Lost?

Met kalme passen sletenderde de kater door het kleine stukje bos. Hij had een haas te pakken gekregen. Waarschijnlijk was het dier vanaf het WindClan gebied hier heen gedwaald. Jammer voor hen, dat was een haas minder om op te kunnen eten. Quietcreek zou het beest echt niet zomaar laten lopen. Wat als het de weg naar het WindClan gebied terug zou vinden? Hij liep dan ook net iets te trots met deze micro ‘overwinning’ rond. Maar who cares? Hij was momenteel alleen en kon er dus bij lopen zoals hij zelf wilde. Wat hem betrof kon WindClan die ene haas best missen. Voordat dat stelletje ongeorganiseerde katten iets door hadden moest je het ook wel heel ver schoppen. Quietcreek liet zijn trotse tred varen toen hij een tegenligger op het pad kwam. Timberpaw… Hij kende de later eigenlijk nog niet zo goed. Maar hey, dat kon nog komen. “Verdwaald in het grote bos?” Grapte hij toen ze elkaar passeerde. Hij had hem bijna een schouderduwtje willen geven om de ‘grap’ kracht bij te zetten. Maar besloot op het laatste moment omdat toch maar niet te doen.

-eerste post voor Timberpaw

Dat was nou net weer zijn luck. Was hij eindelijk in de stemming voor grapjes, stond er een chagrijn op zijn pad. Of nou ja, daar leek het op het eerste gezicht wel op. “Ik kwam hier eigenlijk voor wat rust en vrede, maar het ziet ernaar uit dat dat niet gaat gebeuren.” Zei Timberpaw. Rust en vrede? Dat was een zeer hoge eis. Wist dat maar eens overdag te vinden in het Clangebied. Een uitstekend recept voor teleurstelling. Maar ach, sommige katten waren nu eenmaal zo. En gezien hij Timberpaw niet echt goed kende wilde hij ook nog geen compleet oordeel vellen. De stemming leek echter al snel wat op te klaren toen de ander de gevangen haas in het vizier kreeg. Quietcreek grijnsde toen hij zag hoe Timber zijn verbazing snel probeerde te onderdrukken. Ja, doe maar alsof het je niets uit maakt. Oefen daar nog maar even fijn op.  “Gestolen van WindClan?” Bij die vraag liet hij een geamuseerde lach horen. “In je dromen ja.” Zei hij, defensief maar toch geamuseerd bij het idee. “Ik zou het toch niet in mijn hoofd halen om iets van WindClan op te eten?” Iets stelen? Oh, dat was prima. Vermakelijk zelfs. Maar het opeten? Iets wat WindClan normaal als kost zag? Nee, dat zou hij toch echt nooit doen. “Wil je er anders ook met zo een thuis komen? Ze zitten hier genoeg. Als je snel bent krijg je er vast wel eentje te pakken.” Vervolgde hij. Dat zou nog eens een prestige zijn. Bij je mentor aankomen met een wilde haas. Quietcreek zou die kans niet zomaar laten liggen. Maar wie wist dacht Timberpaw daar anders over. Hij kwam hier immers voor zijn rust.    

De stemming van de tabby leek heel even wat op te klaren toen Quietcreek zijn humor in het spel gooide. Helaas duurde die overwinning niet lang. Ondanks hun gezamenlijke afkeer voor WindClan hadden de twee niet genoeg gemeen om elkaar zomaar te kunnen vertrouwen.  “Was dat een uitdaging?” Vroeg Timberpaw hem wantrouwig. Quietcreek knikte. Nou en of was het een uitdaging! Een hele goeie ook! Daar zou de apprentice nog eens mee kunnen pronken thuis. Echter werd zijn bevestiging nogal anders opgevat. “En als ik op mijn snufferd ga, dan geef ik jou de gelegenheid om me uit te lachen zeker? Maar dat feestje gaat mooi niet door.” Zei de tabby. Hij klonk behoorlijk geërgerd. Quietcreek fronste. Zo had hij het niet bepaald voor zich gezien. Hij wist ook wel dat er een aantal katten tussen zaten die het heel fijn vonden om zichzelf boven de apprentices te verheffen. Maar Quiet was van mening dat jong talent erg belangrijk was voor de Clan. Je moest niemand de grond in stampen. Daar kwam alleen maar narigheid van later. Zoals bij WindClan.  “Ik ben trouwens toch niet snel genoeg voor die beesten, dus laat heel dat plan maar zitten.” Vervolgde Timberpaw somber. “Ik ben hier niet bepaald om je uit te lachen. Als ik dat had gewild dan had ik het al lang gedaan Timber.” Gaf hij toe. Als hij gemeen wilde zijn dan zag hij zijn kansen daar echt wel toe. “Ik denk dat je het wel kan met wat hulp. Maar no pressure.” Het zou natuurlijk geen hebben om de kater te forceren. De keuze was aan Timberpaw zelf. Maar het hebben van meerdere opties was wellicht een mogelijkheid? “We kunnen ook voor iets kleiners gaan?” Stelde hij voor. Een vogel, muis of vis: what have you. Zolang Timber het maar met trots zou kunnen laten zien.
 

