[Half moon gathering] Daar zijn we weerrr

_{Shrimppaw had de reiskruiden niet echt lekker gevonden, maar ja, het moest maar. Ze wilde natuurlijk niet eten als dat niet mocht. Ze was best wel gespannen. Dit zou de eerste keer zijn dat ze met StarClan zou spreken, als die haar überhaupt zouden willen spreken. Maar dat zal wel toch? Shrimp volgde haar mentor in ieder geval wel enthousiast, maar de blik in haar ogen kon wel lichte zenuwen verraden. Het was een langere tocht dan ze had gedacht dus ze was blij toen Coyote vertelde dat het niet ver meer was. Dit was ook de eerste keer op WindClan territorium, ook wel speciaal. Hier zou ze Falconpaw weer zien. Ze vond hem erg aardig, dus daar keek ze wel naar uit. Ze was ook erg benieuwd naar de rest. Uiteindelijk bereikte ze Highstones. Shrimp keek haar ogen uit en ging naast haar mentor zitten. 'We zijn het eerste,' miauwde die opgewekt. Shrimppaw glimlachte lichtjes naar haar en knikte. Nu ze zo dicht bij StarClan was, was het plots nog wel een stuk spannender. 'Heb je er zin in?' vroeg Coyo daarna. Shrimp knikte. 'Ja hoor. Maar wel spannend,' gaf ze eerlijk toe met wiebelende oortjes.}

_{Ondertussen had ze al zeker zes keer haar excuses aangeboden aan Pepperpaw die de route zou moeten wijzen naar de Highstones, maar als enige van de twee die daar ooit geweest was was het logisch dat zij zou zeggen welke kant ze op moesten. Newt knikte alleen toen de ander wat zei. In tegenstelling tot haar kende ze geen medicine katten van de andere clans. Ze kende sowieso nog maar weinig katten buiten haar eigen clan. "We zijn er bijna.." Na die woorden merkte ze dat ze nog nerveuzer werd dan ze al was. Wat als er niemand was of ze hun meteen weer weg zouden sturen omdat ze er niet bij mochten zijn? Met haar snorharen die nerveus trilde bewoog ze iets dichter naar Pepperpaw toe. "Hallo" begroette ze de riverclanners die er al waren op hetzelfde moment als de ander en moest er bijna om grinniken. Haar blauwe ogen bestudeerde de twee andere katten in stilte, maar vanuit haar ooghoek hield ze Pepper in de gaten. Dit zou hun samen wel lukken.}

In alle chaos waren de half moon gatherings toch iets waar ze altijd naar uit keek. De reiskruiden smaakte nog altijd even vies en het bleef wennen dat zij degene was die de weg moest leiden. Jammer genoeg kon ze niet langer meer vrolijk achter Mistgaze aan lopen en had ze nu zelf de taak om Waterpaw goed te begeleiden. "Waterpaw, ben je er klaar voor?" vroeg ze zodra ze haar kruiden op had. Ze was klaar om te vertrekken, ze wilde immers niet als allerlaatste bij de Highstones aankomen.

De weg was niet echt bijzonder meer. Ze had nooit moeite gehad met de weg vinden naar plaatsen waar ze vaker was geweest. Het uithoudingsvermogen had ze er ook wel voor en de omgeving had ze langs zowat alle kanten bekeken. Waar ze nu vooral op moest letten was of haar apprentice haar kon bijbenen. Ze wilde nog wel eens het tempo wat aan de hoge kant leggen. Ze had er immers behoorlijk zin in om Routnose weer te zien en te horen over wat er op het moment in de clans gaande was. "Kun je me bijbenen Water?"

Coyotespirit was er al samen met Shrimppaw. Ook twee flame point apprentices met Shadowclan geur waren er. Huh? Waar waren Acefray en Bloodpaw? Er moest wat gebeurd zijn. Maar twee apprentices was... bijzonder. Ach, ze zou er later wel achter komen. Stiekem had ze het wel naar haar zin aangezien ze er eerder waren dan Windclan, daar kon ze Rout wel een beetje mee plagen. Al was dat misschien niet het slimste om te doen aangezien zij de twee oudste waren hier. "Hallo allemaal", zei ze met een vriendelijke glimlach voor ze plaats nam.

