We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Breezesong voelde zich al een tijdje raar, maar kon er al een paar dagen niet op komen. Maar toch.. Het kwam bekend voor. Ze had zo'n gevoel dat ze misschien weer kittens had, maar ze wist niet of ze daar nu super blij mee moest zijn of niet. Swiftcloud was immers nergens te bekennen, en ze wist dat stress niet goed was voor haar, en voor haar kittens. Als ze die al had. Maar goed, eerst maar is zeker weten. Dus stapte de tortie de Medicine Cat's Den in. Ze keek even kort rond en zag de rood-witte vacht van Falconpaw. Een lichte - maar toch beetje bezorgde - glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze op hem af stapte. 'Hey, Falconpaw. Mag ik even wat van je tijd?' vroeg ze voor ze ging zitten. 'Ik denk namelijk dat ik misschien weer zwanger ben..'
Oh StarClan hij was zo moe. Hij had al dagen -was het al weken?- niet meer geslapen onderhand en het eiste wel zijn tol. Hij sliep steeds net genoeg, een paar hazenslaapjes door de dag heen, om zijn lichaam te laten functioneren, zo voelde het. Maar mentaal, was hij zo uitgeput. En hij kon ook zeker geen grote stukken sprinten, dat was allang verleden tijd. Hij had nog aan niemand verteld dat hij Gorsepaw zag. Dat hij hem steeds zag in het kamp, buiten het kamp, overal eigenlijk wel. Aan het begin probeerde hij hem zoveel mogelijk te volgen, maar nu probeerde hij hem te negeren maar soms, soms lukte het hem gewoon niet. Soms zag hij hem kletsnat voor hem staan, alsof hij net uit de Gorge kwam. ’Hey, Falconpaw. Mag ik even wat van je tijd?’ klonk er, waardoor hij uit zijn gedachten schoot en naar een poes op keek die hij herkende als Breezesong. De poes was toen zo lief geweest toen hij net medicine cat apprentice was geworden. ”Ja, natuurlijk Breezesong, waar kan ik je mee helpen?” vroeg hij, toch wel een licht bezorgde toon in zijn woorden. ’Ik denk namelijk dat ik misschien weer zwanger ben..’ Oh. OH. Oké. Oké dit kon hij. Hij was er nog niet heel veel mee in contact gekomen maar- maar hij kon het vast wel fixen. Ja. Ja. Dit kon hij. ”Oh- natuurlijk. Uhm, ga maar liggen op het mosnest daar op je rechterflank.” Dit kon hij. Het ergste wat hij kon doen was het compleet mis hebben van een zwangerschap en daardoor haar het verkeerde idee geven. Dus, no pressure, right? Haha.
Ze merkte hoe moe hij was. Dat vond ze niet zo gek ook, met alles wat er gebeurd was. Hopelijk kon dit hem een beetje opvrolijken. Nieuw leven was goed toch? Het was in ieder geval geen Leafbare, waar prooi schaars was. Dus de timing was goed. De jonge kater vroeg waar hij haar mee kon helpen, waarna ze hem haar vermoedens uitte. Ze was natuurlijk geen Medicine Cat, maar ze was al ouder dan vandaag en had ook al eerder nestjes gehad. Ze wist hoe het voelde. 'Oh- natuurlijk. Uhm, ga maar liggen op het mosnest daar op je rechterflank,' mauwde Falcon. Ze gaf hem een snelle blik, hij leek niet heel zeker van zijn zaak, maar goed, hij was nog jong en misschien overviel dit hem een beetje. Dus knikte de oudere poes en liep naar het mosnest toe. Ze liet zich met een klein zuchtje zakken waarna ze zich op haar zij draaide.
Hij ademde even diep in. Goed nadenken over wat hij allemaal had geleerd. Hij kon dit, Rout had het hem vaker verteld. Hij moest gewoon voorzichtig voelen. Sommige queens hadden hem laten voelen. Voelen hoe het normaal voelde en hoe het voelde als ze drachtig waren. Hij liep rustig naar haar toe toen ze lag en sloot zijn ogen terwijl hij haar buik voorzichtig begon te voelen. Niet te veel druk zettende. ”Als ik je pijn doe moet je het gewoon zeggen hoor,” sprak hij zachtjes, waarna hij weer voorzichtig wat meer druk zette. Met zijn ogen dicht had hij het gevoel dat hij zich meer kon concentreren. Meer kon concentreren op wat hij voelde, wat er gebeurde onder zijn poten. Hij voelde wel wat en hij was er vrij zeker van, maar voor de zekerheid voelde hij net wat meer. Hij stapte van haar af, waarna hij zachtjes naar haar glimlachte. ”Je bent drachtig,” was zijn conclusie. Hij wist niet zo goed of hij gefeliciteerd moest zeggen, hij wist niet in wat voor omstandigheden dit al viel.. dus.. hij moest een beetje tactisch zijn hier in.
Geduldig en zonder enige zenuwen wachtte Breezesong rustig af. Ze keek wel toe hoe Falconpaw zijn pootjes op haar buik legde en zijn ogen sloot. 'Als ik je pijn doe moet je het gewoon zeggen hoor,' sprak hij zachtjes. Breezesong glimlacht en snorde instemmend, maar ze had er alle vertrouwen in dat Falcon zachtjes zou doen. Hij was erg zorgzaam en voorzichtig, dus dat zou wel goed komen. Ze dacht het zelf ook een beetje te kunnen voelen, ze was dan ook al ervaren en ze merkte het vooral aan de veranderingen in haar lichaam en gemoedstoestanden. Toen Falconpaw klaar was met voelen en achteruit stapte werden haar vermoedens bevestigd. 'Je bent drachtig,' was zijn conclusie. Breezesong knikte langzaam met haar kop en toen brak er toch een glimlach door op haar gezicht. Wie had dat gedacht, nog een nestje erbij. Dit zou wel de laatste worden hoor, dat hoopte ze tenminste. 'Wow, oké,' mauwde ze met een glimlachje. 'Weet je hoeveel het er ongeveer zullen zijn?'
Toen ze begon te glimlachen durfde hij ook wat breder naar haar te glimlachen. Gelukkig, ze leek er blij mee te zijn. Als hij het niet verkeerd inschatte dat het een ironische glimlach was dan tenminste. ’Wow, oké,’ klonk er met een glimlachje van de poes af en Falcon was oprecht wel een beetje trots op zichzelf. En ook blij dat de eerste keer dat hij dit deed het goed nieuws was in plaats van meteen alles verkeerd ging wat er verkeerd kon gaan zo’n beetje. ”Weet je hoeveel het er ongeveer zullen zijn?” Oef.. Dat moest hij wel een beetje ruim gokken. Hij kon er niet honderd procent zeker van zijn, maar gezien zijn theorie die hij al had gehad… ”Ik denk dat het zo’n drie? Vier? Zoiets zullen zijn. Ik kan het natuurlijk niet precies gokken.. maar ik gok rond die nummer ergens.” sprak hij met een zacht glimlachje. Het was natuurlijk wel een veilig nummertje om te zeggen, want ja.. De meeste nesten hadden zo’n twee tot vier kittens. ”Als je meer accuraat wilt weten zul je nog een keer terug moeten komen naar Routnose.” sprak hij met een zacht lachje tegen de poes.
Onderwerp: Awaiting 
di 21 jul 2020 - 23:49
