Riptide of life (open for bc and maybe help???????)

Ze waren Riverclan, maar ze waren ook Bloodclan. Dit bleef allemaal zo verwarrend en het hielp niet dat de ene na de andere wat begon te zeggen. Dreampaw leek verbaasd te zijn over Aegir, misschien had ze zelf ook zo moeten reageren, maar nee, dat kon ze niet. Niet wanneer ze alles al wist en hij weer voor haar was hier. Ze moest bedenken hoe ze hier het beste uit zouden kunnen komen, maar haar hart stond even stil bij de woorden van de leidster. Ze zouden alledrie gevangen worden genomen. Nee, dat konden ze niet hebben.

Ze hoorde de woorden van haar zusje wel en die van Brimpaw, maar de woorden van Aegir brachten toch een lichte glimlach op haar snuit. Ze hoopte dat ze hem hiermee zou kunnen vertrouwen, voor wat ze zou doen. Ze stapte dan ook naar de kater toe en boog hasr kop naar hem toe, hem lichtjes aanrakend. "Ik zal blijven," Sprak ze zachtjes tegen hem. "maar je zult me moeten helpen hiermee." Na die woorden richtte ze haar blik op Brat en haalde een keer diep adem. De poes was de leader hier, dat was wel duidelijk, maar ze moest dit slim proberen te spelen. "Mijn zusje bedoelde dit allemaal niet zo, ze wilde jullie alleen mededelen dat onze vader gestorven is." Ze hield zich zo rustig mogelijk, ondanks Brimpaw die duidelijk andere plannen had. "Dat was haar reden om hier te komen en de ander is haar gevolgd. Zelf was ik hier in de buurt om een andere reden." En nu kwam het, als ze hier iets verkeerd zei, zou het mogelijk niet alleen haar de kop kosten. "Ik heb een aantal keren met Aegir afgesproken en was ook vandaag onderweg naar hier om hem te ontmoeten. Hij probeerde me te overtuigen om hier naartoe te komen, om naar de elite te komen. Alleen ik was er onzeker over. Maar nu blijkt mijn vader een bloodclanner te zijn geweest." Ze durfde haar zusje niet aan te kijken na dit gezegd te hebben, nee, dat kon ze niet. Het was niet toegestaan te ontmoeten met een bloodclanner. Maar ze moest doorzetten nu. "Ik heb een voorstel voor jullie. Ik kan al jullie vragen beantwoorden over mijn vader, Saxon. Jullie zullen niks extra's hebben aan deze twee en ik ben er vrij zeker van dat Riverclan naar die twee zal zoeken als ze te lang weg zijn. Mij zullen ze niet missen als ze weten wat ik heb gedaan." Ze begon langzaam te shaken, maar nauwelijks merkbaar. "Als jullie die twee laten gaan en mij gevangen nemen zal het niet tot een oorlog komen. Ik denk namelijk ook niet dat jullie een oorlog kunnen gebruiken zo snel na wat er is gebeurd met Shadowclan." Dit laatste was meer een gok, maar ze waren hier en niet in het Shadowclankamp, dus dit moesten de juiste woorden zijn. Ze hoopte maar dat de poes zou luisteren. Ze probeerde haar blik dan ook vast te houden om te laten zien dat ze dit meende.

Geirriteerd keek de poes uit haar ogen toen de situatie zich op een ongunstige manier uitspeelde. Maar wat haar het nog meeste verveelde was de riverclanner. En dan niet dat ze eisen begon te stellen, maar dat ze ook wel een paar punt had. Als de Elite erop stond om de hele bende te houden dan was een oorlog met Riverclan onvermijdelijk. En dat was iets; waar ze nog niet klaar voor waren. 'Dit gaan we doen; de calico blijft hier.' Ze richtte haar poot naar het wijfje dat als laatste gesproken had. Met een woeste blik en om hoog gehesen haren keek de poes alle katten een voor een aan. 'De rest van het groepje zal morgen ochtend vrij gelaten worden.' Als een straf, ze moesten leren dat je niet zomaar haar kamp kon binnen wandelen wanneer je dat wilde en dan weer vrijuit gaan. Niet gelijk- eerst moest je dienst uitzitten.

