Lost cause and a lost child

Ze was furieus. Haar vader was bezig met een nieuwe kattin. Ze merkte het wel. Ook al probeerde hij zijn kinderen zoveel mogelijk uit de weg te gaan, Myrtlepaw wist dat hij weer met zijn smerige zaakjes bezig was. De eerste keer was zíj het product geweest, en had het het gebroken hart van twee queens betekend. Ze had hem er nooit voor vergeven, hij was de reden dat haar moeder haar nooit echt gezien had. Hoeveel nestjes zonder vader waren er nodig voordat hij tot zijn beseffen kwam? Nog één, twee, tien? Ze dacht duister na over wat er zou gebeuren als ze nog meer halfsiblings kreeg. Zouden die net zo uit haar leven geschermd worden als haar oudere zus Blossomflower?
Al met al was Myrtlepaw dus niet blij, en dat was te merken toen ze weg stampte uit het kamp. Het kon haar niet schelen over iemand het had gezien en zich zorgen zou maken. Ze wilde hier weg, weg van hem. Snel doorkruiste ze de rivier en liep met snelle stappen weg, doelloos het territorium in. Haar gezicht stond op onweer en ze voelde het onmiskenbare gevoel van een traanuitbarsting op komen zetten. Ze hoopte maar dat ze niet gestoord werd, ze wilde nu even in haar ellende wegkwijnen.

[Lily]

Ze begreep nooit goed wat er allemaal in het kamp gaande was altijd. Misschien kwam het omdat haar aandacht lang gefocust was geweest op Aegir, op het vinden van hem. Maar nu ze hem had gevonden en met hem kon afspreken was alles anders. Ze wist nu waar ze hem kon vinden en ze konden nu weer spreken met elkaar. Toch was haar deze keer wel iets opgevallen, een van de andere apprentices leek boos weg te stormen uit het kamp en ze had geen idee wat de reden ervoor kon zijn. Het leek echter niet uit te maken voor haar lichaam, want deze besloot de ander te volgen. Ze had geen idee waar de apprentice helemaal naartoe wilde gaan en of ze alleen wilde zijn, dus volgde ze maar tot ze dichtbij de apprentice was. [b]"Myrtlepaw?"[/ b] Vroeg ze voorzichtig, niet goed wetende of de ander wel gezelschap wilde.

Op het moment dat ze de tranen hun gang wilde laten gaan werd Myrtlepaw opgeschrokken door een stem. Lilypaw was achter haar aan gelopen. Ze was in het kamp geweest, dus ze moest haar helemaal hierheen gevolgd zijn. Snel knipperde Myrtlepaw haar tranen weg en keek ze om, met een ontzettend geforceerde glimlach. Ze was haar gewone houding compleet kwijt en wist slechts met een klein stemmetje: "Oh, hey Lilypaw." Uit te brengen. Ze voelde zich verschrikkelijk, en wilde dat iedereen haar met rust liet, maar als ze dat zei zou er over haar gepraat worden. En ze wilde al helemaal niet dat anderen zouden denken dat ze breekbaar was.

Ze wist niet zeker of ze het juiste gedaan had, maar de glimlach die ze van de andere apprentice kreeg was duidelijk geforceerd. Ze wist alleen niet of het wel een goed idee was om te vragen wat er mis was, dus zette ze een paar stappen naar voren en ging ze zitten. "Je hoeft het niet te forceren." Sprak ze rustig, maar zei niet meer dan dat. Als de ander niet wilde zeggen wat er was, dan zou het ook niet helpen door ernaar te vragen. Misschien was het dan juist beter om de ander alle emotie eruit te laten gooien en te wachten tot dat voorbij was.