A night to remember

Hij was in eerste instantie in slaap gevallen nadat zijn moeder en een deel van de clan weg waren gegaan naar de gathering, maar de maan was amper op zijn hoogste punt of hij was alweer wakker. Wat de reden was had hij geen idee van, maar terug in slaap vallen leek hem maar saai. Misschien zou hij kunnen zien hoe het kamp eruit zag in het donker? Hij had dit tenslotte nog nooit gezien en nu was zijn moeder er ook niet om hem tegen te houden. Voorzichtig klom hij uit het nest, hij wilde zijn siblings voor nu niet wakker maken. Toch eindigde het meer in een tuimel naar de grond door zijn nog korte pootjes. Hij schudde kort zijn kop om wat van het zand er vanaf te krijgen en zette daarna zijn blik op de uitgang van de nursery. Met nog niet volledig stabiele stappen, begon hij aan de weg naar de uitgang en de rest van het kamp. Hopelijk zou niemand hem tegenhouden.

[Open, speelt zich af tijdens de gathering]

De jonge poes had zich genesteld aan de uitgang van de nursery. Verder dan een staartlengte uit de nursery was ze nog niet gegaan, maar ze was al dapper genoeg geweest om zich hier te wagen. Nog geen moment had ze spijt gehad. Het uitzicht, die witte puntjes aan de hemel waren dan ook betoverend. Recent hadden ze in de nursery een nieuwe aanwinst gekregen. Het was voor haar de eerste keer dat ze jongere kittens had gezien. Ze waren kleiner, maar toch hetzelfde. Over die kittens gesproken, bij geritsel achter haar richtte ze haar oortjes op en draaide het poesje haar kopje opzij. Oh! Ze sprong meteen recht toen ze één van de kittens herkende. Namen wist ze niet, maar ze had deze kitten al gezien. Al de kittens in de nursery waren speelkameraadjes voor haar. Ze zei niet meteen iets, liet enkel fysiek zien dat ze heel blij was om iemand te zien. "Hi," fluisterde ze uiteindelijk zachtjes toen de kitten dichter was en ze er zeker van was dat ze zacht genoeg kon praten om geen queen wakker te maken.

Tag: Sand

Het zou niet zo moeilijk moeten zijn toch? En zijn moeder was er nu niet om hem tegen te houden. Hij zag wat beweging in zijn ooghoeken naarmate hij dichter naar de uitgang kwam en wilde al wegduiken voor het geval het een queen was, maar het was een andere kitten, dus zette hij door en knikte kort ter begroeting, maar stopte niet in zijn tocht en wenkte haar eigenlijk alleen maar mee met zijn staart. Hij zou vandaag buiten de nursery geraken en niemand zou hem tegenhouden.

Uiteraard was ze enthousiast, haar fonkelende oogjes gaven dat weer. De jonge kater voor haar zei echter niets, wenkte enkel met zijn staart. Uhm? Ooooh. Het kwartje was gevallen en even ging haar blik naar buiten, waar het momenteel nog donker was. Ze liet de kater passeren en ze stapte een stukje mee totdat ze aan de grens van de nursery ingang kwam. Ze was nog nooit zo in het donker buiten geweest. Was dit wel een slim idee? Ze wilde heel graag buiten zijn, maar iets in haar vertelde haar dat het niet mocht. Ze zette voorzichtig één pootje buiten de nursery en keek op naar Sandkit. Haar oortjes stonde naar voren en nieuwsgierig volgde ze de acties van de andere kitten.

Zijn moeder was er niet, dat was al een hele verbetering, dus zo zacht als hij kon liep hij de nursery uit. Niemand had hem tegengehouden en dat vond hij wel mooi. Was het omdat hij de zoon van de leider was dat ze het niet deden? Of was het omdat niemand hem had opgemerkt. Nu hij buiten was richtte hij zijn blik naar de lucht en zijn bek viel een klein beetje open. Wat waren de sterren en de volle maan mooi! "Wow," Sprak hij dan ook alleen maar en keek nog niet achterom of de andere kitten hem gevolgd was.

Tansykit richtte haar oogjes op het verlichtte kamp, wat ze opvallend goed kon zien. Wow! Ze kon zich echter niet herinneren dat de nacht zoveel licht met zich meebracht. Pas toen ze Sandkit naar boven zag kijken, kwam ze tot de bron van het licht. "Oh," zei ze zachtjes, zich ervan bewust dat ze niet de luid mocht zijn. "Hoe ver zou het zijn?" vroeg ze zachtjes, nieuwsgierig of ze er ooit naartoe konden gaan.

