Datura

Steeds langer bleef Flower weg van huis, ze vond het fijn om de velden te verkennen en de anderen te ontmoeten. Natuurlijk moest ze regelmatig wegrennen van boze rogues als ze iets te geïnteresseerd leek in hun territorium, maar dat hoorde er allemaal bij. De andere katten op de boerderij begonnen haar te wantrouwen, gingen haar zelfs uit de weg. Ze dachten vast dat ze verwilderde door al die tijd buiten. De waarheid was dat Flower nooit echt van het huisleven had gehouden; ze sliep alleen in de schuur bij regen en at nagenoeg nooit van het voer dat hun mensen zo lief voor haar neer bleven zetten. Maar hoewel ze ze bekrompen en soms verschrikkelijk irritant vond, miste Flower haar oude vrienden wel een beetje. Ze waren niet zo interessant als de clankatten of zelfs de meeste rogues, maar ze waren vroeger altijd iets geweest om op terug te vallen. Met die gedachten in haar kop was de bruin-witte kattin er in de vroege morgen op uit gegaan. Ze liep verder dan ze normaal deed, en tegen toen de zon bovenaan de hemel stond was ze volledig weg van de wereld die ze kende. Niet dat ze verdwaald was, Flower vond altijd haar weg terug naar haar huis, dat was nooit een probleem geweest. Haar maag begon te knorren, ze zou moeten gaan jagen. Snel keek ze om zich heen, niemand te zien. Dat was mooi, want ze had de geur van een muis al te pakken. Flower zakte door haar poten en begon in de richting van de prooi te kruipen. Ze maakte zich klaar om te springen toen ze plotseling iets zag vanuit haar ooghoek. Haar hart sloeg over toen ze zich omdraaide en een grofgebouwde kater zag staan, niet al te ver weg van haar. Ze hoorde het muisje ervandoor schieten en slikte, was ze in iemands gebied aan het jagen geweest?

[Raximé]

Deze zonnige zomerochtenden waren een ware zegen voor hem en vele andere rogue katten. Niet dat hij veel te vrezen had voor een beetje regen. Hij was immers best fors en wel gevoed. Maar elk moment dat dingen makkelijker waren dan de rogue standaard ervaarde hij als een  gift. Raximé zag dan ook geen reden om ook maar een moment van deze dag aan hem voorbij te laten gaan en was er ‘s ochtends al vroeg bij om zijn ontbijtje te vangen. Het had best een tijdje geduurd voordat hij een volledig eigen territorium had kunnen bemachtigen. Er viel immers zoveel te leren als je nog een Kittypet was. Hij was dan ook absoluut geen positieve uitzondering geweest en had alle gebruikelijke mistakes al eens gemaakt. De gevolgen waren vaak zuur en zorgden voor een domino effect aan pech. Maar achteraf gezien was het het wel waard geweest. Hij had er immers veel van geleerd. Raximé keek ietwat verbaasd op toen de geur van Kittypet zijn neus binnen kwam. Dat was lang geleden… Wat deed zo eentje er zo ver van huis? Eerder nieuwsgierig dan geregeld volgde hij het geurspoor. Aan de rand van zijn territorium stond een bruin witte kattin. Ze had haar aandacht volledig gevestigd op een muis die zich in het hoge gras verborgen hield. Toen ze hem eenmaal in het zicht kreeg was hij al behoorlijk dichtbij geslopen. De kattin bleef gelijk doodstil staan. Haar prooi zag zijn kans schoon en maakte dat hij weg kwam. “Dat schiet ook niet echt op.” Grinnikte hij. Raximé zetten nog een stapje dichterbij en ging er vervolgens eens goed voor zitten. “Wat doe jij zo ver van huis als ik vragen mag?” Zei hij, lichtelijk geamuseerd maar toch ook wel nieuwsgierig. Hij was er niet op uit om deze kattin gelijk uit zijn territorium te gooien. Het was tenslotte ook maar een kittypet. Waarschijnlijk verdwaald of wellicht gewoon nieuwsgierig. In ieder geval geen bedreiging voor hem. Dat hele circus van iemand op de meest gemene wijze van je territorium af krijgen mocht iemand anders wel doen. Wellicht de volgende die ze zou treffen maar hij had er in ieder geval geen zin in.  

Door haar zenuwen en honger werden Flower's poten trillerig en zwak, ugh. De kater maakte een flauwe opmerking. En hoewel ze opgelucht was dat hij het allemaal niet zo serieus leek te nemen, keek ze toch ietwat beteuterd. Toen vroeg hij wat ze zo ver van huis deed, en Flower dacht dat ze wat amusement in zijn stem detecteerde. Was hij soms met haar aan het spelen? "Ik woon niet te ver.." Begon de kattin terwijl ze achter zich keek, waar was de boerderij nou? Ze moest ontzettend ver weg gedwaald zijn. Oh jee, dat werd in het donker terug sjokken. "Ik woon niet in de mensenstad, ook al ruik ik naar ze." Al zo vaak had ze dit aan vreemden uitgelegd, en altijd voelde ze zich een beetje belachelijk. "Ik ben hier omdat ik tijd voor mezelf moest hebben... Of misschien niet voor mezelf, maar weg van thuis." Vervolgde ze, al een heel stuk zekerder als als zichzelf klinkend. "En excuses, het was niet de bedoeling om op je territorium te jagen." Concludeerde ze haar onsamenhangende verhaal met een kleine glimalch.

Raximé zag de blik in haar ogen na zijn opmerking. Wellicht was die toch nog helemaal goed gevallen dan. Daar zou hij straks nog even op terug komen. De kattin draaide zich om terwijl ze zei dat ze helemaal niet zo ver weg woonde. Rax volgde haar blik maar kon echter niet iets van een huis bespeuren in die richting. Wellicht dat het net uit hun blikveld lag. “Ik woon niet in de mensenstad, ook al ruik ik naar ze.” Vertelde de kattin hem. Hij knikte even. “Een boerderijkat dus?” Vroeg hij. Daar had hij er zelf ook wel een paar van gekend. Die kwamen natuurlijk wat makkelijker in het rogue gebied terecht dan de regulieren kittypets. De kattin vertelde hem dat ze hier was omdat ze even weg van huis wilde zijn. Daar had Raximé niets op in te brengen. Toen de dingen bij zijn thuis al minder leefbaar werden had hij hetzelfde gedaan. Dus wie wist wat er gaande was. “En excuses, het was niet de bedoeling om op je territorium te jagen.” Hij schudde zijn kop. “Het is oké. Daar kon je niets aan doen.” Zei hij op warme toon. Het was hem immers wel duidelijk dat ze hier niet expres rondliep. “Ik heb hetzelfde gedaan voordat ik rogue werd. Soms zijn er gewoon geen andere opties.” Legde hij kort uit. Hij twijfelde nog even hoe hij het wilde brengen maar besloot dan uiteindelijk toch maar om zijn aanbod te doen. “Als je wilt kan ik je wel een paar jacht lessen geven. Het is nogal een gokje om er zo een aantal dagen op uit te trekken. Jezelf kunnen voorzien van voedsel is daarbij toch wel een must.” Zodra ze dat goed zou kunnen zou ze ook langer van huis kunnen blijven. Of in ieder geval niet afhankelijk zijn van de brokken in haar bakje. Dat was een enorme vrijheid die hij haar zeker wel gunde. “Ik ben Raximé trouwens. En jij bent?”

- sorry dat het zo laat is D: