To live is to Travel

Met eindeloze energie stapte de grote robuuste kater door het vreemde land, een nieuwe plek, nieuwe kansen. Hoewel nog altijd een gebroken hart dragend was hij nog altijd niet blind voor nieuwe kansen, nieuwe vrienden. Ja, ze zouden veel beter zijn dan de schoften die hem hadden achtergelaten, hadden verstoten. Mochten ze pijn lijden, was het enige wat de kater hen nog wenste, het enige wat zijn gedwongen vertrek zou rechtvaardigen. Het deed de kater niet goed, zo alleen door her dorre landschap heen moeten trekken, niet om te kunnen keren om te checken of ze nog okay waren zonder hem, het zou hem niets moeten schelen! Eenzaamheid deed gekke dingen met een kater als extravert als hem, de stilte deed zijn gedachten luider schreeuwen, zijn schuldgevoelens nergens achter kunnen schuilen, het zou hem gek gemaakt hebben als zijn pad hem niet naar plek als deze had geleid, vol leven, vol kansen, misschien dat hij hier op nieuw kon beginnen, het vorige volledig vergeten. Zijn jeugdige blik gleed over een poes, haar vacht bijna zolang als het zijne. Zijn neus vulde zich met de oh zo gemiste geur van soortgenoot, een andere kat, het leek wel manen geleden sinds hij die voor het laatst gezien had, hoewel niet waar, gedroeg hij zich er wel naar en schoot naar voren om de poes enthousiast te begroeten, glijdend tot stil staan komend voor haar "Hey daar" snorde de kater vriendelijk, zijn stem net wat te luid voor de situatie, misschien kon vandaag dan toch beter worden dan gister.

                                                           +Rawrya

De jonge poes vermaakte zich prima. Ze lag met haar buik op de grond en tussen haar voorpootjes stond een blauw bloempje. Haar kinnetje had ze ook op het gras gelegd en met grote, verwonderlijke bruine ogen keek ze hoe het bloempje met de wind heen en weer danste. Het zag er super cute uit en een zachte giechel verliet haar bekje. Haar aandacht werd echter getrokken door een beweging achter het bloempje, en voor ze het wist stond daar opeens een grote kater voor haar. Raya keek eerst geschrokken naar hem op maar na zijn vriendelijke en vrolijke gesnorde groet brak er toch een glimlach door op haar gezicht. Ze kwam overeind. 'Heyy,' snorde ze. 'Wie ben jij? Ik ben Raya!' Ze was hier zeker nog niet super lang, maar ze had de geur van deze kater in ieder geval nog nooit geroken.

Kort leek de poes te schrikken, was hij dan echt zo eng? Hij mocht dan wel enorm zijn maar eng? Nee toch? Verward keek hij de poes, die tot zijn geruststelling leek te kalmeren, aan. en hoewel iets wat onzeker bleef hij glimlachen, het was niet zijn bedoeling de eerste de beste poes die hij tegenkwam meteen af te schrikken.'Heyy,' snorde ze, net zo lief als hij dat had gedaan 'Wie ben jij? Ik ben Raya!' . De rossige kater knikte enthousiast, de poes leek net als hem vol vreugde te zijn, zijn nieuwsgierigheid weerspiegelde in haar ogen, het voelde goed eindelijk een vriendelijk paar ogen te zien. "Mathias is de naam" mauwde de kater zelfverzekerd, zijn dikke pels goud kleurend in het zonlicht dat door de perfect in een lijntje geplanten bomen heen filterde. Het zette een warme scene neer, een sfeer die de kater wel beviel, een sfeer waaraan hij wel kon wennen. "Het is leuk je te ontmoeten Raya, kom je uit de buurt?" vroeg de kater, gefascineerd door het nieuwe wat hem werd voorgesteld, maar echter ook proberende het gesprek gaande te houden nu hij er eindelijk eentje voerde dat niet meteen uitliep in klauwen over zijn kop.

De kater leek wat verward maar leek zich snel weer te herpakken toen zij dat ook deed. De vrolijke uitdrukking op Raya's gezicht verdween in ieder geval niet. Wat haar betreft zal die ook niet snel verdwijnen! 'Mathias is de naam,' mauwde de kater zelfverzekerd. 'Het is leuk je te ontmoeten Raya, kom je uit de buurt?' vroeg hij vervolgens. Raya's glimlach werd nog wat breder en ze haalde kort haar schouders op. 'Inderdaad leuk jou ook te ontmoeten Mathias! En nee, ik kom hier eigenlijk niet vandaan. Maar ik woon hier nu wel al een aantal manen. Dus ik weet wel het één en ander, maar niet veel eigenlijk,' miauwde ze met een lichte grinnik. Er was nog zoveel om te ontdekken! 'Kom jij dan wel van hier of niet?'

'Inderdaad leuk jou ook te ontmoeten Mathias! En nee, ik kom hier eigenlijk niet vandaan. Maar ik woon hier nu wel al een aantal manen. Dus ik weet wel het één en ander, maar niet veel eigenlijk,' mauwde de poes met een lichte grinnik. Nieuwsgierig knikte de kater enthousiast, stapte hij was dichter op de poes af alsof zijn poten niet protesteerde bij iedere stap die hij zette. 'Kom jij dan wel van hier of niet?' kaatste de poes zijn vraag terug. Het was niet alsof hij niet verwachten de vraag ook te krijgen maar voorbereid was hij zeker niet. Terugdenken aan waar hij vandaan kwam lag hem niet echt denderend, hoe ze hem daar verstoten hadden voor een reden zo dom, het lag hem allemaal niet goed. Maar daar had het mooie poesje toch niks mee te maken? Glimlachend schudde hij dan ook zijn kop, liet hij niet zo zeer merken dat de gedachten in zijn kop hem pijn deden, alleen zijn ogen deden dat, als verraderlijk als deze waren lieten ze al zijn gevoelens altijd duidelijk zien, weerspiegelde ze alles wat er in hem omging "Neee, ik kom van heeeel ver weg" mauwde de kater knikkend "Ik ben er pas net"

De kater deed er wat langer over om te antwoordden. Raya keek hem nieuwsgierig aan, maar haar glimlach verdween nooit. Wat ging er om in zijn kop? Hij glimlachte, schudde zijn kop. Maar zijn ogen spraken boekdelen. Raya was benieuwd wat er gebeurd was, maar besloot er voor nu maar niet op in te gaan. 'Neee, ik kom van heeeel ver weg,' mauwde de kater knikkend. 'Ik ben er pas net.' Raya kantelde haar kopje wat en glimlachte nog wat breder. 'Oohh, waar kom je dan vandaan? Niet uit de stad, neem ik aan? Kom je dan misschien vanuit de bergen? Ik heb gehoord dat daar ook katten wonen,' miauwde ze terwijl ze een korte blik richting de bergen wierp. Misschien was dat ook nog wel is de moeite waard om naar toe te gaan.