The same blue eyes

Hoevaak kwam hij hier? De laatste tijd steeds minder. Tijdens de inname van Shadowclan had Nevermind zich voornamelijk afgezonderd van Bloodclan. Was het verkeerd geweest? Naar zijn huidige 'clan' toe, zeker... Maar naar zijn moreel kompas... Hmm... Het was de beste keuze geweest voor hem. Hij had voorgesteld om in het kamp te blijven, hun huidige terrein sterk te houden. Hij had wat katten verwond her en der, maar vooral rogues en kittypets die tevaak hun kop opstaken. Zolang ze maar hun afstand hielden. Kort zuchtte de kater even. Hij had ook al maanden niks meer van zijn vader gehoord of gezien. Hij was gewoon... Verdwenen. Kort trok hij even met zijn oren, licht geïrriteerd dat hij weer zonder vader zat, zonder familie... Maar deels wist hij ook dat het vooral zijn eigen fout was. Hij had in Shadowclan kunnen blijven, hij had kunnen proberen een echt, stabiel gezin op te starten met Russetfur. In de plaats daarvan had hij haar verraden, net zoals hij met al zijn andere geliefden had gedaan. Aldrei, Goldennight, Strugglebug, Tallshadow... Zijn dochters... Zijn kinderen. Darkclaw. De zwarte kater ging even zitten en langzaam reikte zijn massive poot naar de leren halsband die rond zijn nek ging. Hij kon niet meer terug naar zijn leven in de clan... En dat wist hij... Hij was naar Bloodclan gegaan in de hoop om die leegte op te vullen, maar dat was nooit gebeurd. Was het misschien beter om gewoon helemaal te vertrekken van dit gebied? De bergen waren niet zo slecht geweest. Even slikte hij. Weer alleen zijn, een eenling... Wat had hij daar nog aan? Een oude rotzak als hem zou vergaan onder al die eenzaamheid.

- Ravenpaw

Misschien was hij wel een vieze creep om hier zo te staan, verlangend naar een beter leven die hij ooit had gehad. Maar... Goed, er was weinig aan te doen nu. Hij wist dat er weinig patrouilles waren op dit uur... Tenminste, dat was zo met Tallstar. Hij wist helemaal niet hoe Acornstar de clan runde, hoe streng hij wel niet was en nog belangrijker, wie zijn deputy was. Hij had helemaal niet opgepikt wie de nieuwe deputy nu was van de clan. Nu alles zo anders was leek shadowclan zo ver te zijn, zo ver in zijn... Verleden. Zat er nog wat van zijn oude zelf in hem? Kort zuchtte de kater even. Hij wist dat de jongere Nevermind deze levenstijl geweldig zou vinden. De Nevermind voor Innerstar. Hij was zoveel veranderd dankzij haar, maar dan opnieuw kwam er een nieuwe invloed. Was hij boos op zijn vader dat hij dit had gedaan? Niet helemaal. Hij was bewuster geworden van zichzelf, minder impulsief. Als hij dit niet had gedaan was hij niet... Well... Zoals nu. Een flits van zwarte haren liet de ander vluchtig opkijken, hoe dan ook was hij nog steeds lax in zijn houding. Een apprentice of young warrior zo te zien. Hij zag er sterk uit, goed gebouwd. Hij deed hem een beetje aan zijn broer denken toen hij jonger was. "Jij," Een vriendelijke begroeting zo te zien. Hij knikte enkel eens ter bevestging naar de ander. Dat was goed gezien, hij was inderdaad.. Well... zichzelf! Hoe geweldig. "Wat doe je hier? BloodClan is al een tijd weg. Dit gebied is niet van jullie." Even scande hij kort het gebied rondom de ander, alsof hij even pijlde waar ze nu wel degelijk waren. "Daar heb je gelijk in, ik houd me dan ook mooi aan deze kant van de grens," sprak hij kalm met zijn diepe stem. "Ik weet dat je me niet zult vertrouwen, ik verwacht tenminste niet dat je zal doen, maar ik zal je niks doen," sprak hij kalm tegen de ander. Even glimlachte de kater naar de ander, misschien een beetje een raar zicht aangezien ze vijanden hoorden te zijn. "Is Innerstar toevallig je oma of overgrootoma? Je hebt haar ogen," sprak hij kalm tegen de ander. Vurig was hij zeker en loyaal al helemaal. Hij leek ook erg veel op haar, het zou hem niet verbazen als hij haar bloed in zijn aderen had. "Zo niet dan uh... Ja... Uhm... Sorry?" Hij grijnsde even schuin en keek kort weg van de ander. Hij was nooit een echte held geweest in small talk, zeker niet met dudes.