Tijd was al snel voorbij gegaan. En voordat de jonge kater het wist, was het weer tijd voor de half moon gathering. Hij was al bezig met het kauwen van de reiskruiden, al was het harder om ze nog door te slikken. Bah, hier moest hij toch nog aan wennen.
Sinds de plotselinge verdwijning van zijn moeder, Swallowflight, was zijn kop van tak naar tak gesprongen. En was hij verder meer afgeleid dan normaal. Het leek alsof alles langzaamaan van zijn poten wegglipten. Terwijl de zware verantwoordelijkheid van de medicine cat rang steeds meer en meer naar hem toegeschoven werd. Tuurlijk nam Rousebell het meeste werk op. Maar er werd toch steeds meer van hem verwacht.
"Waterpaw, ben je er klaar voor?" Klonk de stem van zijn mentor. De apprentice was nog bezig met het kauwen van de kruiden. Al was het vrij doorgekauwd. Hij had gewoon het lef niet om ze door te slikken. Maar toch, uiteindelijk kreeg hij onder dwang van zichzelf de kruiden door zijn keel. En draafde hij snel naar de grijze kattin zodat hij haar het kamp uit kon volgen.

Normaal zou hij haar de oren van haar kop kletsen. Maar Waterpaw bleef vrij stil. Deels om zijn humeur, en deels om het feit dat hij zichzelf al moe had gekregen. Wegens al het zorgen maken, de onrust en zijn persoonlijke problemen had hij zichzelf niet zoveel gegunt. Maar oké, hij zou met StarClan even bijkletsen. Of hoe ze dat ook deden. Hun wisten wel beter.
"Kun je me bijbenen Water?" Kwam de vraag. Waardoor hij zijn kop op tilde. "Hm? Tuurlijk, Rouse. Ik heb nog mijn jonge poten." Miauwde hij in een speelse toon. Voor hij snel zijn stappen versnelde. Een kleine glimlach op zijn gezicht. Het zou wel lukken. Vannacht zou wel lukken.

Het was een best lange wandeling, maar voor Water het wist waren ze al bij de Highstones uitgekomen. Ah, ja. Daar had hij Coyotespirit. Die zelf een apprentice met zich meedroeg. Een jonge kattin met een lichtgekleurde vacht. Oké, daarnaast waren twee andere apprentices. Ze leken op zusjes bijna. Al kon hij éen van de kattinnen herkennen. En zijn groene ogen gingen wijd open. "Pepperpaw?" Sprak hij vol met verbazing. Iets te luid, waarschijnlijk. Hoe kon het dat StarClan zelf haar uitgekozen had? Iemand die hem vanaf nu de hele weg zou gaan afleiden? Hij merkte nog niet op dat ShadowClan nu twee apprentices had, en Bloodhound er niet meer was. Zijn blik nu gericht op de flame-point. Oh StarClan.

Ze waren een beetje te laat en dat was ook echt volledig haar schuld. Kijk, als ze nou had kunnen zeggen dat haar nieuwe apprentice wat dingetjes had omgegooid perrongelijk, zou het nog acceptabel zijn geweest - maar nee, het was gewoon de volleerde medicine cat die nogal onhandig ergens tegenaan was gebotst en toen allerlei kruiden door elkaar had geschopt. Inmiddels was dat allemaal wel weer opgeruimd (terwijl ze zich honderd keer verontschuldigd had tegenover arme Falcon) dus konden ze onderweg. Alleen kwam dan het volgende probleem - haar conditie was niet wat het ooit was geweest. Falconpaw stuurde ze nog regelmatig mee met normale trainingen, zijzelf en Lizardpath hadden dat echt teveel laten varen. Ze was nog steeds snel, natuurlijk, maar dat rennen op zo'n tempo hield de kleine poes niet lang vol. Gelukkig was Windclan dicht bij de High stones, waardoor ze niet pas morgen aan kwamen. Het duurde niet zo lang of het grassige landschap onder hun poten veranderde alweer gestaag in een rotsachtig, ruig terrein. Vlak voordat ze er waren kwam de poes even tot stilstand, deels om op adem te komen en deels om Falcon een hart onder de riem te steken. "Oké Falcon," ze pufte nog één maal en wist toen haar ademhaling weer onder controle te krijgen. "Nogmaals sorry dat we wat later zijn, maar het komt goed! Alle medicine cats zijn super aardig en leuk, voel je ook vrij om met hun bij te praten als de, uh, plechtigheden voorbij zijn. Het is belangrijke goede banden met je mede medicine cats te smeden," ze had hem al voorbereid op wat er zou gebeuren, ingelicht over hoe dit soort dingen gingen. Toch kon ze voorstellen dat het spannend was, hij zou voor het eerst Starclan zien vannacht. Niet alleen dat, hij zou ook door hen geaccepteerd moeten worden. Zij had daar geen twijfels over. Ze gaf de jongen een neusje en liep verder. "Blijf nog maar even achter me," en met die woorden liep ze de groep tegemoet.

