Falling away with you

De zon was pas net op en Beserk liep al buiten rond met zachte, sluipende passen. Zelfs de mensen leken nog allemaal diep in slaap, anders dan wat vroege vogels die ze zorgvuldig ontweek. Het laatste waar de zwarte poes naar opzoek was was dat zo'n zielig geval dacht dat ze hulp nodig had. Haar vacht was niet de meest verzorgde, maar ze maakte het goed. Ze kreeg genoeg prooi binnen en ze had spieren genoeg onder alle zwarte haren. Spieren die nu van pas kwamen terwijl ze op een hek sprong en vanaf daar door een tuin binnen. Deze kende ze, ze hadden een schuur vol muizen waar ze wel eentje uit wilde grijpen voor de eigenaren wakker werden. Met nog een stevige sprong zat ze in de tuin, waar de geur van de Elite haar neus binnen dreef. Was ze niet de enige met dit idee?

+ Bleaktail

Stilletjes sloop hij door de straten. Het had best even geduurd voordat hij gewend was geraakt aan het Elite leven. Hij voelde zich hier nu wel thuis en was langzamerhand aan wat gewoontes aan het inslijten. Dat gewend mocht trouwens met een grote korrel zout worden genomen. Hij bleef immers een vreemde eend in de bijt. En hulp was dan ook niet echt aanwezig gezien er maar weinig Elite leden waren die op hem zaten te wachten. Daar kon Bleaktail echter wel mee leven. Het was immers altijd al zo geweest en hij moest toegeven dat de dingen hem hier honderd keer beter afgingen dan bij zijn oude Clan. De grijze tabby sprong een houten hek op, zo verder iemands tuin in. Voor de tweebenen was hij al lang zo bang niet meer. Hij wist immers ongeveer hoe hij met ze om moest gaan. En op dit uur lagen de meeste toch nog te slapen. Bleaktail kwam vaak in deze tuin. Er zat namelijk een schuur vol muizen en tja, dat was makkelijk ontbijt halen. Hij was blijkbaar echter niet de enige met dit briljante plan. Hij hoorde een zachte plof op de tuingrond, keek op en stopte zijn verdere bezigheden. Aan de andere kant van de tuin stond een zwarte kattin. Bleaktail kende haar, sort of. Dat was Beserk, de dochter van Brat. Ze was volwassen, dat wel. Ongeveer net zo oud als hijzelf. Maar als er een kans was om via een soort onschuldige route toch in contact te blijven met Brat op een wijze die Kazan zou moeten gedogen dan deed hij dat graag. Bleak richtte zijn goudgele ogen op de zwarte kattin en kwam langzaam dichterbij. “Ook goedemorgen.” Zei hij, zo neutraal mogelijk. En ging op een klein afstandje van haar vandaan zitten. “Als jij de wacht houd wil ik voor ons best een paar muizen scoren.” Opperde hij vervolgens, wetende dat ze hier niet zo ruim de tijd zouden hebben voor een praatje. Die tweebenen bleven uiteraard niet voor eeuwig liggen. Maar zodra ze de tijd hadden zou hij zeker zijn best doen om een gesprek te beginnen.  

-sorry dat het echt super laat is ;0;