De kater leek verbaasd over wat hij zei. Hij moest even lachen, het was wel schattig om zo te zien. Hij was duidelijk nog jong en dat was het fijne eraan. Als dit een erg oude knars zou geweest zijn zou hij zo in elkaar geslaan worden. Of er zou een poging tot gedaan worden. Jammer genoeg voor de meeste katten was hij best sterk en kon hij gemakkelijk een kat overmeesteren met zijn kracht alleen. "Ja," Bevesteging! Aha! Hij had het dus juist gehad. Ergens was hij toch wel trots op zichzelf. Hehe, nice. "Innerstar is mijn oma. Russetfur is mijn moeder." Wel meteen wipte zijn oren even kort recht. Russtfur was zijn moeder? Een ongemakkelijk gevoel bekroop hem meteen aangezien er altijd een mogelijkheid was dat.... Wat was gewoon de kans dat een avond dit kon doen? Juist ja, erg klein. Daarbij was Russetfur een geweldige poes, hij was er zeker van dat ze wel ergens een man had die haar als een echte dame behandelde. Dat verdiende ze ook wel, ze was immers one of a kind en dat bedoelde hij uiteraard op een goede manier. "Wie ben jij? En waarom weet je zoveel van Innerstar en hoe ze er uit zag?" Ah, vragen die wat gemakkelijker waren. "Ik ben Nevermind," zei hij simpel tegen de jonge kater. "Ik ben geboren in Shadowclan, heb er het meeste van mijn leven door gebracht. Innerstar was een van de meest geweldige katten die ik ooit heb gekend," zei hij even met een warme glimlach op zijn gezicht. Rustig keek hij even op naar de gevlekte lucht boven hen. "Ze was een leider zoals geen ander, een echte warrior tot het bittere einde. Sterker dan wie dan ooit. Ze... Heeft zoveel voor me gedaan," sprak hij kalm gevolgd door een lichte, maar bittere zucht. "Alle herinneringen die ik van haar heb, koester ik. Ik zal haar nooit vergeten," Even wiebelde zijn oortjes wat waarna hij kalm terug oogcontact zocht met de ander. "Russetfur, je moeder, ik ken haar ook," vertelde hij kalm. "Ik hoop dat alles goed is met haar? Ik wens haar enkel het beste toe na... uhm... Well," Hij slikte even. Er waren gewoon zoveel dingen die hij hier aan kon toevoegen. De invasie, de nacht, alles... Het was uiteraard niet allemaal zijn schuld... Toch?

