Domum [Raya]

Setting:

Hij was niet gemakkelijk als het ging om de keuze van zijn woonplekken. Caesar wilde droogte, veiligheid, voedsel en vooral geen mensen of honden. En dat was precies wat hij nu gevonden had. Het leek er op dat de mensen van het huis af hadden gewild: Voor hun standaarden zag het er niet uit. Maar hij genoot wel van de rommel en duisternis, het gaf hem het gevoel dat hij zich er goed zou kunnen verstoppen en dat hij de plek helemaal naar zijn poot kon keren als hij hem eenmaal goed verkend had. De donkere tabby was de vorige nacht in slaap gevallen om de grote stoel die hij had aangetroffen toen hij door één van de open ramen naar binnen was geklommen. Het was zo laat geweest, en hij was zo moe dat hij niet eens de moeite had genomen om de plek te verkennen voor gevaren. Stom, maar hij nam het zichzelf niet al te kwalijk: Hij was nog niet vermoord, dus het kon nooit al te slecht zijn. En daarbij: Het leek de perfecte plek om te wonen en zijn plannen uit te werken. Caesar rekte zich uit en sprong van de fauteuil af, waarna hij begon met het vervallen huis te onderzoeken. Hij ontdekte een paar kapotte ramen en nog een deur die naar een overwoekert tuintje leidde; deze stond wel open. Daarna ging hij de trap op, vond een aantal dichte en een open deur. Voorzichtig liep de kater de duistere kamer binnen. Het gebrek aan muffe lucht verbaasde hem, totdat hij besefte dat het raam hier compleet miste. Het was een kleinere kamer dan beneden. Er stond een bed, maar zonder het grote rechthoekige kussen dat hij wel eens in steegjes in de mensenplaats had gezien. Lichtelijk teleurgesteld maar gerust dat er geen gevaren in het huis schuilden liep Caesar de kamer weer uit. Op dat moment hoorde hij iets van beneden: Pootstappen die onhandig door de rommel op de grond manoeuvreerden: Er was nog iemand! Die moest net binnen zijn gekomen, was iemand hem soms gevolgd? Met een strak gevoel van spanning in zijn maag daalde Caesar de trap weer af, en trof in een bruine kattin in zíjn nieuwe huis aan. Ze leek ongevaarlijk en langzaam vormde er een plannetje in zijn kop. Op een serieuze toon begon hij: "Sorry madame, maar wat doe jij hier?" Terwijl hij op haar toe liep.

Raya genoot van het ontdekken, maar ze kon zweren dat ze dit bouwvallige huisje nog nooit gezien had. Hm, misschien kwam dat ook omdat ze niet zo veel hier rondhing. De groep katten die hier leefde waren niet bepaald de katten waar zij graag mee om wilde gaan en daarbij had ze wel genoeg gebouwen gezien in haar jonge leventje. Ze wilde graag de wildernis ontdekken, het bos en de weilanden. Maar goed, nu was ze toch hier, dus waarom ging ze niet even kijken? Veel beters had ze toch niet te doen. De poes rook voorzichtig met elke pootstap dat ze zette. Maar ze kon geen verse geuren ruiken. Of wacht.. Toch wel! Haar hart maakte een enthousiast sprongetje en ze besloot het huisje verder in te lopen. Het was er nogal rommelig en erg handig was Raya niet, maar de kat waarbij de verse geur behoorde kon ze niet vinden. Hmmm.. 'Sorry madame, maar wat doe jij hier?' klonk er plots achter haar. Raya sprong om en keek in de ogen van een bruine tabby. Dat moest de bewoner zijn van dit huisje! 'Oh, hoi! Ik ben Raya! Ik kijk gewoon maar wat rond hoor,' miauwde ze met een brede glimlach.

Was ze hier om hem zijn nieuwe woonplaats afhandig te maken? Daar leek het niet op, maar hij moest op zijn hoede blijven. Gevaar was overal, en niemand was meteen te vertrouwen. De poes draaide zich snel om en keek hem aan. Caesar glimlachte terug om maar zo weinig mogelijk kans op een confrontatie te creëren. Ze heette Raya, een mooie naam vond hij. "Hmm, ik neem aan dat dat geen probleem is, ik ben trouwens Caesar." Mauwde hij terwijl hij zich van haar afwende en met zijn staart een gebaar maakte dat ze hem moest volgen. Hij kon maar beter doen alsof hij het hier al heel goed kende. "Hier slaap ik" Mauwde hij terwijl hij om de stoel heen liep. "Boven is helaas weinig te zoeken, de meeste deuren zijn dicht." Legde hij uit en liep met de kattin naar de achterdeur. "En mijn prachtige tuin, mijn eigen woud noem ik het." Grinnikte hij liegend.