"Goedenavond! Sorry dat we wat later zijn, we-" ze stopte midden in haar zin, haar ogen vol verwarring door wat ze aantrof. Riverclan was zonder Chivysniff, en Coyotepaw, nu waarschijnlijk volledig medicine cat, had een nieuw guppy mee. Mistgaze was ook afwezig, samen met zowel Bloodpaw als Acefray. Met een schok besefte ze zich dat zij en Rousebell opeens de oudsten waren, maar ook dat de mogelijkheid groot wad dat Bloodpaw dood was, samen met Acefray. Iniedergeval leken ze vrij te zijn van Bloodclan, maar wat zouden ze allemaal verloren zijn? Ze slikte en maakte toen oogcontact met het rood van Shadowclan. Eentje herkende ze. "Pumpkin..?" fluisterde ze verward. Wat deed ze hier? Was ze- Oh starclan, haar meisje! Een medicine cat apprentice! Ze snorde warm, maar besefte zich toen dat zij en Rouse eigenlijk de gathering zouden moeten leiden, samen met Coyotepaw allicht. Oh, dat was heel raar. Ze waren altijd de jongsten geweest, wat was er met iedereen gebeurd? De poes herpakte zichzelf en stapte verder naar voren, al gaf ze Pepperpaw een heel erg warme, trotse glimlach en liet ze in het voorbijgaan even knuffelig haar staart over Rousebell haar rug glijden. Ze wist dat ze een beetje professioneel moest blijven, maar starclan wat wilde ze hen beide graag knuffelen. Toch bleven zorgen hangen, ze hoopte dat iedereen die afwezig was nu oké was. "Goed, ehm nogmaals excuses. Ik zie veel nieuwe gezichten, hopelijk is het met de oude garde ook oké..? haar blik ging bezorgd van Rousebell naar Coyotepaw naar Pepperpaw. Uiteindelijk wenkte ze Falcon naar voren te komen en keek trots de groep rond. " Ook ik heb een nieuw gezicht bij me. Ik wil jullie graag voorstellen aan Falconpaw, mijn nieuwe apprentice, als Starclan haar zegen geeft vanavond,"

_{Al snel kwamen er andere katten, allemaal nieuwe gezichten voor haar. Behalve dan de WindClan Medicine Cats. De oudere herkende ze van het gevecht dat ze hadden gehad met ShadowClan en BloodClan. Niet dat ze veel contact hadden gehad, ze herkende haar alleen maar van gezicht. Falconpaw herkende ze natuurlijk van de gesprekken die ze al hadden gehad hiervoor. De jonge poes herkende de andere katten niet en ze was best verbaasd toen ze de twee jongen poezen zag van ShadowClan. Anderen katten begroette elkaar vrolijk, alsof ze elkaar al levenslang kenden. Shrimppaw wiebelde een verlegen met haar oortjes en forceerde een klein glimlachje op haar snoetje. Dit werd spannender met de seconde. Maar het belangrijkste was StarClan, wat natuurlijk ook meteen het meest spannendst was. Maar het zou wel goed komen, toch? Ze hoopte van wel... Shrimppaw wachtte verder een beetje af van wat de rest ging doen.}