Our hands are palms and our clothes, Dust

Shine werd net wakker en hij was nog steeds zo blij om niet meer elke ochtend te jammeren dat de kater mentorloos was. De waterval die de to-be kon horen stroomde luid zoals gewoonlijk en het zonnetje scheen fel door de ingang van de grot. Een mooie, nieuwe, geweldige, perfecte, emotionele, super spannende, coole, Dag!, De positieve ochtenden drenkten door de zwart-witte kater zijn gedachten want hij mocht dan wel gevoelig zijn, maar meestal was die altijd blij en vrolijk.
Een glimlachje verscheen op de kater zijn gezicht en stond recht, om daarna uit te strekken. Nooit zo blij geweest, het was een wonder voor anderen om hem zo te zien. Meestal was Shine zelfs niet een tikkeltje vrolijk. Wel, dat veranderde. Maar we kunnen altijd veranderen, niet waar?

[+Ridge]

Ja potverdorie. Iemand was hierover begonnen en Ridge kon het echt niet meer uit zijn kop krijgen. 'S nachts sliep hij er slecht over, overdag was hij afgeleid - taken dat hij nooit ergens langer dan 10 seconden zijn kop bij kon houden. Het vrat hem op van binnen, omdat hij er geen antwoord op kon verzinnen. Een dilemma dat hem voor altijd zou teisteren, waar hij nooit meer vanaf kon komen. De jonge kater zuchtte luid en extreem melodramatisch. Tijd om zijn dilemma met een ander te delen, gedeelde smart was halve smart right? Zijn blik viel op Shine die er extreem blij uitzag. Mooi, tijd om hem lastig te vallen. De kater trippelde op hem af en keek de ander dood serieus aan. "Shine, je moet me helpen. Ik heb een dilemma," hij zou echt een acteur moeten worden. "Zou jij liever iedere keer dat je niest melk niezen, of ieder keer dat je in de buurt van een ander komt blaffen als een hond," asking the real questions here.

En opeens kwam de ander z’n vrolijkheid verstoren met een dilemma. Hij keerde zijn oranje ogen naar de andere to-be. ‘Melk niezen of blaffen naar een ander? Hmm’, het was goed om even na te denken. “Ik zou zeggen…”, begon de zwart-witte kater heel zelfzeker en vol enthousiasme, “Dat je melk moet niezen. Je komt veel vaker bij anderen dan dat je niest”. Ach wat was hij toch een slimme katertje. De to-be kon ook goed tegen een serieuze blik. Als lachertje keek hij hem terug aan met een doodserieuze blik. Waarna hij schoot in het lachen.

Oké, Shine had zeker een punt. Immers was het hardstikke gezellig in de cave en hoeveel er wel niet een kitten over hem gestruikeld was.... Of een warrior omdat hij in de weg lag. Oeps. Anyway, toch was Ridge nog niet helemaal van plan deze discussie naar zijn laatste rustplaats te laten gaan. "Oké, sterk punt, sterk punt, echter...." hij keek even zeer bedenkelijk. "Zou het niet ook best wel een beetje handig zijn om met honden te kunnen communiceren? I mean, stel je voor, een honden leger die de grot kan beschermen! Alleen wel beetje awkward als je op de eerste date heel hard gaat blaffen, hm..." Ridge zuchtte dramatisch. Wat een dilemma, wat een dilemma.... was het duidelijk dat hij geen zin had om iets nuttigs te gaan doen? " En dan nog maar te zwijgen over de arme zielen om je heen die lactose intolerant zijn!"

Deze kater trok zijn gezegde in twijfel. Een hondenleger? Neh, anders zouden de caveguards luie katten worden en dan zou je eerste date natuurlijk verpest zijn. “Als je niest, loop je dan gewoon weg van de katten in je buurt om de lactose intolerantie te vermijden”, begon de zwart-witte kater , erg zeker van zijn keuze, hij zou het niet veranderen voor geen enkele con. “Als je een hondenleger hebt worden de Cave Guards lui. Denk tactisch na Ridge, dan kom je ver”. De to-be was misschien een enthousiaste en zeer vriendelijke kat, maar hij vond het ook erg leuk om deel te nemen aan spelletjes, tactische spelletjes. Het zette zijn intelligentie op spel en dat vond hij geweldig.

Onderwerp: Re: Our hands are palms and our clothes, Dust