Er ging al snel een vreemde spanning in de lucht nadat de kater zijn naam had uitgesproken. Het leek alsof de woorden die volgende weinig betekenis hadden voor de ander, alsof ze gewoon aan hem voorbij gingen en dat vond de zwarte kater ergens wel vreemd. Uiteraard keek hij er niet meteen van op, het zou hem immers niks verbazen als Slatefur het een en ander verspreid zou hebben over hem. Natuurlijk vond hij dat erg jammer, hij had immers zo zijn best gedaan om haar vertrouwen te winnen. Hij wilde gewoon niet in een slecht daglicht gesteld worden voor zijn kinderen, zijn dochters. Hij wist uiteraard wel dat ze in orde zouden zijn met die kennis, met het weten dat hij een eigen keuze had gemaakt waar ze niet aan gebonden waren, maar dan noch. Het feit dat men zou denken dat hij een bloeddorstig monster was was iets dat hij liever niet wilde. Uiteraard wist hij waar hij toe in staat was. Sparrowfeather had daar de ultieme prijs voor betaald. Even kantelde hij zijn breed gevormde kop wat toen de ander begon te spreken. "Nadat je haar volgepropt hebt met kittens en weg gerent bent?" Hm? Nou dat was niet de volledige waarheid. Hij was al ruim voordien weg gelopen. Ze wist heel goed dat hij niet de in de picture zou zijn als ze kittens met hem zou krijgen... Tenzij ze natuurlijk de clan zou verlate, zoals hij had gedaan. Maar goed, zo zat Russetfur niet in elkaar. Ze was te loyaal aan haar moeder en de clan om dat te doen en dat wist hij. Hij had haar nooit tot iets gepusht, zou hij ook nooit doen naar zijn geliefden. "Wat dacht je nou? Dat je weg kon lopen zonder gevolgen? Dat je je kop gewoon niet liet zien tijdens de overname omdat je te laf was om ons te zien?" Een ongewone kilte viel wel meteen over hem heen, waarbij zijn ogen een ijzige uitdrukking met zich mee droegen. De vraag die de ander had gesteld leek hem in een haverklap te hebben veranderd. "Het is jouw schuld dat ik met de nek aangekeken wordt in de clan. Het is jouw Bloodclan bloed dat er voor zorgt dat ik minder waard ben dan de rest."
Dus het was toch zo. De jonge kater tegenover hem was zijn zoon en de nacht die hij met Russetfur had gehad was vruchtbaarder geweest dan verwacht. Goed, dat was gebeurd, dus daar kon hij nu weinig aan veranderen. Ergens was hij uiteraard blij om te weten dat hij een sterke en prachtige zoon had in Shadowclan, maar dit liet hij niet merken. Iets in hem zei dat de ander helemaal geen prees van hem wilde hebben. "Ik neem aan dat je een antwoord wil op je vragen," zei hij kalm, waarna zijn staart even kalm heen en weer begon te wiegen. "Russetfur wist dat ik een rogue was toen, ze wist dat ik geen vader kon zijn tegenover jullie. Die nacht was iets dat zoal ik als zij wilde, ik heb haar nergens tot gedwongen," Even slikte hij. Adem in en uit Never, zoals Inner je heeft geleerd. "Ze heeft me nooit meer benaderd hierover, wat een teken is dat ze wilde dat jij, jullie, in Shadowclan opgroeiden. Die keuze respecteer ik, net zoals ze de keuze heeft gemaakt om die nacht met mij te spenderen," Zo, dat was wel vraag een beantwoord. "Ik wist helemaal niet van jullie bestaan, dus de rede dat ik niet bij de aanval was lag niet aan jullie," Misschien kwam het iets te hard aan, het feit te weten dat de ander eigenlijk geen enkel belang had hierin, dat hij letterlijk niks was voor hem. Hij had ook niet over zijn bestaan geweten, tot nu dan. "Ik ben geboren en opgegroeid in Shadowclan. Het is mijn thuis geweest tot dat de clans zijn vertrokken naar de bergen. Ik besloot hier te blijven om voor mijn gehandicapte rogue vader te zorgen," Hm. "Ik heb vervolgens Bloodclan gejoined omdat ik de eenheid van een clan miste. Ik ben een slechte man, iemand die veel katten het leven zuur heeft gemaakt, maar ik zou nooit de clan veraden die me zoveel geschonken heeft," Even vernauwde hij kalm zijn ogen. "Ik wilde niet deelnemen aan de aanval op Shadowclan en daar zal ik zeker nog voor boeten. Net zoals er nu gevolgen zijn dat ik mij bij Bloodclan heb aangesloten. Ik ben me erg bewust dat er gevolgen zijn van mijn keuzes, maar ik probeer er gewoon het beste van te maken," eerlijkheid in zijn puurste vorm, meer kon hij niet geven.

"Jongeman," Hij zuchtte even. "Mijn bloed mag dan wel de reden zijn dat je hier nu bent, maar mijn bloed bepaald niet wie je bent," Met een korte beweging nam hij een stap terug en keek hij even rustig op. "Het spijt me dat ik je niet de kansen heb gegeven zoals andere vaders dat doen en het spijt me dat ik je een nadeel in het leven heb gegeven," Zijn stem klonk krachtig, oprecht en dat was hij ook. "Het is het enige dat ik je kan geven, mijn woorden. Ik kan de tijd nu niet terugdraaien, mijn fouten kunnen niet recht gezet worden," Oh, iets dat hij maar al te goed wist en o wat daat het toch zoveel pijn. "Als er iets dat ik kan doen om het goed te maken, dan zeg je het maar,"