[Border Patrol] Blood Runs Thicker Than Water

Sinds Shadowclan blijkbaar nogal in de problemen zat met Bloodclan, was het nodig om wat extra border patrols naar hun grens met Shadowclan te sturen. Ze hadden natuurlijk het voordeel dat het donderpad een natuurlijke grens bood; maar de Bloodclanners waren vast niet bang van een paar monsters, en dus was niemand veilig. Ook al was hun clan het verste van Shadowclan. Windclan had wel vaker de reputatie gehad dat ze "zwak" waren, en hoewel Amberstorm heel hard werkte om die reputatie ongedaan te maken en hoewel ze geloofde dat zij het beter af zouden brengen van een confrontatie met Bloodclan dan Shadowclan gedaan had, had ze niet zo heel veel zin om dat op de proef te stellen. Ze moesten zich sterk opstellen. De jonge kattin keek even naar de lucht - het was avond, maar nog niet donker. De dagen waren aan het lengen. "Houndtemper, Shadowrush, Wolfheart en.. Wisteriawisp." Ze aarzelde even voor ze de elder bij de groep riep; maar ze had bewust drie sterke warriors erbij gezet. Ze wou de jonge kattin meer kansen geven, want hoewel niemand het vast geloofde was haar hart ook geen steen. "Jullie gaan de grens met Shadowclan patrouilleren. Pas goed op en geef je ogen goed de kost; ik vertrouw die Bloodclanners voor geen haar. En, zoals altijd, als er iets te melden is kom je dat op het einde aan mij vertellen." Ze bekeek het viertal met serieuze blik. "Wolfheart, jij hebt de leiding." De kater had zich al vaak een leidinggevend type getoond - en hoewel dat haar serieus tegen de haren in kon wrijven, was het misschien soms wel nodig. De deputy knikte hen nog eens toe en liet hen toen vertrekken. Hopelijk kwamen ze melden dat Bloodclan weg was, maar zo makkelijk zou dat waarschijnlijk niet gaan.

Border Patrol voor Houndtemper, Shadowrush, Wolfheart & Wisteriawisp
Tijdlijn: na het (mislukte) bevrijdingsgevecht

Ook open voor Bloodclanners! (of shadowclanners, hangt wat af van wat bloodclan zegt!)

Hij had rustig genoten van de laatste zonnestralen voordat de schemer intrede had gedaan en het langzaam donkerder werd. De avonden werden al langer en het licht bleef langer bij hen. Maar toch kon je in de lucht al een waterige maan spotten en waren er al sterren te zien. Het zou niet lang duren voor het avond werd en voor de laatste patrol zou gaan. Die werd nu bij elkaar geroepen door Amberstorm. Hij zat er bij. Rustig verzamelde hij zich bij de groep die aangewezen en knikte kort naar zijn deputy. De mislukte zoektocht naar Shatteredice, het gevecht met BloodClan was fout gegaan was. Het zat hem niet lekker. De leiding werd door Amberstorm naar hem geschoven. Iets wat de bruine kater kon waarderen. Niet zo zeer omdat hij graag met zijn neus voor aan wou staan, maar omdat hij het fijn vond dat andere katten hem vertrouwde met leiding nemen. Het was een bewijs dat hij een verantwoordelijk warrior was. "Bedankt Amberstorm," sprak de kater tegen zijn deputy. "Laten we gaan jongens." sprak hij tegen de rest van de club voordat hij zich omdraaide en aanstalten maakte om te vertrekken.

Hij moest mee met een patrouille. Langzaam kwam hij overeind om zich bij de andere katten te voegen en strekte kort een voor een zijn poten. Hij was misschien wat stijf, maar dat zou hij er hopelijk zo snel mogelijk eruit lopen. Ze zouden de grens met Shadowclan patrouilleren, waar ze hoogstwaarschijnlijk bloodclanners tegen zouden komen of niemand. Hij knikte dan ook kort ter verduidelijking dat hij het gehoord had en wachtte tot Wolfheart een teken zou geven dat ze zouden gaan. Hij was allang blij dat het niet een van de jongere katten was die dit ging leiden, want had hij misschien er wat over gezegd, maar met Wolfheart kwam het waarschijnlijk wel goed. Dus hij volgde dan ook toen de kater aangaf dat ze zouden gaan.

