One summer day

Met de felle, door de bomen gefilterde zon op zijn dikke vacht stapte de kater door het dikke naaldbos, hier en daar verkoeling vindend in de wat dichtere, meer beschutte, plekken van het woud. Het was een hitte die hem deed twijfelen aan zijn voorgaande smeekbeden aan de sterren voor warmer weer, terug in de tijd waar de warmte van green-leaf niets meer dan een herinnering was die zoeter klonk dan de kou van die tijd. Maar echt veel verweet hij de sterren nou ook weer niet, beter deed hij het in de warmte dan in de kou waarvoor zijn dikke vacht juist gemaakt zou moeten zijn, dat moest hij dan toch echt wel toegeven. Maar of het nou alleen de temperatuur was die Green-leaf beter maakte dan leafbare was nog in twijfel te trekken, immer vond hij dat katten veel chagrijniger waren in leaf-bare, alles was grijs en saai en prooi was schaars. Zo veel meer redenen om toch wel de warmte dankbaar te zijn bleek maar weer. Met dan ook een iets beter humeur was hij op de paprentice voor hem afgestapt na deze gespot te hebben "Ah ferretpaw, ook aan genieten van het warme weer?" begroette hij de jonge kat vriendelijk, een grijns vol trots verschijnend op zijn grote kop.

[ Ferretpaw first ]

Ietwat onrustig wandelde de jonge kater door het dichtbegroeide naaldwoud.  Hij mocht dan wel geen training gepland hebben staan op deze hete dag, dat betekende nog niet dat hij niet zelf zou moeten oefenen. Ferretpaw voelde zich niet op zijn gemak bij elk beetje vrije tijd dat hem gegund werd. Hij wilde constant aan zijn technieken blijven werken om op die manier zo snel mogelijk beter te worden. Hij was er immers van overtuigd dat hij op het moment nog niet ‘goed genoeg’ zou zijn om echt een bijdrage te kunnen leveren aan de Clan. Dat had de Elite overname namelijk wel bewezen. Nog geen vijf minuten had hij zijn verdediging voort kunnen zetten. Nu was hij daarin niet de enige geweest maar Ferretpaw nam het zichzelf kwalijk. Hij had samen met de anderen zijn eigen Clan moeten kunnen verdedigen en had daarin gefaald. Wie zei dat het de volgende keer niet weer zou gebeuren als hij zichzelf nu niet zou veranderen? Het was hem dan ook een raadsel hoe zo veel andere katten verder leken te gaan alsof er niets gebeurd was. Hij kon natuurlijk niet in hun hoofden kijken maar als ze er al veel last van hadden dan konden ze het wel heel goed verstoppen. Ferretpaw keek op toen hij zijn naam hoorde. Hij hield halt en keek ietwat onzeker naar de grote kater die hij tegenover zich had. Ondanks dat Bluejay hem op vriendelijke wijze had aangesproken voelde hij zich toch een beetje geïntimideerd bij diens aanwezigheid. Hij zelf was immers nog redelijk klein voor zijn leeftijd en daarbij nog best onhandig ook. Ferretpaw slikte, schraapte de benodigde sociale energie bij elkaar en wist daarmee een beleefde glimlach op zijn snuit te toveren. “Hallo Bluejay, ach best wel.” Antwoordde hij. Hij kon zich maar moeilijk voorstellen dat Bluejay echt aan het genieten was met zo’n dikke vacht. “Ik was eigenlijk van plan om te gaan trainen.” Vervolgde hij, wellicht iet wat verontschuldigend. De kater had namelijk waarschijnlijk een gesprekje met hem willen beginnen en hij hield het kort.

Ondanks dat hij echt even moest opstarten voordat hij sociaal actief was leek de kater niet minder enthousiast over dit doodgewone gesprek. Ergens vond Ferretpaw dat ook wel weer grappig. Je kon in ieder geval moeilijk boos blijven rondom deze bal positieve energie. Hij vertelde Bluejay dat hij eigenlijk van plan was om te gaan trainen, aka dat hij geen tijd had voor een praatje. Echter kwam dat niet zo over op Bluejay. Maar dat was niet erg. Ferretpaw merkte namelijk dat hij toch wel interesse begon te krijgen in het gesprek zelf. “Trainen? Jagen zeker” Hij knikte. Daar had de kater zeker geen ongelijk in. “Nou dan heb je een goede plek uitgekozen kid, chapeau” Ferretpaw kon het niet helpen toch iets van trots te laten blijken bij het horen van die woorden. Hij grijnsde. Toe maar, toe maar: blijkbaar was Bluejay in de stemming om complimenten uit te delen. “Ik weet zeker dat je hier veel zult gaan vangen, je mentor heeft geluk met je.” Vervolgde de warrior. Ferretpaw keek hem hoopvol aan. Hij wilde hier inderdaad veel gaan vangen. Maar dan zou hem dat nog wel moeten gaan lukken. “Wie is die geluksvogel ook alweer?” Vroeg Bluejay hem. “Uh.. dat is Amberhunt meneer.” Zei hij, nog altijd een beetje verlegen door al die complimenten. “Kent u hem?” Vroeg Ferretpaw nieuwsgierig. Wellicht waren de twee wel bevriend. Of juist niet. Maar dan zou hij daar vooralsnog van alles over willen weten.

Bluejay bleek Amber inderdaad te kennen. Het leek Ferretpaw dat ze bevriend waren gezien de witte tom zeer lovend was over zijn mentor. “De oude man huh, jaa die ken ik wel kid” Klonk het terwijl Ferret zich opnieuw bekeken voelde, alsof de tom hem om de zoveel tijd moest blijven goedkeuren. “Je hebt het goed getroffen wat mentor betreft, ik mag em wel, een goeie kerel” Ah, nou dat was dan mooi. Hij vond zelf ook dat hij het wel slechter had kunnen treffen. Amberhunt was aardig en wist veel. Ferretpaw had al best veel kennis tot zich kunnen nemen sinds ze hun trainingen weer hadden opgepakt. Bluejay vroeg hem hoe de trainingen tot nu toe bevielen. Wellicht was hij nieuwsgierig naar Amberhunt en wilde graag iets van iemand horen die een op een met de rode kater getraind had. Ferret vond het geen probleem om die informatie te delen. Ze hadden immers beide niets te verbergen. “Goed hoor. Amberhunt is erg aardig en hij weet heel veel. Hij heeft een gouden geduld ondanks dat ik soms best wel een kluns ben.” Bij dat laatste grinnikte hij. Langzaam maar zeker beurde hij een beetje op in het bijzijn van de Warrior. Dat kon ook haast niet anders. De best man had immers zo’n positieve insteek dat Ferret niet kon blijven mokken. “Zeg Bluejay, zou je het leuk vinden om samen te jagen? Dan kunnen we onze vangst straks aan Amberhunt laten zien?” Vroeg hij voorzichtig maar met een hoorbare ondertoon van enthousiasme. Wie wist had de kater wel heel andere plannen voor vandaag. Maar proberen kon altijd toch?