Timberpaw bleef een beetje achterdochtig en Quiet had dan ook besloten dat te accepteren. Er viel immers niets te bewijzen als dat niet op een spontane en natuurlijke manier zou kunnen. Hij stelde voor om gezamenlijk op wat kleiners te jagen. Hij wilde de apprentice immers niet te ver buiten zijn comfortzone duwen. Zo af en toe een succes was ook wel belangrijk. Dat gaf immers hoop en motivatie om door te blijven trainen. Echter leek het iets van koppigheid en pride in Timber naar boven te halen. Want deze reageerde gelijk door aan te geven dat hij het toch wel wilde proberen. Quietcreek grijnsde. Kijk, daar had hij wat aan. “Al heb ik nog nooit op landdieren gejaagd, dus de kans dat het uitdraait op een compleet fiasco, is tamelijk groot.” Vervolgde de apprentice. “Oh geen zorgen, ik zal proberen om de kans daarop in te dammen. En daarbij, voor alles is een eerste keer. Mij zul je er niet over horen als het mis gaat.” Hij had er oprecht geen reden toe. Timbers succes was ook zijn succes hier. En zijn belangrijkste doel was om een goede leermeester te kunnen zijn. Niet een ouderejaars pestkop. “Wil je weer teruggaan naar de WindClangrens? Het lijkt me vrij logisch dat daar de grootste kans is om nog zo’n prooi te vangen,” Vroeg Timberpaw hem. Quietcreek knikte. “Dat is waar. Het is wel iets riskanter aangezien WindClanners nogal snel geneigd zijn om ruzie te komen zoeken maar als we ons gedragen zou alles goed moeten gaan.” Zei hij. Niet dat ze gegarandeerd lastig gevallen zouden worden. Maar Quietcreek wilde wel dat Timber zich bewust zou zijn van het uitgekozen gebied en diens eventuele nadelen. Hij stond op en wenkte de apprentice om hem te volgen. Gelukkig was het WindClan gebied hier niet heel ver van vandaan dus ze hadden ruim de tijd om iets te vangen voordat ze terug zouden moeten gaan naar het kamp. Het leek hem dat Timberpaw niet bepaald een fan was van praatjes onderweg en dus hield hij zijn opmerkingen voor zichzelf en zette er flink de pas in. Hoe eerder ze er waren hoe beter.

Timberpaw liet weten niet bang te zijn voor een eventuele aanvaring met WindClanners. Nu was Quietcreek dat ook niet. Maar toch voerde hij in gedachten een hevige discussie met zichzelf: een gevecht ten alle tijden voorkomen of het gewoon laten gebeuren. Hij was niet bang voor WindClan en diens Warriors. Maar de gevolgen in zijn eigen Clan, dat was iets om over na te denken. Hij had immers wel een Apprentice bij zich. Deze was dan toevallig wel een stoerdoenner maar dat veranderde nog niets aan het feit dat hij Timberpaw mogelijk in gevaar kon brengen als een van hun twee een gevecht uit zou lokken. Wat als hij op zijn kop zou krijgen? Als zijn sociale status hierdoor een deep dive zou nemen? Je kon maar beter geen risico's nemen als Pantherstar degene was die over de regels ging, dat wist hij wel. De WindClan grens kwam al in zicht. Quietcreek vertraagde zijn pas. “En wat doen we nu?” Vroeg de bruine tabby nors. Tijd voor een antwoord van Quiet zelf was er echter blijkbaar niet. “Wachten we nu gewoon tot een haas de oversteek maakt of is er iets wat we kunnen doen om ze te lokken?” De crème kleurige kater schudde zijn kop. “Ze zitten hier in de omgeving. Die hazen houden niet bepaald rekening met een grens. Het kan best zijn dat we er hier eentje zullen spotten.” Legde hij kalmpjes uit. Hij mocht gewoon maar hopen dat er vandaag op dit precieze tijdstip geen WindClanners in de buurt van deze grens zouden zijn. “Het interessante gedeelte zit hem in de achtervolging. Die hazen rennen natuurlijk al over the place. En tja, dan ga je nogal eens de grens over.” Vervolgde hij met een kleine grijns. Quietcreek stond op en stak zijn neusje in de lucht om te kijken of er toevallig al hazen in de buurt zouden zitten. Tot nu toe nog geen geluk. Hij wendde zich tot Timberpaw. “Ruik jij al iets?” Vroeg hij, als een kleine hint dat de kater mee mocht helpen zoeken.    