Brimpaw klemde haar kaken op elkaar toen Lilypaw zich er ook mee moest mengen. Zij offerde zichzelf ook al op, nee, leek zelfs vrijwillig in Bloodclan te willen blijven. En natuurlijk was Bloodclan daar veel blijer mee. Niemand had zelfs maar een sikkepit om haar aanbod gegeven. Nee, ze moesten haar niet hebben. Het maakte niemand iets uit. Brimpaw voelde zich alsof ze tegen een muur sprak, maar misschien zou een muur nog meer gehoor hebben naar haar woorden. Oh, ze mocht een nachtje blijven. Dat was meer dan iemand haar ooit angeboden had, dat was zeker. Maar ze was er vrij zeker van dat dat minder met haar te maken had en meer met Dreampaw. De grote rosse kattin voelde haar ogen prikken met boze tranen maar hield haar kopje hoog. Nee, haar leven was blijkbaar niets waard. Anders had haar opoffering iets uitgemaakt. En dat Lilypaw zei dat Riverclan hen zou komen zoeken? Nee, naar Dreampaw en naar Lilypaw zouden ze zoeken. Van Brimpaw verwachtten ze waarschijnlijk toch dat ze Riverclan verraden zou hebben, als ze al gemerkt hadden dat ze weg was. Starclanverdomme, haar poten jeukten om aan te vallen, om een verschil te maken. Om te tonen dat ze invloed had, dat ze ook nuttig kon zijn, dat haar leven waarde had.
Het zou zo makkelijk zijn om de rosse Bloodclan leidster aan te vallen, om haar klauwen in diens nek te slaan en bloed te trekken.

Maar waarom zou ze? Wat was het punt? Heel Bloodclan zou hun leidster komen redden. Het zou uiteindelijk haar bloed zijn die de aarde zou doordrenken, haar leven die de grond in sjijpelde. En op het eind zou niemand haar naam nog weten, zou niemand weten wie ze was, wat ze gedaan had. Het zou geen nut hebben. Niets dat ze deed had ooit nut. Was dat niet de reden dat ze bleef voortstrompelen, nog steeds een apprentice ook al was ze al bijna tien manen ouder dan de jongste warriors? Soms vroeg ze zich af waarom ze niet gewoon stopte, waarom ze niet gewoon opgaf. Het zou hetzelfde resultaat hebben. Niemand zou om haar geven, niemand zou om haar rouwen als ze stierf.

Maar Brimpaw klemde haar kaken op elkaar, keek de andere grote rosse kattin aan met een boze blik in haar ogen en met haar kopje hoog geheven volgde ze de Bloodclanners. Ze wierp geen blik meer op Dreampaw of op Lilypaw. Zij zouden genoeg hebben aan elkaar. Brimpaw zou zelf wel in stilte en alleen lijden. Zoals ze altijd deed.

