Palma

Loudpaw klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij het irritante, trekkende gevoel in zijn flank probeerde te negeren. Hij had zojuist twee prooien weten te bemachtigen en met een lichte trots in zijn tred liep hij terug naar het kamp. Elke prooi die hij ving, elke training die hij voltooide en elke patrouille die hij succesvol wist af te ronden zonder iets vreemds te vinden, voelde als een kleine overwinning voor ShadowClan aan. Hij wist dat ze nog een lange weg te gaan hadden, maar hij zou de drijfveer van zijn Clan zijn als dat echt moest. Heel StarClan mocht op zijn schouders rusten en dan zou Loudpaw nog niet gebukt gaan onder de stress. Hij kon dit. Hij hief zijn kopje dan ook hoog in de lucht zodat de muizen, die hij aan hun staarten in zijn bek vasthield, tegen zijn borst stootten. Het kamp kwam al snel in zicht en Loudpaw legde zijn muizen neer op de prooistapel. Daarna besloot hij om naar de apprentice’s den te gaan zodat hij een klein beetje slaap van de afgelopen nacht in kon halen. Hoewel hij zich groot hield, had hij ’s nachts veel moeite met inslapen. Hij hield zich dan echter zo stil dat niemand dat in de gaten had. Vooral zijn zusjes mochten niet weten hoe moeilijk hij het had, zeker niet nu Hoarsepaw ook nog eens verdwenen leek te zijn. De tom cat liep de apprentice’s den binnen en schrok op toen hij Roughpaw zag. Er ging een steek van medelijden door zijn hart heen en binnen enkele seconden stond hij naast haar. “Roughpaw,” zei hij op een zachte toon tegen haar, waarna hij stilviel. Er was immers zo veel te zeggen, maar soms was de stilte ook gewoon beter. En dus liet hij zich troostend tegen haar zakken - waarbij hij zijn gewonde flank expres van haar weg gericht hield - en liet haar de beslissing maakte of ze wilde praten of niet.

Loudpaw’s oren zakten automatisch in haar nek toen ze naar hem snauwde dat hij haar niet aan mocht raken. Zijn hart zonk in zijn keel, een brok vormde zich in zijn keel en hij klemde zijn kaken op elkaar om te voorkomen dat die brok in zijn keel ervoor zou zorgen dat er tranen naar zijn ogen zouden schieten. Daar had Roughpaw nu niks aan. Hij was een grote, sterke broer. Hij moest er voor haar zijn en hij moest zwakke emoties zoals verdriet afblokken. En dus liet hij enkel de emotie toe die hij toe wilde laten. Woede. Frustratie. Hij had geen idee wat er met zijn zusje gebeurd was, maar had wel dingen opgevangen. Ze werden echter nooit in de detail verteld omdat hij zich daarvoor af had gewend. Hij wilde het van haarzelf horen. Loudpaw bleef waar hij was en kort observeerde hij zijn zusje terwijl hij de tijd nam om kalm te worden. “Wil je erover praten?” vroeg hij op een zachte toon. Waarschijnlijk was het antwoord “nee”, maar Loudpaw wilde laten weten dat hij er voor haar was.