De onbekende kater glimlachte terug, wat Raya iets meer op haar gemak stelde. Geen gevaar tot nu toe. 'Hmm, ik neem aan dat dat geen probleem is, ik ben trouwens Caesar,' mauwde de kater. Raya glimlachte vrolijk en volgde zijn gebaren. 'Hier slaap ik,' mauwde hij. Raya keek naar de stoel. Het zag er niet super fris uit, maar wel zacht. 'Oeeh,' miauwde ze geïntrigeerd. 'Boven is helaas weinig te zoeken, de meeste deuren zijn dicht,' mauwde de kater vervolgens terwijl hij naar een andere deur liep. 'En mijn prachtige tuin, mijn eigen woud noem ik het.' Raya keek hem aan en grinnikte met hem. 'Prachtige plek hoor,' miauwde ze, deels grappend en deels bewonderend. Het was zeker niet het mooiste, maar het was wel een goede plek om de nachten door te brengen leek haar. 'Ik heb een klein holletje voor mezelf gemaakt, een eindje verderop,' miauwde ze snorrend.

Ze liep gewillig mee tijdens zijn rondleiding. Caesar probeerde haar genoeg op haar gemak te stellen dat hij wat belangrijkere vragen zou gaan kunnen stellen. Raya complimenteerde zijn plek, en hoewel hij wel een kleine hint van humor opving, nam de kater haar woorden met een brede glimlach aan. "Ik dank je hartelijk." Miauwde hij. Zou ze geschikt zijn? Maar nee, wat maakte dat nou uit? Hij had gewoon aantallen nodig, hij was nog niet in de positie om kieskeurig te zijn. Toen Raya over haar woonsituatie vertelde schudde Caesar even zijn kop, nog steeds charmant glimlachend. "Kom op nou, een kattin zoals jij zou toch niet alleen buiten in de aarde moeten hoeven slapen. Je verdiend toch wel iets beters?" Vroeg hij humoristisch, terwijl hij een stapje dichterbij zette en Raya aankeek. Wat hij zei sloeg eigenlijk nergens op, tot gisternacht had hijzelf nog buiten geslapen. Hij had het grootste deel van zijn leven alleen geslapen.

'Ik dank je hartelijk,' miauwde de kater. Raya keek hem vrolijk giechelend aan. Het was een prima plek, beetje rommelig en zo, maar prima om te slapen. Het was beschut van de wind en regen, en dat was het fijnst natuurlijk. Zelf was ze dat ook, in haar holletje, waarover ze nu vrolijk vertelde. Caesar schudde echter zijn kop. 'Kom op nou, een kattin zoals jij zou toch niet alleen buiten in de aarde moeten hoeven slapen. Je verdiend toch wel iets beters?' vroeg hij humoristisch terwijl hij een stap dichterbij zette. Raya grinnikte en haalde haar schouders op. 'Ik vind het een prima holletje hoor, lekker knus,' miauwde ze. 'Al moet ik eerlijk toegeven dat ik het soms wel mis om anderen om me heen te hebben. Maar gelukkig ontmoet ik nog katten overdag, zoals nu!' miauwde ze blij, al knikkend.

Hij probeerde haar te paaien met zijn gevlei en geïmpliceerde kritiek op haar huidige slaapplek. Als Raya het doorhad was hij haar waarschijnlijk kwijt, dan zou zijn plannetje niet werken en moest hij verder blijven zoeken naar zijn eerste "Metgezel." Ze leek echter weinig problemen te hebben met zijn woorden en grinnikte zelfs een beetje toen Caesar dichterbij kwam. Maar ze liet wel één belangrijk detail los: Ze miste het om andere katten om zich heen te hebben. "Oh ja, dat heb ik ook wel." Mauwde hij, zijn bedroefdheid niet eens spelend. Hij was niet alleen op zoek naar anderen om zijn wilde plannen uit te voeren, hij miste ook oprecht het gezelschap. "Ik heb mijn best gedaan om katten te vinden die met me mee wilden gaan naar deze plek, maar zoals je ziet... Ik ben hier alleen beland." Een subtiele hint, hopelijk pikte ze hem op.

Raya miste het gezelschap, maar ze was avontuurlijk en geen enkele dag was saai. Ze wa misschien wel de meeste tijd van de dag alleen, maar ze ontmoette altijd weer nieuwe katten. Dat was ook leuk, al die nieuwe ervaringen. Toch gaf de ander toe ook anderen te missen. Raya zuchtte en knikte. Als ze er ook echt over na ging denken werd ze ook wel verdrietig. 'Ik heb mijn best gedaan om katten te vinden die met me mee wilden gaan naar deze plek, maar zoals je ziet... Ik ben hier alleen beland,' vertelde hij. Raya keek hem met een open bekje aan. 'Oh neee.. Maar het zit hier vol van de katten, dat heb ik al wel gemerkt. Ik weet zeker dat er wel iemand zal zijn hoor!' miauwde ze positief.