Hoe ver zou het zijn? Hij had geen idee eerlijk. Hij had ze alleen nog nooit zo duidelijk gezien als nu. "Geen idee," Was dan ook het enige dat hij zei, terwijl hij zijn blik op de sterren hield. Zouden ze dichterbij komen als ze een hogere plek op zouden zoeken? Maar waar was een hoge plek hier. Hij haalde zijn blik voor het eerst van de sterren af en liet het rondgaan, zoekende naar een plek die ze misschien konden gebruiken. Zijn blik bleef rusten op de plek waar zijn vader altijd stond, was dat een goede plek?

Haar ogen waren verwonderd op de heldere nachthemel gericht. Ze kon haar ogen even niet wegdenken van de mooie fonkelende sterren en de heldere maan. Sandpaw wist niet hoe ver het was, wat ergens wel heel jammer was. Ze had zo graag geweten hoe ver het van en af was. Was het de plek waar gestorven katten naartoe gingen. Hoe werd het nu ook alweer genoemd? Starclan! Wat was het mooi. Haar kopje draaide ze nu naar Sandpaw toe, die ondertussen zijn blik ergens anders op had gericht. Ze volgde zijn blik en richtte haar oortjes nieuwsgierig naar voren. Er was een reden waarom hij daar naar keek. Ze zette haar kopje aan het werk, zoekend naar de reden. Met haar ruime kijken op het leven en het enthousiasme dat door haar lijfje gierde, wist ze al snel wat dat zou kunnen zijn. "Als we snel zijn, zijn we terug voor iemand ons mist." fluisterde ze nu extra zachtjes met een zwiepende staart. Spanning nam het van haar over, gezonde spanning met het vooruitzicht op een geheime tocht. Haar oogjes tuurden naar de kater. Ze was benieuwd, nieuwsgierig of hij hier ook over dacht. Als ze een negatief antwoord kreeg, mocht hij haar helpen om naar boven te klimmen. Dat was ook een plan, dan kon hij een teken geven moest er iemand zijn.

Het was een goede plek om mogelijk dichter bij Starclan te komen. Zijn ogen gingen dan ook wat glinsteren toen Tansykit door leek te hebben wat hij wilde doen. "Dan moeten we ook stil zijn," Sprak hij zachtjes terug en wenkte haar mee met zijn staart. Hij zette voorzichtig de eerste stappen, terwijl hij van links naar rechts keek. Er zeker van zijnde dat er geen katten in de buurt waren en zette er toen wat meer vaart achter richting de rots. Hij keek wel nog even over zijn schouder om te zien of Tansykit volgde en hield halt zodra hij onderaan de rots was. "Wil jij eerst gaan?" Tenslotte was het wel zo netjes om dit eerst te overleggen.

Haar oogjes waren enthousiast op Sandkit gericht. "Dan moeten we ook stil zijn," Ze knikte zachtjes bij zijn woorden. Ze ging op in het moment en voelde zich heel belangrijk nu. Er was een plan, ze hadden een geheim plan waar niemand iets vanaf wist, spannend! Tansykit zette de achtervolging in en liet haar blik even naar boven gaan, naar hun doel. "Wil jij eerst gaan?" Ze ging wat rechter staan bij wat ze te horen kreeg. Ze mocht eerst, dat zou ze niet twee keer laten vragen. Met een knikje ging ze naar voren en begon ze intensief aan haar tocht naar boven. haar poten waren stevig aan het werk en even leek het alsof ze er bijna was en kwam ze even op adem op een goed stukje van de rots. Toen ze naar beneden keek was ze echter nog niet zo ver. Uiteraard was het voor de kitten wel hoog, maar een volwassenkat zou haar nog zo van de rots kunnen afplukken. "Kom maar," moedigde ze de ander zachtjes aan, waarna ze zelf haar klimtocht verder zette.

Een knikje was al dat hij kreeg voor Tansykit begon te klimmen. Wat nerveus keek hij toe, want hij hoopte niet dat er iets mis zou gaan en dat ze dan gesnapt zouden worden. Het eerste stukje ging de andere kitten goed af en hij begon ook zelf voorzichtig te klimmen bij de aanmoediging van de ander. Hij gebruikte zijn nageltjes in de hoop fatsoenlijk grip te krijgen en klom zo stukje bij beetje omhoog, ook al ging dit echt niet snel. Er was nog zo'n stuk rots boven hem en toen hij naar beneden keek merkte hij dat hij nog maar amper van de grond was. Dit ging nog even duren zo, maar hij wilde wel proberen tot boven te komen. "Gaat het goed?" Vroeg hij fluisterend, tenslotte wilde hij niemand wakker maken. Hij klom zelf nog een stukje hoger, proberend zo goed mogelijk de plekken te vinden waar hij zijn poten neer kon zetten.