Delta {Training}

De leidster was vroeg opgestaan. Iets wat ze de laatste tijd veel vaker deed. Met veel moeite, want een vroege vogel was ze totaal niet. Maar ze had taken om te verrichten. En die gingen voor haar eigen emoties. Vandaag stond een training op de planning. Van haar nieuwste project. Ze had met hem hier afgesproken. Ze lied meestal haar leerlingen naar haar toe komen, in plaats van andersom. Echt een concrete reden hiervoor had ze niet. Was het trots? Was het simpel weg luiheid? Ach wie zou het zeggen. 'Ah Aegir, daar ben je.' Sprak ze kalm toen ze de zwarte kater zag nadere.

Het was tijd voor zijn eerste training. Zijn allereerste met zijn nieuwe mentor: de leider van de elite. En hoe jaloers hij was geweest opdat Skadi Cobra als mentor had gehad, zo jaloers was ze vast nu op hem, nu hij Brat als mentor had. Aegir rekte zich uit, had zijn zwarte vacht ravenzwart gepoetst en kwam met toch een beetje nervositeit in zijn poten naar de leider lopen. Zou ze onder de indruk van hem zijn? Hij kon al heel veel! Hij was al heel sterk, sterker dan Skadi hoor. Hij wilde ook het liefst direct al een halsband, want anders... hij moest! In elk geval voor Skadi de hare had. ‘Goeiemorgen, Brat!’ miauwde hij vrolijk, hoewel hij nog steeds geïntimideerd door haar was. ‘Wat gaan we vandaag doen?’ miauwde hij met een scheve glimlach.

The night is dark, and full of terrors. @Aegir Het gebeurde niet vaak dat ze zo begroet werd. Angstig, of jaloers ja. Maar vrolijk? Met een onmisbare scheve lach? Nee, dat was zeldzaam. Maar de rode poes vond het niet vervelend, deze wending. Integendeel; Het was bijna verfrissend voor de leidster. "Vertel me eens Aegir, waar denk je dat je talent ligt hmm?" Sprak ze met een grijns van onguur. "Vechten misschien? Het bloed van je vijanden rond je bek te proeven, ze zo breken dat elke bot in hun lichaam kapot is." Een glinster was te zien in haar enige goed werkend oog. 'Of past manipulatie beter bij je? Een web van leugens om je slachtoffers heen spinnen, en met een trek van het touwtje hun leven op de kop doen laten staan?."

MONTY

Aegir stond met grote, ronde ogen vol anticipatie. Wat zou er komen, wat zouden ze doen? Zou ze laten zien hoe hij echt moest vechten, beter dan wie dan ook? Of misschien iets anders. Hij kon al wel een beetje jagen en vechten, dat had hij van Jackdaw geleerd. Hun trainingen waren altijd wel leuk, Jackdaw was niet zo serieus. Maar Brat was anders, dit zou vast serieuzer worden. Maar opeens gooide ze angstaanjagende woorden naar hem. Bloed, botten breken? Hij draaide zijn oren wat onzeker naar achteren. ‘Uhh-’ begon hij even, maar al snel sprak Brat door. Manipuleren? Wat, nee... wacht! Hij wilde een held worden, zoals hem was beloofd. Geen.. Wat was dit? Was dit een test? Hij keek naar de kop van Brat en een onzekere blik schitterde in zijn ogen, waarna hij zich herpakte en zijn schouders rechtte. ‘Ik wil laten zien dat ik beter ben dan wie dan ook!’ miauwde hij terug. Iedereen in Riverclan zou het zien. Hij wilde niet een vechter worden of een manipulatief iemand. Hij wilde een goeie kat worden. De beste!

The night is dark, and full of terrors. @Aegir Zijn onzekerheid was haar niet ontgaan. En hoewel Brat niet precies de oorzaak wist maar ze zal er proberen mee te werken. Ze zal van hem een moordenaar proberen te maken. En als dat niet zo lukken, tja dat zou niet zo goed zijn voor de zwarte kater dan. "And how do you think you'll ever achieve that?" Langzaam duwde ze haar lichaam naar zijn richting toe. Als een jager die langzaam dichter bij haar prooi bewoog. "By believing really hard in yourself?" Ze lachte bespottend om haar eigen woorden. Het was een fassade, elke ambitieus wezen wezen had bloed aan zijn poten. Ieder die hoger op wilde moest manipulatie tactieken gebruiken om zijn onderdanen onder de duim te houden. Enkel dan- zou hij de beste kunnen zijn. "The truth is that real life doesn't work like in stories. If you wanna be the best, you must use fear to control people."

MONTY

Brat was niet wat hij had verwacht. Hij had verwacht dat ze eng zou zijn, maar niet zo. Ze sprak over hem, ze lachte hem uit. Hij keek even naar de grond, zijn kaken op elkaar geklemd, maar er was nog steeds vastberadenheid op zijn gezicht te lezen. Dacht ze echt dat hij nou zou ophouden? ‘Ik zal heel hard trainen!’ miauwde hij met zijn kin omhoog. Hij was geen opgever, hij zette door. Altijd. Maar uiteindelijk sprak ze dat alleen angst zou helpen. Zijn ogen werden weer wat groter en hij slikte. Opeens bedacht hij weer hoe hij Honorpaw had verslagen. Was zij nu bang voor hem? Ergens was het logisch. Maar waarom zou hij de anderen bang willen maken? Ze zouden hem zien voor hoe sterk hij was, hoe hij hun zou redden. Of.. was dat hetzelfde als angst? Zouden ze bang zijn van zijn.. kracht? Hij zwiepte zijn staart heen en weer, terwijl hij nadacht. ‘Dus.. hoe doe ik dat?’ miauwde hij tegen de leider van de elite.