Timber leek nogal verbaasd over het feit dat Quiet het daadwerkelijk niet erg vond om de grens over te steken als dat betekende dat ze hun prooi zouden kunnen pakken. Hij had het al eens eerder gedaan en was nog nooit betrapt. Hij ging er vanuit dat Timberpaw capabel genoeg was om op zijn beurt ook niet betrapt te worden. “Wat jij wilt,” Zei de Tom nonchalant. Al was er daarbij toch wel duidelijk een nieuwsgierige ondertoon te horen. Tja, dat wilde hij inderdaad wel. Zo had hij het gepland dus zo zouden ze het ook aanpakken. Nadat hij de apprentice had gevraagd of deze al iets rook duurde het gelukkig niet lang voordat ze een spoor te pakken hadden. Dat had Timberpaw dus al goed onder de knie. Hij stootte hem aan en knikte in de richting van hun prooi. “Ik denk dat we beet hebben,” Zei hij. Quietcreek knikte. Er zat er zowaar al eentje in de buurt. En als het goed was kwam deze nog hun kant op ook. Lekker makkelijk. Quiet volgde en apprentice zijn voorbeeld en ging klaar zitten voor het jacht spektakel. Timberpaw leek er zin in te hebben en dat was maar goed ook want deze beesten waren razend vlug en zeker niet dom. Ze zouden elkaar dus ook wel echt nodig hebben wilde ze dit beest te pakken kunnen krijgen. Toen er vlakbij ook maar het kleinste beetje geritsel klonk vernauwde hij zijn blik en bleef even ijzig stil zitten. Langzaam werd het plaatje helder. Nog geen drie meter van hun vandaan zat er inderdaad een haas tussen het hoge gras. Neurotisch en goed doorvoed, niet bepaald een prooi voor RiverClan. Maar wel een soort trofee. Hoe bedoel je RiverClan kan geen hazen vangen? Hij zou het levende bewijs leveren. “Blijf.” Fluisterde hij tegen Timberpaw en begon daarna aan het lastigste gedeelte van dit gehele gedoe. Hij zou zich ergens achter de haas moeten verstoppen. Op die manier kon hij het beest zo de klauwen van Timberpaw injagen. Maar om daar te komen zou hij een tergelijk langzame sluiproute moeten afleggen. De haas knabbelde rustig verder aan een graspolletje terwijl Quietcreek stukje voor stukje dichterbij zijn aanval plaats sloop. Daarbij hoopte hij met elke vezel in zijn lichaam dat Timber het geduld op kon brengen om te blijven zitten. Gelukkig leek dat goed te gaan. En na een zenuwslopend rondje om was hij dan toch waar hij wezen moest. Eenmaal daar nam hij de aanvalspositie aan, keek de apprentice recht in de ogen aan en liet enkel het woord ‘nu’ geluidloos over zijn lippen komen. De kater sprong naar voren en de haas nog net in zijn rug te raken. Hij haakte zijn nagels in het vlees van het dier en probeerde zich koste van het kost vast te blijven zetten. Stof waaide op terwijl de haas zich in allerlei vreemde posities wrong om aan dit wrede lot te kunnen ontkomen. Uiteindelijk lukte het dat beest toch om zich los te rukken en nu al bloedend in de richting van Timberpaw te springen. “Grijp ‘m Timber!” Riep Quietcreek, terwijl hij zelf weer overeind krabbelde om te hulp te kunnen schieten waar nodig.