Bad news, I'm back

De tweebenen zetten de kooi af op de grond en deden het deurtje open. Brimpaw herkende het als de rand van het bos. Werd ze.. Vrijgelaten? Wat was dan het punt dat ze meegenomen was in de eerste plaats? Maar de apprentice aarzelde geen seconde, bang dat dit een wrede grap was, dat ze elk moment hun deurtje weer toe zouden slaan. Ze racete zo snel ze kon naar buiten, ook al was ze nog steeds zwak en duizelig van de dingen die ze in haar gespoten hadden. Haar pas zwalpte, maar ze kwam uit de kooi en ze keek niet meer om. Zo snel als haar poten haar dragen konden rende ze naar Riverclan gebied, en door het gebied nog, naar het camp. Hijgend plenste ze door het water, waardoor ze meteen die tweebeengeur wat van zich af kon spoelen, Starclan zij dank. Uiteindelijk kwam ze het camp binnen, met grote ogen, hijgend en draaierig. Haar buik was kaalgeschoren en haar rechteroor miste het topje - maar verder was ze oké, en was ze terug. Niet dat iémand daar blij om zou zijn, waarschijnlijk. Maar waar had ze anders naartoe moeten gaan? Het was niet alsof er ergens een plaats was waar ze haar wél wouden.

OPEN

Hij had de tweebeners gezien met de kooi en was vlug het riet ingedoken. Misschien wat laf, maar tegen hun kon je niet veel doen als een kat. Ze waren al twee aan de tweebeners verloren. Er was nog een zoektocht geweest, maar dat was doodgelopen. Ze hadden een kooi bij zich en zette die neer, tot zijn verbazing was deze niet leeg. Zodra het deurtje werd opengedaan schoot er een kat uit, half wankelend. Het duurde niet lang voordat Lynxfang haar herkende. Brimpaw. Ze was teruggebracht? Meteen schoot hij haar achterna, ver uit de buurt van de tweebeners blijvend, maar die leken nu niks te doen. Brimpaw was inmiddels al in het kamp toen hij het water inging en door het riet naar binnen ging. ''Brimpaw''hij was alweer vlug op adem gekomen gelukkig. ''Wat is er gebeurd?''vroeg hij maar meteen, al wist hij niet of dat genoeg was om te vragen. Van haar rechteroor was een stukje af, maar het was opvallend recht. Niet afgescheurd. Hij kon net zien dat ze haar op haar buik leek te missen. Wat hadden die Tweebeners met haar gedaan?

Zijn kop trok op toen hij de naam Brimpaw hoorde vallen. Meteen kwam hij overeind, zijn ogen verontrust. Was er informatie over waar ze was? Een onbekende geur stroomde zijn neus in. Met grote passen beende hij zijn den uit waarna hij Lynxfang bij een buiten adem Brimpaw. Ze was een paar dagen verdwenen, uit het niets, en nu was ze weer terug. Opgelucht haalde de kater adem. "Waar kom je vandaan?" sprak hij, zijn lage stem donderde door het kamp heen - wellicht wat te indringend voor een kat die er zo bij liep, maar hij rook een duidelijke tweebeen geur en dat was iets wat heel serieus genomen moest worden.

de eerste katten die op haar afkwamen waren Lynxfang en Pantherstar. Niet eens zusterlief of iemand anders van haar familie. Nee, die gaven toch niet genoeg om haar, dat was duidelijk. Waarschijnlijk hadden ze niet eens doorgehad dat ze weg was. Of misschien hadden ze genoten van de rust. Brimpaw legde haar oortjes in haar nek bij de toon waarop de twee oudere katers haar ondervroegen. Alsof ze iets fout gedaan had, alsof ze een verraadster was die nu met de staart tussen haar poten zich terug onder haar clangenoten durfde te wagen. "Ik ben ontvoerd, door de tweebenen.", antwoordde ze, kin hoog geheven, tanden op elkaar geklemd. Haar stem klonk sterk en bozig, ook al voelde ze zich alsof ze elk moment door haar poten kon zakken of over haar nek kon gaan. Maar dat toonde ze niet. Ze was sterk, ze had niemand niet nodig om haar te helpen.