Settleddust had zichzelf leider gemaakt van een kleine patrouille die de Windclan grens ging markeren. Bloodclan was net verjaagd uit hun clan, dus het was zaak dat hun grenzen weer snel, vaak en streng gecontroleerd werden. Alle clans mochten weten dat ze weer vat op hun eigen clan hadden gekregen. Hij had zijn apprentice, Chillypaw, meegenomen, die waarschijnlijk het allemaal maar prachtig en fantastisch zou vinden. En een ervaren warrior, Hazelnut. Hij had voor de twee gewacht bij de uitgang van het kamp, om vervolgens te vertrekken richting de Windclan grens. Shadowclan werd volledig afgeschermd door een donderpad, wat eigenlijk best een redelijke defensieve positie was. Maar het merkte ook het kleinste territorium af van al de clans. Daarom was Shadowclan ook altijd erg gesteld op wat ze hadden en verdedigden ze het fel.

De zon ging al onder toen ze bij de grens aankwamen. Settleddust proefde de lucht en buiten de doordringende geur van donderpad, rook hij ook de zachte, uitgewaaide geur van Windclan. Hij spitste zijn oren en zijn groene ogen schitterden in de avondzon, terwijl hij afwachtend naar de overkant van het donderpad keek. En over de horizon, zag hij kattenfiguren. Hij seinde met zijn kop naar de twee die met hem mee waren. ‘Windclan patrouille,’ miauwde hij, waarna hij met een poot richting de grens wees. Hij had zijn staart niet meer om te signaleren, dus Settleddust deed het altijd wat geïmproviseerder. ‘Blijf op je hoede jongens. Maar laten we even een praatje houden,’ miauwde hij met een standvastige grijns. Windclan was vast niet zo blij met hun op het moment. Maar ja, het zou vast wel weer goed komen vanzelf. Hij moest nederig blijven, ze hadden immers wel intenties gehad om hen te helpen.

Ze mocht vandaag met haar mentor mee op een patrouille naar het Windclan gebied. Het zou haar eerste echte patrouille zijn sinds de bevrijding, en dus was Chillypaw logischerwijs wel enthousiast. Hoewel de grens met Windclan nu niet echt haar favoriet was.. Ze had een hékel aan het donderpad. Het was eng en de monsters gaven absoluut geen ene sikkepit om hen. Maar de grijze kattin volgde achter haar mentor en achter Hazelnut zonder te morren, maar met een rechte rug. Ze was Shadowclan, en Shadowclanners waren trots en niet bang. Haar gele blik tuurde nieuwsgierig naar de overkant van het donderpad toen ze halt hielden. Een Windclan patrouille kwam hun richting uit; Settleddust mauwde dat ze op hun hoede moesten blijven, maar wel een praatje konden houden. Chillypaw knikte instemmend. Hopelijk zouden de Windclanners zich niet al te agressief opstellen als ze doorhadden dat ze van Shadowclan waren, en niet van Bloodclan.

De kater had meteen toegestemd om op patrouille te gaan langs de grenzen. Nu ze eindelijk terug hun eigen grenzen konden markeren, wilde hij meteen zijn deeltje doen. De vrijheid en het feit dat ze eindelijk nog eens van hen konden laten horen, speelde hier natuurlijk ook in mee. Men moest weten dat Shadowclan zich niet had laten kennen tijdens de korte overname van Shadowclan. De trots van een Shadowclanner was te groot om toe te geven aan zijn zwaktes.

Hazelnut hield meteen halt toen hij de stem van Settleddust hoorde en vernauwde kort zijn ogen bij het besef dat ze hier niet alleen waren. Hij was alert en keek, desondanks, met een tevreden blik in de richting van de Windclan patrouille.  Ze stonden aan de overkant van het Thunderpath, alsof ze gepland hadden om erachter te komen dat Bloodclan niet meer hier was.  ‘Blijf op je hoede jongens. Maar laten we even een praatje houden,’ De bruine tabby knikte bij de woorden van de kersverse deputy. Hier stonden ze dan, aan de rand van het Thunderpath. Monsters waren er gelukkig niet, de stilte overheerste waardoor je de katten aan de overkant goed kon horen. De kans dat de patrouilles elkaar zouden naderen was echter ook groot. Van een afstand roepen naar elkaar was dan ook niet heel handig. Even keek de kater zijdelings naar Chillypaw, die naast Settled was gaan staan. Hun patrouille was niet groot, maar had dan ook geen intentie om aan te vallen.