keek ze Lionpaw aan. Ze liet het klinken alsof het iets eenvoudigs was. En toch.. zette het haar aan het denken, en voor even herinnerde Nettleroot weer de drijfveer, het vuur, datgene wat haar al die tijd te been had gehouden. Ze slikte moeizaam en keek langzaam opzij om de blik van Lionpaw te ontwijken. Op datzelfde moment stapte Lionpaw nog dichterbij, en keek Nettleroot langzaam op.  ‘Daarbij ben ik je nooit als een minderwaardige gaan bekijken.’ Haar adem stokte in haar keel. Nee, het was geen medelijden. Het was iets anders geweest.

De wond in haar binnenste was nog rauw en pijnlijk, maar op dat ogenblik voelde ze dat haar eindeloze verdriet misschien toch niet zo eindeloos was. Met een zachte snik veegde ze een natte traan van haar wang. Terwijl ze naar Lionpaw keek voelde ze een mengeling van boosheid en begrip opkomen. Ze wilde boos worden op haar ,schreeuwen dat ze er niets vanaf wist. Dat ze haar mond moest houden. Dat ze de perfecte mentor had gekregen. Dat ze nog te jong was om de situatie waar Nettleroot in verkeerde te begrijpen, en gemakkelijk praten had. Lionpaw had immers nog nooit oorlog meegemaakt, nog nooit die brutaliteit gezien ie Nettleroot had aanschouwd toen ze Shadowclankamp was binnengedrongen. Ze had nog nooit gescheiden geleefd van een geliefde waar ze al manen van droomde. Nettleroot haatte haar. Nettleroot benijdde haar.

Die boze vlucht ging weer voorbij, even snel als hij gekomen was. Oh, hoe graag ze wilde schreeuwen en toegeven aan dat diepe instinct. Aan de jaloezie. Maar Nettleroot begreep dat op dit moment haar tactiek alleen maar meer ellende zou veroorzaken. Bovendien had ze er gewoon geen kracht meer voor.. Ze had al zoveel aan Lionpaw blootgegeven.. en ze moest toegeven dat het ergens als een opluchting voelde om haar hart zo open te hebben gelegd bij een relatieve vreemdeling. Boos worden, haar muur omhoog doen, dat voelde veilig, maar Lionpaw had met zo’n oprechtheid gesproken dat een deel van dat haar muur toch geen defensie meer kon bieden. Er klonk een gerommel in de verte, gevolgd door zachte druppels die uit de hemel vielen. Nettleroot ontmoette Lionpaw’s blik maar aarzelde. Ze slaakte een diepe zucht van vermoeidheid en stootte een kort sardonisch lachje uit. Toch gloeide er in haar ogen iets van warmte toen nog één laatste traan over haar wang rolde. “Jij bent zo slecht nog niet, etter.”</sub>