Ze bleef! Lily zou blijven. Zijn gezicht klaarde op en stralend keek hij om zich heen. Zijn vrienden zouden blijven! Ze zouden zien hoe mooi het hier was, dat ze sterk waren, dat ze alleen maar zouden helpen. Dat ze de regels van Starclan volgden, net zoals hun. Alleen ging het er soms ietsje, ietsje anders aan toe. Maar dat was nodig, dat maakte hun sterker, beter dan alle anderen. En Lilypaw zou het ook leren en zou net als hij sterker worden dan ze ooit zou kunnen worden. Maar ze vertelde opeens... leugens. Hij had haar helemaal niet gevraagd hier te komen, alleen Starclan kon dat. Verward keek hij haar aan, zijn gevoelens verborg hij absoluut niet. Hoe kon hij haar helpen, als ze begon te liegen. Voor hem? Azazel zei nog dat hij goed werk had geleverd, en even keek hij al even verbaasd om naar hem. Nee, nee! Zo was het helemaal niet. Maar hij kreeg er geen woord tussen. Orchis begon te lachen en maakte haar uit als een zwakkeling. Hij werd aan de kant geduwd en hij keek toe hoe zijn vriendin werd gegrepen en even slikte hij. Dit was niet de bedoeling, zo moest het niet gaan. Hij wilde roepen dat Orchis van haar af moest blijven, maar hij kon niet. Want ja, hij had gelijk, ze waren sterker dan Riverclan. Hij was niet bang voor hun! En Brat besloot uiteindelijk dat iedereen moest blijven en dat Lilypaw nog langer moest blijven. Even deed Aegir zijn hart een sprongetje. Dat was wat hij wilde, maar hij wist niet zeker of... of het wel echt zoiets goeds was. Hij had niet het gevoel dat ze haar zagen als één van hun. Snel duwde hij dan ook met zijn neus tegen Lilypaws schouder en probeerde haar weg te duwen bij Orchis. ‘Kom Lilypaw, ik zal jullie nieuwe huis laten zien,’ miauwde hij, waarbij zijn grijsblauwe ogen even die van Orchis kruiste. Alsjeblieft, laat haar los, en dan konden ze zo meteen wel weer praten.

Ze had al haar aandacht op de leidster van dit stel gefocust, wilde de anderen niet eens aankijken, want wie weet wat ze daar zou vinden. Zou het afschuw zijn? Of zouden ze denken dat ze loog? Er was maar een kat hier die dat met zekerheid kon zeggen, maar gelukkig hield Aegir zijn mond. Als hij haar nu tegen zou spreken, dan zou dit wel eens heel verkeerd af kunnen lopen. Voor er echter een antwoord kwam, hoorde ze een gestoord gelach dat haar haren lichtjes deed rijzen, maar ze wachtte. Ze ging haar blik niet draaien naar waar dat vandaan kwam. De keuze was echter niet meer die van haar toen hij dichterbij kwam en Aegir ook daadwerkelijk aan de kant duwde. Ze liet haar blik kort naar Aegir gaan om te zien of alles goed ging met hem voor haar blik terugging naar de kater die nu zo dichtbij stond dat zijn neus die van haar bijna raakte. Zijn woorden deden een rilling over haar rug lopen, maar ze bleef stug staan. Ze zou niet terugdeinzen van hem, dan zou ze hier toegeven en dat kon ze niet. Ze voelde hoe zijn klauwen haar gezicht grepen en voor een moment had ze het gevoel dat ze hem weg wilde duwen, maar vocht ertegen. Ze liet alleen een kleine glimlach zien, vol ironie. Wie dacht deze kater dat hij was? Voor het laatst dat ze gezien had was de rode poes de leidster hier. "Volgensmij ben jij niet de leidster hier," Sprak ze dan ook na hij haar van zich weggeduwd had. "En zal dit ook haar beslissing zijn en niet die van jou." Het was waarschijnlijk niet verstandig om nu zo te reageren, maar de stem van de rode poes zorgde er al voor dat ze iets meer hoop had dat haar zusje en Brimpaw hier weg zouden komen.

Ze voelde hoe haar zusje zich tegen haar aangedrukt had en liet een zwakke glimlach zien, een die haar gerust moest stellen, maar dat waarschijnlijk totaal niet deed. Haar blik gleed van haar zusje naar Brimpaw en weer terug. "Ga maar naar Brimpaw, ik red me wel." Ze zou hopelijk Aegir hebben, dan zou dit alles misschien nog niet zo verschrikkelijk hoeven zijn. Ze draaide zich dan ook weg van de rest van de katten en begon in de richting te lopen die Aegir haar uitgeduwd had. "Kan ik eindelijk zien waar je terecht bent gekomen." Sprak ze nog zachtjes tegen hem, ook al was dit nooit haar bedoeling geweest om hier zo te komen. Maar het lot leek een ander plan te hebben. Tenslotte kwam haar vader hier ook vandaan, dus misschien was het tijd dat ze alles eens met haar eigen ogen zou zien.